ระหว่างที่ ในหลวง หรือ พระบาทสมเด็จพระจ้าอยู่หัว ทรงพระประชวร พสกนิกร ต่างร่วมใจไปถวายพระพร ในหลวง ที่โรงพยาบาลศิริราช ในขณะที่ ในหลวง ทรงพักรักษาพระวรกายที่ชั้น 16 ของโรงพยาบาล วันนี้เราจึงขอนำเสนอ บทความ เกี่ยวกับความรู้สึกของพสกนิกร ที่มีต่อ ในหลวง จาก นิตยสาร ฅ.คน มาให้อ่านกันค่ะ
"ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ"
นับเป็นวันที่ยี่สิบหกแล้วที่เสียงแซ่ซ้องเช่นนี้ดังกึกก้องไปทั่วโรงพยาบาลศิริราช และท้องน้ำเจ้าพระยา แต่ดูประหนึ่งว่าในวันนี้เสียงนั้นจะดังกว่าทุกวัน
สายของวันที่ 7 พฤศจิกายน 2550 พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฉลองพระองค์ด้วยสูทสีชมพู เสด็จพระราชดำเนินลงจากชั้น 16 อาคารเฉลิมพระเกียรติ โรงพยาบาลศิริราช ก่อนเสด็จฯ ตามทางเชื่อมไปยังอาคารศิริราช 100 ปี ท่ามกลางผู้คนเรือนหมื่นที่แห่แหนมาทั่วทุกสารทิศเพื่อเฝ้ารอรับเสด็จ ในโอกาสที่หายจากอาการพระประชวร และจะเสด็จพระราชดำเนินกลับ
เสียงตะโกนทรงพระเจริญดังสลับกับบทเพลง พ่อแห่งแผ่นดิน ก้องไปทั่วทุกหนแห่ง กี่คนกันหนอที่ไม่อาจกลั้นทำนบน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ เมื่อได้เห็นในหลวงทรงหายจากอาการพระประชวร
หากย้อนเวลากลับไปตั้งแต่วันที่ 13 ตุลาคม นับเวลาร่วม 26 วัน ที่พระองค์ทรงเข้ารับการรักษาพระวรกาย และประทับอยู่ที่ชั้น 16 อาคารเฉลิมพระเกียรติ โรงพยาบาลศิริราช
ในห้วงเวลานั้น ใต้อาคารสูงไม่เคยว่างเว้นผู้คน และชั้น 16 ที่บานหน้าต่างเปิดแง้ม ไม่เคยพลาดไปจากสายตาที่จับจ้อง
ความห่วงหาอาทร ความหวัง ความกังวล และความอิ่มใจ ของผู้คนเรือนล้านไปรวมอยู่ที่นั่นตลอด 26 วัน
ในบรรดาสายตานับล้านคู่ และหัวใจนับล้านดวงที่พร้อมใจกันส่งกระแสธารแห่งความปรารถนาดี มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น เรื่องราวอันน่าปลาบปลื้ม เสียจนไม่อาจละเลยที่จะต้องบันทึกไว้
หากแม้ผู้คนเรือนหมื่นเรือนแสนที่พร้อมใจมารวมกัน ณ ที่นี้ จะมีได้ถูกบันทึกเรื่องราวเอาไว้ได้ทั้งหมด ก็ขอยกเอาบางส่วน บางภาพ ที่ร่วมอยู่ในเหตุการณ์สำคัญ อันเป็นความหมายที่ถูกส่งผ่านไปถึงชั้น 16
ความหมายของน้ำหนึ่งใจเดียวก็คงไม่อาจเกิดขึ้น ณ ที่ใดอีกได้ นอกเสียจากบนแผ่นดินไทย
สามารถติดตามเรื่องราวแบบเต็มๆ ได้ใน นิตยสาร ฅ. คน Magazine ฉบับที่ 26 ประจำเดือนธันวาคม พ.ศ. 2550
ที่มาจาก
นิตยสาร ฅ. คน
ฉบับที่ 26 ประจำเดือน ธันวาคม พ.ศ. 2550
นิตยสาร ฅ.คน
ฉบับที่ 26 เดือนธันวาคม พ.ศ.2550
เรื่องจากปก ๘๐ พรรษา พระราชาเหนือนิยาม
ชายชรามุสลิม ไม่รู้คำไทยแม้แต่คำเดียว
กระเหรี่ยงเฒ่ากลางป่า
แม่อุ๊ยขายแตงริมถนน
วณิพกตาบอดกับแซกโซโฟน
แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อย
ช่างภาพดัง จิตรกรผู้พิการ
ไปจนถึงนายแพทย์อาวุโส อดีตผู้อำนวยการโรงพยาบาล
คนสามัญเหล่านี้มีความทรงจำร่วมกัน
เป็นความทรงจำครั้งสำคัญในชีวิต
ความหมายที่ชั้น 16
หนึ่งพันวันแห่งชีวิตของอนุชัย ศรีจรูญพู่ทอง
ฉันเชื่อใจเธอ : คำแห่งชีวิตของหมอผู้ไม่อาจละจากเมืองน่าน
ไซอัน รายอ : วาเด็ง ปูเต๊ะ พระสหายแห่งสายบุรี
น้ำนม น้ำตา และเรื่องราวของนายใช้
ในหลวงรอบตัวเรา
