x close

บรื๋ออออ.... ใครอยู่ในห้อง?


"หนิม" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากห้องนอน

       
 หนูเป็นคนกลัวผีมากๆ ทั้งที่ยังไม่รู้แน่ว่าผีมีจริงหรือไม่ เมื่อเร็วๆ นี้เองได้เกิดเรื่องหนึ่งซึ่งทำให้หนูสยองแทบตาย..เชื่อมั้ยคะ บ้านของหนูแท้ๆ ที่อยู่มาแต่เล็กแต่น้อย ก็เกิดมีผีกับเขาด้วย! ที่จริงหนูคิดว่าบ้านทุกหลังน่ะแหละต้องมีผี อย่างน้อยก็ผีบ้านผีเรือนไงคะ

        แต่โดยปกติแล้ว เวลาเราอยู่ในบ้านของเราเอง เราจะรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย และไม่ค่อยกลัวผีเท่าไหร่ ไม่เหมือนกับเวลาไปที่อื่นๆ อย่างโรงแรม โรงพยาบาล หรือแม้แต่โรงเรียน...ซึ่งหนูว่าโรงเรียนนี่แหละตัวดีละ ตอนกลางวันมีคนอยู่กันเป็นพันๆ พอตกเย็นก็กลับบ้านกันหมด เหลือแต่ยาม หนูเคยถามลุงยามว่ามีผีไหม? แกบอกว่ามีสิ...แล้วแกก็เล่าให้ฟังเยอะแยะ ไม่รู้ว่าหลอกหนูหรือเปล่า? ทั้งผีครู ผีเด็กนักเรียนและผีเจ้าที่เจ้าทาง เล่นเอาหนูไม่กล้าอยู่โรงเรียนตอนเย็นๆ เลย มันวังเวงมาก หนูเคยคอยคุณแม่ประชุมสมาคมผู้ปกครองกว่าจะเลิกตั้งสี่ทุ่มแน่ะค่ะ...กลัวผีชะมัดเลย!

        สถานที่อื่นๆ น่ะ ถึงจะผีดุแค่ไหนก็ช่างมันเถอะ ไม่ใช่บ้านเรานี่นา อ้อ! แต่ขอกระซิบนิดนึงนะคะ หนูว่าในห้องหนูมีอะไรแปลกๆ เหมือนกัน หนูโดนผีอำบ๊อยบ่อย แต่แม่บอกว่าเป็นเพราะหนูนอนหลับทับเส้น เลือดลมเดินไม่สะดวกก็เลยฝันร้ายเป็นตุเป็นตะบางคืนเวลาผีอำ หนูจะเห็นผีเด็กผู้หญิงลอยลงมาจากเพดานมานั่งทับหนู! ผีเด็กคนนี้มาบ่อยมาก มายิ้มและชวนไปเล่นด้วยกัน มันน่าสยองมากเลยค่ะ

        หนูรู้ว่าแกเป็นผีก็ไม่ยอมไปท่าเดียว แต่พอเวลาหนูตื่นเต้นที่หนูก็เชื่อแม่ว่ามันอาจเป็นความฝังใจลึกๆ บางอย่าง และผีเด็กผู้หญิงคนนั้นมาจากจิตของหนูเอง! เอาละค่ะ เมื่อก่อนเปิดเทอมปีนี้เอง คือราวกลางเดือนพฤษภาคม วันนั้นเพื่อนหนูมาหา จุ๋งเป็นเพื่อนสนิทของหนู เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ป.1 จนตอนนี้กำลังจะขึ้นม.2 อยู่แล้วเธอนิสัยดีมาก ตัวเล็กๆ น่ารัก เราสนิทกันแต่นี่เป็นครั้งแรกที่จุ๋งมาบ้านหนู เผอิญวันนั้นคุณพ่อคุณแม่มีธุระไปต่างจังหวัด ก็เลยเอาจุ๋งมาฝากให้อยู่บ้านหนูคืนหนึ่ง ดีใจจังเลยค่ะ

        เราขลุกกันอยู่ในห้องนอนของหนูทั้งวัน เล่นเน็ต ดูทีวี และพอตอนเย็นหลังกินข้าวกับคุณพ่อคุณแม่แล้ว เราก็ขึ้นไปอยู่บนห้องอีกตามเคย คืนนี้ขอนอนดึกหน่อยเถอะนะ เราขนขนมขนน้ำไปกินบนห้องด้วย แม่บอกว่าอย่าทำเลอะนะ! ไม่เลอะหรอกค่ะ พวกหนูเรียบร้อยจะตาย

        ตอนดึกๆ เราคุยเรื่องผีกัน หนูสองคนลากผ้าห่มมาคลุมตัวคนละผืน นั่งกับพื้นตรงปลายเตียง ปิดไฟดวงใหญ่และเปิดทีวีทิ้งไว้ เสียงแอร์ครางเบาๆ อยู่ในห้องเย็นฉ่ำ...

        ที่เราคุยเรื่องผีก็เพราะรายการทีวีเขาเล่าเรื่องผีกันไงคะ แต่เล่านิดเดียวเอง เรายังไม่หายมันส์ก็เลยเล่ากันฟังสองคนก็ได้ สนุกดี หนูสังเกตว่าตอนที่กำลังเล่าๆ กันอยู่นั้น จุ๋งมักจะชะงักเหมือนถูกขัดจังหวะบ่อยๆ และทำท่าหันไปมองอะไรบางอย่าง

        "ห้องนี้มีผีเรอะ?" เธอถามอย่างไม่เกรงใจ น่าโมโหชะมัด เธอเล่าว่าเห็นอะไรแว่บๆ ทางหางตาเหมือนเด็กวิ่งไปวิ่งมา คล้ายอยากจะเล่นจ๊ะเอ๋กับเรา หนูฟังแล้วก็ยังไม่เฉลียวใจ คิดว่าห้องมืดสลัวแบบนี้ แสงวับๆ จากทีวีอาจหลอกตาเราได้

        จุ๋งเพื่อนหนูคนนี้ถึงจะเรียบร้อย นิสัยดี สมเป็นกุลสตรีไทย แต่ก็ยังมีอะไรแผลงๆ อยู่ไม่น้อย..จู่ๆ เธอก็ปิ๊งไอเดีย หยิบโทรศัพท์มือถือโนเกียรุ่นถ่ายรูปได้ออกมา "มองแว่บอีกที เราจะถ่ายรูปเก็บไว้เลย" เธอบอกอย่างมันเขี้ยว "เฮ้ย! ไม่เอาน่า ขืนถ่ายติดอะไรมา เราจะอยู่ห้องนี้ได้ไง นี่มันห้องนอนเรานะ"

        หนูประท้วง แต่จุ๋งอมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ เธอเปิดเมนูไปที่กล้องแล้วเปิดโหมดกลางคืนเพื่อถ่ายภาพในความมืดได้ชัดขึ้น จากนั้นก็ส่องไปรอบๆ ห้อง กดชัตเตอร์แล้วดูภาพที่ขึ้นมาหน้าจออย่างสนุกอยู่คนเดียว พอไม่มีอะไรผิดปกติเธอก็กดลบแล้วถ่ายใหม่ "เลิกเถอะจุ๋ง!" หนูโมโหจริงๆ แล้วคราวนี้ เธอบอกว่าขอถ่ายอีกหนเดียว ว่าแล้วก็กดชัตเตอร์ปุ๊บ ไม่กี่วินาทีภาพก็ขึ้นหน้าจอ..สีหน้าเธอเปลี่ยนไปชัดเจน "อะไรน่ะ?" หนูร้อง แล้วคว้าโทรศัพท์มือถือมาดู

        คุณพระช่วย! ภาพหน้าจอเป็นมุมตรงหัวเตียงหนูเอง และมีเงารางๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังอยู่ในท่าวิ่ง จะหลุดเฟรมอยู่แล้วล่ะค่ะ เห็นแต่ตัวซีกเดียว ใบหน้านั้นไม่เห็น แต่เธอนุ่งกระโปรงฟูๆ อายุราวสามขวบ และเห็นขาข้างหนึ่งหนูร้องลั่นบ้าน พ่อกับแม่ตกใจ ส่วนจุ๋งก็ตกใจมากเช่นกัน แต่แม่ปลอบว่าไม่เป็นไรหรอก เด็กคนนั้นอาจจะเป็นพี่สาวหนูก็ได้ ก่อนหนูเกิดแม่มีลูกสาวอายุสองขวบกว่าแต่จมน้ำตาย! แม่บอกว่าอย่ากลัวไปเลย พี่เขาอยากมาเล่นด้วยน่ะ

        ทำไงดีล่ะคะ? ตั้งแต่นั้นหนูย้ายไปนอนห้องแม่จนถึงวันนี้เลยค่ะ!
 
 
ข้อมูลจาก
 
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต

เรื่องที่คุณอาจสนใจ
บรื๋ออออ.... ใครอยู่ในห้อง? อัปเดตล่าสุด 11 มิถุนายน 2551 เวลา 14:06:27 9,556 อ่าน
TOP