"พลอย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อได้ยินเสียงประหลาดทางโทรศัพท์
มหาวิทยาลัยเปิดเทอมแล้ว ลูกชายของดิฉันเป็นนักศึกษาใหม่ เริ่มเรียนปี 1 และต้องไปเช่าหออยู่รังสิต เป็นหอใหญ่ สวยงามน่าดู ดิฉันเห็นแล้วพอใจมาก และสบายใจที่ลูกชายอยู่ที่นี่ ไม่ห่วงเลยค่ะ...แต่แล้วก็เกิดเรื่องประหลาดขึ้นเมื่อวันศุกร์ที่ 13 มิถุนายน มันแปลกและน่ากลัวเหลือเกิน
ห้าโมงเย็นวันศุกร์นั้น ดิฉันโทร.ถามลูกว่าจะกลับบ้านหรือไม่ แม่จะได้ทำอาหารที่เขาชอบไว้ให้ เขาตอบว่ายังไม่แน่ใจเพราะงานเยอะ เดี๋ยวโทร.มาใหม่แล้วกัน
ราวหกโมงเย็น ดิฉันให้ลูกสาวโทร.ไปถามอีกทีว่าตกลงจะกลับมาหรือเปล่า? โดยที่ขณะนั้นตัวเองก็ยืนอยู่ใกล้ๆ โทรศัพท์ ลูกสาวพูดเล่นพูดหัวกับพี่ชายซึ่งบอกมาว่ายังไม่กลับ ดิฉันยังพูดยั่วเย้ากระเซ้าแหย่...เราสามคนอารมณ์ดี หัวเราะกันสนุกสนานจนวางสายไป
เป็นอันว่าดิฉันไม่ต้องทำกับข้าว ส่วนลูกสาวขอเดินไปซื้อของกินที่ตลาดใกล้บ้าน ดิฉันฝากซื้อของใช้นิดหน่อย ในใจก็คิดว่าสักห้าทุ่มจะโทร.ไปกู๊ดไนต์ลูกชาย
สิบนาทีจากนั้น ลูกสาวก็เดินไปตลาด ส่วนดิฉันนั่งลงที่โต๊ะ หยิบหนังสือมาอ่าน แต่ทันใดนั้น มันมีบางอย่างมากวนใจพิกล...มีบางอย่างสั่งให้ดิฉันโทร.หาลูกชายเดี๋ยวนี้! ดิฉันงงตัวเองมากค่ะ...เราจะโทร.ไปทำไมอีกล่ะ แต่มือเอื้อมไปหยิบมือถือมากดเบอร์ลูกแทบไม่รู้ตัว!
ลูกรับสายและถามขำๆ ว่า มีอะไรอีกเหรอ? ดิฉันตอบไม่ถูก แต่บอกว่าคิดถึงน่ะไม่มีอะไรหรอก เขาก็หัวเราะ...เสียงที่พูดจากโทรศัพท์นั้นชัดเจนเป็นปกติ ไม่มีอะไรน่าห่วง...ดิฉันถามไปเรื่อยๆ ว่าแล้วพรุ่งนี้จะกลับมั้ย? ลูกว่าถ้างานเสร็จแล้วก็จะกลับ...
ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์มีเสียงดังแกรกกรากคล้ายคลื่นแทรก เสียงลูกขาดๆ หายๆ เหมือนเขากำลังวุ่นวายทำอะไรบางอย่างขณะพูดโทรศัพท์ไปด้วย!
จากนั้นเสียงแทรกก็ดังขึ้นๆ แต่ดิฉันฟังไม่ออกว่ามันคืออะไร มันเหมือนเสียงลมอู้ๆ และชักจะเหมือนเสียงหอบหายใจมากขึ้นทุกที! จนในที่สุด ดิฉันก็แน่ใจว่ามันคือเสียงหอบหายใจฟืดฟาดๆ ดิฉันถามว่านั่นอะไร? ลูกย้อนถามว่าแม่พูดถึงอะไร?
ถึงตอนนี้ เสียงเหมือนใครบางคนกำลังเล่นกับลูก เขาคนนั้นแอบหัวเราะคิกคักเหมือนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงลูก...ใจดิฉันหายวาบ! ลูกเอาใครเข้าห้อง? ในห้องนั้นกำลังเกิดอะไรขึ้นแน่? ดิฉันถามทันทีว่านั่นใครน่ะ? ลูกสวนขึ้นมาว่าแม่พูดอะไรน่ากลัว!
ดิฉันถามว่าลูกเอาเพื่อนมาอยู่ด้วยเรอะ? ผู้หญิงหรือผู้ชาย? เขาร้องว่า แม่! ไม่มีใครนะ...ขณะเดียวกัน เสียงประหลาดนั้นเปลี่ยนไปคล้ายคนโกรธจัดและเหนื่อยมาก...มันมีเสียงพูดแหบๆ ว่า "กูจะ...กูจะ...กูจะ..." แล้วสายก็ขาดไปเลย
ดิฉันนิ่งงงอยู่อึดใจ แล้วก็ตะโกนเรียกลูกชายคนโต ว่าตอนนี้น้องอยู่กับใคร ช่วยฟังซิ...ลูกชายคนโตใช้มือถือของเขาโทร.หาน้อง นาทีต่อมาใบหน้าก็ซีดขาว ขนลุกซู่...เขาบอกว่าชาวาบไปทั้งตัว เพราะได้ยินเสียงเหมือนลมพัดอู้ เสียงหอบแบบคนจะขาดใจ และเสียงใครบางคนพูดแทรกเสียงน้องชายว่า "กูจะ...กูจะ...กูจะ...ฆ่า...มึง! กูจะ...เอา...ไป..."
ลูกคนโตบอกให้น้องออกจากห้องนั้นเดี๋ยวนี้ น้องก็คงงง แต่เริ่มคิดว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นแล้วละ! ลูกชายคนเล็กของดิฉันออกจากห้องพัก และฉับพลัน...เสียงโทรศัพท์ดังเป็นปกติ ไม่มีเสียงแทรกเลย...เขายืนยันว่าไม่ได้เปิดวิทยุหรือโทรทัศน์แน่นอน
ในตอนนั้นเอง ลูกสาวเดินกลับจากตลาดเข้าบ้านมา หน้าของเธอดูเหวอๆ และอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอบอกว่า ขณะเดินผ่านตู้โทรศัพท์สาธารณะ มีบางอย่างสั่งให้เธอโทร.ไปหาพี่ชาย ใจเธอนึกเถียงว่าจะโทร.ไปทำไมกัน เมื่อกี้เพิ่งคุยกันหยกๆ แต่เธอก็เดินกลับมาที่ตู้โทรศัพท์ แล้วโทร.หาพี่ชาย
ใครรับรู้ไหมคะ? ผู้หญิงค่ะ! ลูกสาวบอกว่าน่ากลัวมาก เสียงผู้หญิงเหนื่อยมากและโกรธจัด ตวาดถามเสียงเขียวว่าโทร.มาทำไม? แล้วก็เงียบไปสองวินาที จากนั้นลูกชายดิฉันก็รับ "ฮัลโหล..." และพูดกับน้องสาวตามปกติ ถามว่าอะไรกันนักกันหนานะ?
เธอถามว่า "พี่เอาใครมาอยู่ด้วย...ผู้หญิงเรอะ?" ลูกชายคนเล็กซึ่งตอนนี้สับสนไปหมดแล้ว เพราะทั้งแม่ ทั้งพี่ ทั้งน้อง กระหน่ำโทร.มาหาเขาและพูดถึงสิ่งที่น่ากลัว...มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาอยู่คนเดียวแท้ๆ เลยรีบโกยของลงเป้สะพายหลังแล้วกลับบ้านทันที
เมื่อถึงบ้าน เราทั้งหมดพูดคุยกันเรื่องนี้ทั้งคืน พูดวนเวียน เล่าซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่นั่นแล้ว เพื่อพยายามวิเคราะห์ว่ามันคืออะไร? เราไม่อยากเชื่อเรื่องผีแต่มันน่าจะเป็นอะไรได้อีกล่ะคะ!
ลูกบอกว่าคิดดูก็แปลก วันที่ไปดูหอนั้น คนที่หอไม่ยอมก้าวเข้าห้องนี้ และยังกำชับว่าไม่ให้ผู้หญิงเข้าห้องนี้เด็ดขาด! ห้องอื่นๆ ทั้งสองห้องข้างๆ และห้องตรงข้ามก็ไม่มีคนอยู่ คิดแล้วน่าขนลุก...
ขณะเขียนเล่าเรื่องนี้ เรากำลังคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดี ลูกจะอยู่ต่อหรือจะย้ายออกจากที่นั่น....
ใบหนาด
ข้อมูลจาก
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
