คนที่จดบันทึกความคิด อารมณ์ และความรู้สึกของตัวเอง อยู่เป็นประจำ จะได้เปรียบ คนที่ไม่เคยจดอะไรเลย เมื่อเกิดปัญหา คนส่วนใหญ่มักมองข้ามเรื่องเล็กๆ แบบนี้ แล้วหันไปจดจ่ออยู่กับเรื่องใหญ่ๆ แทน โดยไม่รู้ตัวว่า กำลังปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ ในขณะที่เรื่องใหญ่ๆ ก็ทำอะไรกับมันไม่ได้มากไปกว่าการยืนมองเฉยๆ เช่นกัน
ทำไมล่ะ . . .ไม่ทำในเรื่องเล็กๆ ให้เคยชิน เพราะเรื่องเล็กๆ นี่แหละ เป็นกลไกสำคัญที่จะช่วยไขลานความคิดของคนเราให้ทำงานได้อย่างเฉียบคม หลักแหลม และถูกต้อง เมื่อต้องเจอกับปัญหาที่ยิ่งใหญ่จริงๆ
ไดอารี่ . . .ไม่ว่าจะเล่มหนา หรือเล่มบาง ฉันก็อยากแนะนำให้มีไว้เป็นของตัวเองสักเล่ม บางคนบ่นกับฉันว่า "ไม่ชอบเขียน ไม่รู้จะเขียนอะไร" ฉันว่าไอ้ที่บ่นๆ ออกมาน่ะ ลองจับมาเป็นคำพูด แล้วเขียนเป็นตัวหนังสือ มันก็กลายเป็นบันทึกได้เหมือนกัน
ยิ่งบ่นมาก ยิ่งมีหลักฐานมากว่า เราขี้บ่นแค่ไหน บ่นไป เขียนไป สักหนึ่งปี แล้วเอามาเปิดอ่าน อาจตกใจกับความ "ขี้บ่น" ของตัวเอง แน่นอนว่า บางทีเราก็มองไม่เห็นข้อเสียของตัวเองหรอก มีหลายครั้งที่ฉันเรียนรู้เรื่องพวกนี้จากการอ่านบันทึกของตัวเอง
การเขียน…มีแต่ให้ประโยชน์ (ยกเว้นว่าจะเขียนด่าคนอื่น อันนั้นคือความร้ายกาจที่ไม่แนะนำ) คนที่เป็นนักเขียน ฉันว่าชีวิตพวกเขาน่าอิจฉา เขียนอะไรก็มีคนอยากอ่าน เป็นเพราะเขา "เขียน" แล้ว "มีความสุข" พอคนไปเปิดอ่าน ก็เลยมีความสุขตามไปด้วย
เคยไหม…อ่านหนังสือบางเล่ม อ่านแล้วร้องไห้ ใช่ว่าที่ร้องไห้นั่นเป็นเพราะทุกข์ หากแต่มีความสุข ที่ได้อ่านเรื่องราวดีๆ ที่มันกระแทกใจ จากหนังสือดีๆ เล่มนั้นต่างหาก
การเขียนก็เหมือนกัน รู้ไหมว่า ไดอารี่คือความสุขที่เอามาอ่านได้ ไม่เน่า ไม่บูด เหมือนอาหารค้างคืน แถมยิ่งจดบันทึกไว้นาน พอเอามาอ่านมันยิ่งมีค่า การได้มองเห็นตัวเองโตขึ้นผ่านตัวหนังสือของตัวเอง ฉันว่าเป็นเรื่องที่พิเศษนะ
เขียนบ่อยๆ แล้วเอามาอ่านบันทึกความคิดของตัวเองบ่อยๆ จะทำให้เรา "สนิท" กับตัวเองมากขึ้น และเชื่อเถอะว่าทุกครั้งที่เธอหยิบมันมาเปิดอ่าน "ความสุขของเธอก็จะเพิ่มขึ้น" เช่นกัน
ขอขอบคุณข้อมูลจาก
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
จากหนังสือ : ชีวิตยังมีทิศตะวันออก
โดย: ออนอุมาร์
ทำไมล่ะ . . .ไม่ทำในเรื่องเล็กๆ ให้เคยชิน เพราะเรื่องเล็กๆ นี่แหละ เป็นกลไกสำคัญที่จะช่วยไขลานความคิดของคนเราให้ทำงานได้อย่างเฉียบคม หลักแหลม และถูกต้อง เมื่อต้องเจอกับปัญหาที่ยิ่งใหญ่จริงๆ
ไดอารี่ . . .ไม่ว่าจะเล่มหนา หรือเล่มบาง ฉันก็อยากแนะนำให้มีไว้เป็นของตัวเองสักเล่ม บางคนบ่นกับฉันว่า "ไม่ชอบเขียน ไม่รู้จะเขียนอะไร" ฉันว่าไอ้ที่บ่นๆ ออกมาน่ะ ลองจับมาเป็นคำพูด แล้วเขียนเป็นตัวหนังสือ มันก็กลายเป็นบันทึกได้เหมือนกัน
ยิ่งบ่นมาก ยิ่งมีหลักฐานมากว่า เราขี้บ่นแค่ไหน บ่นไป เขียนไป สักหนึ่งปี แล้วเอามาเปิดอ่าน อาจตกใจกับความ "ขี้บ่น" ของตัวเอง แน่นอนว่า บางทีเราก็มองไม่เห็นข้อเสียของตัวเองหรอก มีหลายครั้งที่ฉันเรียนรู้เรื่องพวกนี้จากการอ่านบันทึกของตัวเอง
การเขียน…มีแต่ให้ประโยชน์ (ยกเว้นว่าจะเขียนด่าคนอื่น อันนั้นคือความร้ายกาจที่ไม่แนะนำ) คนที่เป็นนักเขียน ฉันว่าชีวิตพวกเขาน่าอิจฉา เขียนอะไรก็มีคนอยากอ่าน เป็นเพราะเขา "เขียน" แล้ว "มีความสุข" พอคนไปเปิดอ่าน ก็เลยมีความสุขตามไปด้วย
เคยไหม…อ่านหนังสือบางเล่ม อ่านแล้วร้องไห้ ใช่ว่าที่ร้องไห้นั่นเป็นเพราะทุกข์ หากแต่มีความสุข ที่ได้อ่านเรื่องราวดีๆ ที่มันกระแทกใจ จากหนังสือดีๆ เล่มนั้นต่างหาก
การเขียนก็เหมือนกัน รู้ไหมว่า ไดอารี่คือความสุขที่เอามาอ่านได้ ไม่เน่า ไม่บูด เหมือนอาหารค้างคืน แถมยิ่งจดบันทึกไว้นาน พอเอามาอ่านมันยิ่งมีค่า การได้มองเห็นตัวเองโตขึ้นผ่านตัวหนังสือของตัวเอง ฉันว่าเป็นเรื่องที่พิเศษนะ
เขียนบ่อยๆ แล้วเอามาอ่านบันทึกความคิดของตัวเองบ่อยๆ จะทำให้เรา "สนิท" กับตัวเองมากขึ้น และเชื่อเถอะว่าทุกครั้งที่เธอหยิบมันมาเปิดอ่าน "ความสุขของเธอก็จะเพิ่มขึ้น" เช่นกัน
ขอขอบคุณข้อมูลจาก
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
จากหนังสือ : ชีวิตยังมีทิศตะวันออก
โดย: ออนอุมาร์
