ขอขอบคุณข้อมูลจาก forward mail
ภาพประกอบจาก glitter.kapook.com
เราอาจลืมไปว่า...
เพราะดวงอาทิตย์ที่อยู่อีกฟากของท้องฟ้า
จึงฉายทาบให้แสงจันทร์ในคืนนี้สุกใส
เราอาจลืมนึกไป...
ว่าอดีตแห่งคืนวันของต้นไม้สูงใหญ่
ก็เป็นเพียงเมล็ดพันธุ์น้อยๆ กระจ้อยร่อยเท่านั้น
เราอาจลืมไปแล้วเช่นกัน...
สองมือของพ่อที่หยาบกร้าน
เคยประคองจนสองขาเราก้าวเดินได้
และเราอาจหลงลืมไป...
แผลเป็นที่หัวเข่าข้างซ้าย
คือครูคนสุดท้าย...
ที่สอนให้เราขี่จักรยานปล่อยมือ...
บางคุณค่า... มีคุณค่าที่สายตามองเห็น...
บางความจริง... ซ่อนอีกความจริงในสิ่งที่เป็น...
ไม่ได้หลบเร้น...
เพียงแต่เราอาจลืมที่จะมองเห็น... เท่านั้น
คลิกอ่านความคิดเห็นของเพื่อนๆ ได้ที่นี่ค่ะ