Mount Kilimanjaro National Park
Mount Kilimanjaro, Tanzania
เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคณภาพประกอบจาก Disabled Sports USA, reedhoffmann.com, WiKipedia, Tanzania National Parks
คนทุกคนบนโลกใบนี้ แม้จะได้ชื่อว่าเกิดมาเป็นมนุษย์เหมือนกัน แต่ก็ไม่มีใครที่เหมือนกันไปเสียทุกอย่าง บางคนเกิดมามีพร้อมทุกอย่าง บางคนเกิดมาท่ามกลางความอดอยาก บางคนเกิดมาใช้ชีวิตอย่างลำบาก เพราะไม่ได้มีอวัยวะครบ 32 เหมือนกับคนทั่วไป แต่ไม่ว่าจะอย่างไร สิ่งที่ไม่แตกต่างกันเลย คือ ทุกคนมีความฝัน ที่อยากจะทำให้มันเป็นความจริง แม้ชีวิตจะมีอุปสรรคขวางกั้นเพียงใด แต่หากมีความมุ่งมั่น ในโลกนี้ก็ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ เหมือนกับเรื่องราวดี ๆ ที่นำมาฝากกันวันนี้
แม้ร่างกายจะอยู่ในสภาพพิการขา แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอุปสรรคที่ไม่ยิ่งใหญ่อะไรนัก สำหรับ แดน เนวินส์ วัย 37 ปี, นีล ดันแคน วัย 26 ปี, และ เคิร์ก เบาเออร์ วัย 62 ปี สามหนุ่มอเมริกันอดีตทหารผ่านศึกที่ต้องสูญเสียขากลางสมรภูมิรบ เพราะแม้ทั้งสามคนจะมีขาจริงรวมกันเพียง 1 ขาเท่านั้น นั่นคือขาข้างหนึ่งของเบาเออร์ แต่พวกเขาก็สามารถพิชิตยอดเขาคิลิมันจาโร ซึ่งเป็นเขาที่สูงที่สุดในแอฟริกาได้สำเร็จ เป็นการพิสูจน์ให้โลกเห็นว่า ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ สำหรับคนที่มุ่งมั่นและตั้งใจจริง
สำหรับภารกิจพิชิตยอดเขาคิลิมันจาโรในครั้งนี้ สามหนุ่มใช้เวลาทั้งหมด 6 วัน ซึ่งถือว่ามากกว่านักไต่เขากว่าเท่าตัว เพราะโดยปกติแล้วจะใช้เวลาประมาณ 3-4 วันเท่านั้น แต่ระยะเวลาก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรนัก เมื่อพวกเขาต้องใช้ขาเทียมในการไต่เขา ซึ่งทำให้การไต่เขาเป็นไปอย่างยากลำบาก ดังนั้นความสำเร็จที่ได้มาจึงเป็นความภาคภูมิใจของพวกเขาที่จะเป็นกำลังใจให้เพื่อนผู้พิการบนโลกใบนี้มีพลังสู้ต่อไปได้ดีเลยทีเดียว
โดย เคิร์ก เบาเออร์ ได้กล่าวว่า "สิ่งที่พวกเราต้องการจะสื่อให้ชาวอเมริกันได้รับรู้ คือ ไม่ว่าคนเราจะมีความบกพร่องทางร่างกายอย่างไร คนเราก็สามารถใช้ชีวิตอยู่อย่างปกติได้ ซึ่งถ้าหากพวกเราที่มีขารวมกันเพียงแค่ 1 ขาสามารถพิชิตยอดเขาคิลิมันจาโรได้อย่างที่คนปกติทำ นั่นก็แสดงว่าเพื่อนผู้พิการทั่วโลกก็สามารถไต่เขา ปั่นจักรยาน หรือว่ายน้ำได้เหมือนกัน ทุกคนสามารถออกไปทำอะไรก็ได้ที่ตัวเองอยากทำเพื่อทำให้ชีวิตมีความสุข"
ขณะเดียวกันที่ นีล ดันแคน กล่าวว่า "ผมมีเข่าจริงข้างเดียว และมันทำให้ผมเครียดมาก เพราะมันไม่มีอะไรที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของขาเทียม และอาจทำให้พลาดตกเขาได้อย่างง่าย ๆ ผมเลยต้องระมัดระวังและค่อย ๆ ไต่เขาขึ้นไป ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ลำบากมาก โดยเฉพาะช่วงเขาช่วงหนึ่งที่ลื่นและเรียบมาก ผมแทบหมดแรงเพราะไม่มีเท้าเพื่อผลักร่างกายให้เคลื่อนไปได้อย่างสะดวก แต่เชื่อผมเถอะว่า ไม่ว่าคนเราจะมีสภาพพิการอย่างไร แต่ถ้ามีการวางแผนที่ดี มีการเตรียมตัวที่ดี เราก็ทำทุก ๆ อย่างได้สำเร็จ"
ทั้งนี้ การพิชิตยอดเขาคิลิมันจาโรในครั้งนี้ ได้รับการสนับสนุนจากสมาคมกีฬาคนพิการแห่งสหรัฐฯ เพื่อให้คนพิการในสหรัฐฯ ได้ตระหนักและมองเห็นคุณค่าในตัวเองที่มีเทียบเท่าคนปกติ และยังเป็นการสนับสนุนให้คนพิการหันมาออกกำลังกายเพื่อสุขภาพของตัวเองด้วย
