ขอขอบคุณภาพประกอบจาก เฟซบุ๊ก ชูวิทย์ I'm No.5
ชูวิทย์ ซัด 2 รัฐมนตรีพาณิชย์ แกล้งไม่รู้จำนำข้าวขาดทุนเท่าใด ชี้ หากไปทำบริษัทเอกชน คงโดนไล่ออกนานแล้ว เพราะไม่มีใครเก็บผู้บริหารที่โง่เอาไว้
เมื่อวานนี้ (9 มิถุนายน 2556) เฟซบุ๊ก ชูวิทย์ I'm No.5 ของนายชูวิทย์ กมลวิศิษฏ์ ส.ส.พรรครักประเทศไทย มีการเขียนข้อความเกี่ยวกับประเด็นที่ นายบุญทรง เตริยาภิรมย์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์ กับนายณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงพาณิชย์ เปิดเผยต่อผู้สื่อข่าวเกี่ยวกับการขาดทุนของโครงการรับจำนำข้าว ข้อความระบุว่า...
เรื่องของข้าวกับรัฐมนตรี
คนทำมาค้าขาย เวลาขาดทุนเขาเรียกว่า "เจ๊ง" ถ้าเป็นบริษัทใหญ่ ขาดทุนมากๆเขาเรียกว่า "ล้มละลาย" ถ้าหากธุรกิจมีกำไรบ้างขาดทุนบ้าง ชาวบ้านบอกว่า "ไปได้เรื่อย ๆ"
รัฐบาลไทยโดยรัฐมนตรีที่เกี่ยวข้องกับการค้าขายข้าว คือ กระทรวงพาณิชย์ ทั้งสองท่าน ชี้แจงการขายข้าวที่ "ขาดทุน" ไปเป็นจำนวนมาก แต่ตอบไม่ได้ว่าขาดทุนไปเท่าไหร่ หากทั้งสองท่านไปทำงานบริษัทเอกชน เป็นผู้บริหารระดับสูง เหมือนกับตำแหน่งรัฐมนตรีที่เป็นอยู่นี้ บริษัทตัวเองขาดทุนเท่าไหร่ แล้วไปตอบชี้แจงผู้ถือหุ้นไม่ได้ เขาต้องไล่ออกทันที เพราะไม่มีบริษัทไหนในโลกที่จะเก็บ "ผู้บริหาร" ที่โง่แล้วยังแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาขนาดนี้เอาไว้
ผมมันนักบัญชีเก่า มันควรเริ่มต้น "สะสางบัญชี" ที่สำคัญ เป็นเงินภาษีอากรของประเทศ จะไปอีลุ่ยฉุยแฉก แจกฐานเสียง ชาวนาตาดำๆเขาก็ไม่ได้ เพราะเจอทฤษฎี "สองสูง" เมื่อราคาข้าวสูงขึ้น ราคาปุ๋ย ยา น้ำมัน ก็สูงตามขึ้นไปด้วย ส่วนพวกที่ได้แน่ ๆ คือพวกที่อยู่ในสภาฯ บรรดานักการเมืองทั้งนั้น หรือพรรคพวกคนแวดล้อมใกล้ชิด มีหัวการค้า พวกนี้รวยเป็นกอบเป็นกำบนความ "ล่มจม" ของประเทศ
แล้วรัฐมนตรี 2 ท่านนี้ บริหารกระทรวงพาณิชย์ ค้าขายข้าวของประเทศ แล้วไม่รู้ว่าขาดทุนเท่าไหร่ ผมไม่ทราบว่า ทั้งสองท่านนี้เคยบริหารงานบริษัทใดมาบ้างหรือเปล่า? ผมเป็นพ่อค้ามาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเจอว่าพ่อค้าคนไหนทำการค้าแล้วไม่รู้ว่าตัวเองขาดทุนเท่าไหร่ เพราะแม้แต่พ่อค้าขายข้าวเหนียวหมูปิ้งข้างถนน ยังรู้ว่าวันนี้ตัวเอง กำไร ขาดทุน เท่าไหร่ เขาเรียกว่า "บริหารต้นทุน" แต่เมื่อเอาคนไม่รู้เรื่องค้าขายมาทำงานในกระทรวงที่เกี่ยวข้องกับการค้าขาย ผลที่ออกมางานนี้ เขาจึงเรียกว่า "ขาดทุนป่นปี้ อัปรีย์ บรรลัย" เพราะรู้อย่างเดียวว่าขาดทุน แต่ไม่รู้ว่าขาดทุนเท่าไหร่ ขืนปล่อยให้บริหารงานต่อไป ประเทศชาติจะ "ล้มละลาย" โดยไม่รู้ตัว
รัฐมนตรีคนนึงชอบทำท่าทางอมภูมิ พูดน้อย ประเภทหลบอยู่มุมเสา ชี้แจงอะไรไม่ชัดเจน ส่วนรัฐมนตรีอีกคนก็เป็นนักโต้วาทีเก่า พูดจาฉะฉาน หากเป็นนักเรียนก็เป็นประเภทนั่งหลังห้อง พูดจาสนุกสนาน ตลกโปกฮาไปวัน ๆ แต่สอบตกวิชาคณิตศาสตร์ พอถึงชั่วโมงคณิตศาสตร์ ปากอ้าตาลอย มองออกไปนอกหน้าต่าง สมองมันมีกำแพง ความรู้มันไม่เข้า สู้พวกที่นั่งแถวหน้าไม่ได้
แล้วไม่รู้ว่าทั้งสองท่านนี้ เคยทำมาค้าขายอะไร ทำกำไรได้สักสิบล้านหรือเปล่า? แม้แต่แม่ครัวที่บ้านผม ไปซื้อของที่ตลาด ยังรู้เรื่อง "ขาดทุน" มากกว่า เพราะถ้าเงินไม่พอซื้อกับข้าว หรือของราคาขึ้น แม่ครัวผมก็ร้องโวยวายว่าเงินไม่พอ แต่นี่เอาข้าวไปขายให้กับประเทศ ขาดทุนเป็นแสนล้านยังไม่รู้ตัว หรือว่านับตัวเลขแสนล้านไม่ถูกว่ามีศูนย์กี่ตัว
ส่วนรองนายกฯ กิตติรัตน์ ณ ระนอง หรือ "รองโต้ง" ผมรู้จักมาตั้งแต่ยังหนุ่ม ๆ 30 ปีก่อน สมัยยังเรียนหนังสือ กินนอนอยู่กับผมที่อเมริกา แกเป็นคนเก่ง มีความสามารถ ตรงไปตรงมา ไม่เคยคิดว่าจะมาพบกันอีกในสถานะแบบนี้ ผมรู้ว่าคนอย่างแก เวลาไหนพูด "โกหก" เพราะสนิทมาตั้งแต่เรียนหนังสือ โต้งโกหกใครไม่เป็นหรอก เวลาโกหกผมจะจับได้ เพราะสายตาจะมองพื้น และพูดพึมพำอยู่ในปาก ตอบไม่เต็มเสียง เหมือนเด็ก ๆ ตอนทำผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้
ไม่เหมือนรัฐมนตรีสองท่านนั้นหรอก พวกนั้นเขานักการเมืองมืออาชีพ ขนาดค้าขายข้าวให้ประเทศขาดทุนเป็นแสนล้าน ยังมีหน้ามาบอกว่า "รู้ว่าขาดทุน แต่ไม่รู้ว่าตัวเลขขาดทุนเท่าไหร่" อย่างนี้มัน "โกหกหน้าตายมืออาชีพ" ส่วนโต้งนั้นมัน "โกหกสีขาว" เพราะยอมรับว่าโกหก เหมือนพวกนักเรียนนั่งแถวหน้า โกหกครูไม่ค่อยเก่ง
ต่างจากพวกนั่งหลังห้อง พวกนี้มันหน้าตาย เวลาครูสอนเลขถามว่า "เข้าใจหรือเปล่า? พวกนี้ตอบตาแป๋ว เสียงเข้ม ว่า "เข้าใจ" แต่เวลาสอบ พวกนี้มัน "ส่งกระดาษเปล่า"
