พ่อชาวเวียดนาม เร่ขายกาแฟและขายบ้าน เก็บเงินส่งลูกสาว 2 คน เรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาจนจบ เป็นหมอและเป็นอาจารย์ มีชีวิตดี แต่ลูกไม่เคยย้อนกลับมาเยี่ยม ไม่กลับมาดูแลพ่อ
หลาย ๆ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาในละแวกถนนสายหนึ่งในนครโฮจิมินห์ หรือไซ่ง่อน เมืองใหญ่ทางตอนใต้ของเวียดนาม จะพบเห็นชายชราคนหนึ่งขับรถจักรยานยนต์คันเก่าเร่ขายกาแฟ มันเป็นกาแฟสูตรของเขาเองและเขาก็ชงเองกับมือ ชายชราคนนี้มีชื่อว่า ดูเหยียน อายุ 74 ปี
เขาประกอบอาชีพนี้มายาวนานหลายทศวรรษแล้ว และด้วยความที่ชีวิตของลุงเหยียนไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ และภรรยาก็เสียชีวิตจากไปนานแล้ว เขาจึงเลี้ยงดูลูกสาวทั้งสองคนมาโดยลำพัง และอยากให้พวกเธอได้มีชีวิตที่สะดวกสบาย ไม่ต้องมาลำบากเหมือนพ่อ
ลุงเหยียนทำงานอย่างหนัก ใช้ชีวิตอย่างประหยัด เก็บเงินทั้งหมดที่หามาได้เพื่อลูก และในที่สุด เขาก็สามารถส่งลูกสาว 2 คน ไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาได้สำเร็จ ทว่าสิ่งที่น่าเจ็บปวดก็คือ พวกเธอไม่เคยหันหลังกลับเยี่ยมพ่อคนนี้ ไม่เคยกลับมาเยี่ยมเขา ปล่อยให้พ่อลำบาก ราวกับว่าลืมมือคู่นี้ที่เคยเลี้ยงดูพวกเธอมา
เรื่องราวน่าสะเทือนใจนี้ถูกหยิบมารายงานโดย เว็บไซต์เวิลด์ออฟบัซ เมื่อวันที่ 13 มีนาคม 2562 โดยย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน หลังจากที่ลุงเหยียนมีความคิดอยากส่งลูกสาวทั้งสองให้มีชีวิตที่ดีนั้น เขาก็พยายามทำงานมากขึ้น ออกไปขายกาแฟแต่เช้า เก็บเงินทั้งหมดที่ได้เอาไว้เพื่อลูก แต่กระนั้น มันก็ยังห่างไกลกับความฝัน
ลุงเหยียนตัดสินใจขายบ้าน ย้ายไปอยู่บ้านเช่าโทรม ๆ หลังเล็กแทน เพื่อส่งลูกให้ไปถึงฝั่งฝัน ซึ่งหลังจากส่งลูกไปแล้ว ลุงเหยียนยังคงออกไปขายกาแฟงก ๆ อยู่ทุกวัน เพื่อหาเงินส่งไปให้ลูกได้ใช้จ่ายที่นั่น
ในที่สุด พ่อคนนี้ก็สามารถส่งลูกเรียนที่สหรัฐฯ ได้จนจบทั้งสองคน ปัจจุบันทั้งสองมีชีวิตที่ดีและหน้าที่การงานดีมาก คนหนึ่งเป็นหมอ และคนหนึ่งเป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัย ชีวิตของพวกเธอเป็นไปในทิศทางที่ดี
ทว่า ชีวิตของพ่อผู้เสียสละกลับตรงกันข้าม ลุงเหยียนยังคงใช้ชีวิตอย่างลำบากและทำงานหนักเหมือนเดิม นับตั้งแต่วันที่ลูกสาวทั้ง 2 คน เรียนจบในปี 2552 หรือเมื่อ 10 ปีก่อน พวกเธอก็ไม่เคยเดินทางมาเยี่ยมลุงเหยียนเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพียงแต่โทร. ติดต่อกลับมาหาเท่านั้น
แม้ว่าพวกเธอจะไม่เคยมาเยี่ยมเยียน แต่ลุงเหยียนก็ยังคงรักลูก ๆ อย่างที่สุด เขาคงคิดว่าลูกคงมีปัญหาติดขัดบางอย่าง ทำให้ไม่สามารถกลับมายังเวียดนามได้ ด้วยเหตุนี้ ลุงเหยียนจึงขายกาแฟเก็บเงินเป็นค่าตั๋วเครื่องบิน เพื่อที่จะได้เดินทางไปเยี่ยมลูก ๆ โดยตอนนี้เขาเก็บเงินได้มากเพียงพอแล้ว
ลุงเหยียน กล่าวว่า ตัวเขาเองและไม่มีของมีค่าใด ๆ ที่สามารถเอาไปเป็นของขวัญให้กับลูกสาวทั้งสองคนได้ เขาจึงตั้งใจจะเอาเมล็ดกาแฟ 3 กิโลกรัมติดตัวไปด้วย เพื่อมอบให้กับพวกเธอ
เมื่อถูกถามว่าเสียใจหรือไม่ที่ยอมลำบากส่งลูกสาวทั้ง 2 คนไปเรียนที่สหรัฐฯ ลุงเหยียน ตอบว่า เขาไม่เคยคิดเสียใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้ว่าลูก ๆ จะไม่กลับมาเยี่ยมเขาเลยก็ตาม และลูกสาวก็ยังติดต่อกลับมาหาเขาเป็นระยะ ชายชรากล่าวอีกว่า เรื่องนี้ก็แล้วแต่มุมมองของคน ว่าจะมองอย่างไร แต่สำหรับตัวเขาแล้ว ลูกสาวทั้งสองคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของเขา
ทั้งนี้ลุงเหยียนได้แปะป้ายเอาไว้บนกล่องกาแฟติดรถจักรยานยนต์ ระบุว่า เขาจะไม่อยู่ 48 วัน จะกลับมาอีกครั้งในเดือนเมษายน เนื่องจากจะเดินทางไปหาลูกสาวที่สหรัฐฯ
หลาย ๆ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาในละแวกถนนสายหนึ่งในนครโฮจิมินห์ หรือไซ่ง่อน เมืองใหญ่ทางตอนใต้ของเวียดนาม จะพบเห็นชายชราคนหนึ่งขับรถจักรยานยนต์คันเก่าเร่ขายกาแฟ มันเป็นกาแฟสูตรของเขาเองและเขาก็ชงเองกับมือ ชายชราคนนี้มีชื่อว่า ดูเหยียน อายุ 74 ปี
เขาประกอบอาชีพนี้มายาวนานหลายทศวรรษแล้ว และด้วยความที่ชีวิตของลุงเหยียนไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ และภรรยาก็เสียชีวิตจากไปนานแล้ว เขาจึงเลี้ยงดูลูกสาวทั้งสองคนมาโดยลำพัง และอยากให้พวกเธอได้มีชีวิตที่สะดวกสบาย ไม่ต้องมาลำบากเหมือนพ่อ
ลุงเหยียนทำงานอย่างหนัก ใช้ชีวิตอย่างประหยัด เก็บเงินทั้งหมดที่หามาได้เพื่อลูก และในที่สุด เขาก็สามารถส่งลูกสาว 2 คน ไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาได้สำเร็จ ทว่าสิ่งที่น่าเจ็บปวดก็คือ พวกเธอไม่เคยหันหลังกลับเยี่ยมพ่อคนนี้ ไม่เคยกลับมาเยี่ยมเขา ปล่อยให้พ่อลำบาก ราวกับว่าลืมมือคู่นี้ที่เคยเลี้ยงดูพวกเธอมา
เรื่องราวน่าสะเทือนใจนี้ถูกหยิบมารายงานโดย เว็บไซต์เวิลด์ออฟบัซ เมื่อวันที่ 13 มีนาคม 2562 โดยย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน หลังจากที่ลุงเหยียนมีความคิดอยากส่งลูกสาวทั้งสองให้มีชีวิตที่ดีนั้น เขาก็พยายามทำงานมากขึ้น ออกไปขายกาแฟแต่เช้า เก็บเงินทั้งหมดที่ได้เอาไว้เพื่อลูก แต่กระนั้น มันก็ยังห่างไกลกับความฝัน
ลุงเหยียนตัดสินใจขายบ้าน ย้ายไปอยู่บ้านเช่าโทรม ๆ หลังเล็กแทน เพื่อส่งลูกให้ไปถึงฝั่งฝัน ซึ่งหลังจากส่งลูกไปแล้ว ลุงเหยียนยังคงออกไปขายกาแฟงก ๆ อยู่ทุกวัน เพื่อหาเงินส่งไปให้ลูกได้ใช้จ่ายที่นั่น
ในที่สุด พ่อคนนี้ก็สามารถส่งลูกเรียนที่สหรัฐฯ ได้จนจบทั้งสองคน ปัจจุบันทั้งสองมีชีวิตที่ดีและหน้าที่การงานดีมาก คนหนึ่งเป็นหมอ และคนหนึ่งเป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัย ชีวิตของพวกเธอเป็นไปในทิศทางที่ดี
ทว่า ชีวิตของพ่อผู้เสียสละกลับตรงกันข้าม ลุงเหยียนยังคงใช้ชีวิตอย่างลำบากและทำงานหนักเหมือนเดิม นับตั้งแต่วันที่ลูกสาวทั้ง 2 คน เรียนจบในปี 2552 หรือเมื่อ 10 ปีก่อน พวกเธอก็ไม่เคยเดินทางมาเยี่ยมลุงเหยียนเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพียงแต่โทร. ติดต่อกลับมาหาเท่านั้น
แม้ว่าพวกเธอจะไม่เคยมาเยี่ยมเยียน แต่ลุงเหยียนก็ยังคงรักลูก ๆ อย่างที่สุด เขาคงคิดว่าลูกคงมีปัญหาติดขัดบางอย่าง ทำให้ไม่สามารถกลับมายังเวียดนามได้ ด้วยเหตุนี้ ลุงเหยียนจึงขายกาแฟเก็บเงินเป็นค่าตั๋วเครื่องบิน เพื่อที่จะได้เดินทางไปเยี่ยมลูก ๆ โดยตอนนี้เขาเก็บเงินได้มากเพียงพอแล้ว
ลุงเหยียน กล่าวว่า ตัวเขาเองและไม่มีของมีค่าใด ๆ ที่สามารถเอาไปเป็นของขวัญให้กับลูกสาวทั้งสองคนได้ เขาจึงตั้งใจจะเอาเมล็ดกาแฟ 3 กิโลกรัมติดตัวไปด้วย เพื่อมอบให้กับพวกเธอ
เมื่อถูกถามว่าเสียใจหรือไม่ที่ยอมลำบากส่งลูกสาวทั้ง 2 คนไปเรียนที่สหรัฐฯ ลุงเหยียน ตอบว่า เขาไม่เคยคิดเสียใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้ว่าลูก ๆ จะไม่กลับมาเยี่ยมเขาเลยก็ตาม และลูกสาวก็ยังติดต่อกลับมาหาเขาเป็นระยะ ชายชรากล่าวอีกว่า เรื่องนี้ก็แล้วแต่มุมมองของคน ว่าจะมองอย่างไร แต่สำหรับตัวเขาแล้ว ลูกสาวทั้งสองคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของเขา
ทั้งนี้ลุงเหยียนได้แปะป้ายเอาไว้บนกล่องกาแฟติดรถจักรยานยนต์ ระบุว่า เขาจะไม่อยู่ 48 วัน จะกลับมาอีกครั้งในเดือนเมษายน เนื่องจากจะเดินทางไปหาลูกสาวที่สหรัฐฯ
