สุดยอดโค้ชภารโรง จบแค่ ป. 4 แต่สอนเด็กจนได้รางวัลนับไม่ถ้วน

เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก รายการ วีไอพี โพสต์โดย คุณ CutelyBearEntTV1 สมาชิกเว็บไซต์ยูทูบดอทคอม

          แม้จะมีความรู้เพียงชั้น ป.4 และเป็นเพียงนักการภารโรงของโรงเรียนบ้านไทยสันติสุข จ.สุรินทร์ ซึ่งเป็นโรงเรียนเล็ก ๆ ในถิ่นทุรกันดาร ที่อยู่ระหว่างรอยต่อชายแดนไทย-กัมพูชา ทำให้ขาดแคลนปัจจัยในทุก ๆ ด้าน แต่ด้วยใจที่มุ่งมั่นอยากเห็นเด็ก ๆ ในโรงเรียนมีอนาคตที่ดี คุณชอบ รุ่งเรือง จึงผันตัวมาเป็นโค้ชสอนวอลเลย์บอล โดยเริ่มต้นจากการที่ไม่มีความรู้ด้านกีฬาวอลเลย์บอลเลย จนกระทั่งผลักดันให้เด็ก ๆ สามารถคว้ารางวัลระดับจังหวัด และระดับภาคมาครองได้สำเร็จ

          รวมทั้งทำให้โรงเรียนบ้านไทยสันติสุขกลายเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงด้านกีฬาวอลเลย์บอลเป็นอันดับต้น ๆ ของภาคอีสาน และลูกศิษย์บางคนยังประสบความสำเร็จด้านการเรียน และยังมีบางรายผ่านการคัดเลือก และได้เป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลยุวชนหญิงทีมชาติไทยด้วย ซึ่งนอกจากความมานะของเด็ก ๆ แล้ว ผู้ที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จอย่าง โค้ชชอบ ก็ต้องฝ่าฟันอุปสรรค และความยากลำบากมามากมายเช่นกัน


          โค้ชชอบ เล่าว่า ตนเป็นคนใน อ.พนมดงรัก จ.สุรินทร์ ซึ่งมีฐานะค่อนข้างยากจน และเรียนแค่ชั้น ป. 4 จากนั้นเมื่อทางการเห็นว่าครอบครัวตนยากจน จึงได้จัดหาที่ดินทำกินพร้อมที่อยู่อาศัยให้ ด้วยความที่ตนชอบทำงาน และชอบช่วยเหลือผู้อื่น ดังนั้นตนจึงเคยนำกลุ่มพาชาวบ้านบุกเบิกพัฒนาพื้นที่ในหมู่บ้านไทยสันติสุข และตอนที่ผู้ใหญ่บ้านคนเก่า เหลือเวลาอีกเพียง 2 เดือน ก่อนจะเกษียณอายุราชการ ก็มีแกนนำหมู่บ้าน อบต. แนะนำว่าให้ตนลองสมัครผู้ใหญ่บ้านดู ซึ่งตอนนั้น ตนเกือบจะได้เป็นผู้ใหญ่บ้านแล้ว เนื่องจากไม่มีใครลงสมัครเลย แต่เพราะรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านบอกว่า ครอบครัวตนยังไม่พร้อมที่จะเป็นผู้ใหญ่บ้าน และควรผ่านการเป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน หรือตำแหน่งอื่น ๆ เสียก่อน ตนจึงตัดสินใจไม่รับตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านในขณะนั้น

          ต่อมา เมื่อปี 2543 โรงเรียนบ้านไทยสันติสุข เปิดรับสมัครตำแหน่งนักการภารโรงอัตราจ้างพอดี ตนจึงไปสมัคร และทำงานเป็นนักการภารโรงตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา โดยตอนแรกที่รับตำแหน่งนักการภารโรง ตนได้เงินเดือน 4,100 บาท และในปัจจุบันได้เงินเดือน 5,700 บาท และไม่ได้เป็นข้าราชการแต่อย่างใด ซึ่งเงินเดือนที่ได้มานี้ ไม่เคยถึงคนในครอบครัวเลย เพราะตนนำมาใช้ในการดูแลเด็กนักเรียนที่มีฐานะยากจน ซึ่งภรรยาตนก็เข้าใจ และไม่ได้ว่าอะไร

          สาเหตุที่ตนสามารถนำเงินเดือนทั้งหมดมาเลี้ยงเด็ก ๆ ที่โรงเรียนได้ เพราะครอบครัวตนมีรายได้จากการปลูกยาง ปลูกมัน ปลูกอ้อย และปลูกปอ ในพื้นที่ที่ทางการจัดไว้ให้ ซึ่งหลังจากที่ปลูกยางไปได้  3 ปี สวนยางเริ่มทำรายได้ดี ทำให้ครอบครัวตน จากเดิมที่เคยอยู่อย่างอัตคัด ก็เริ่มมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

          นอกจากนี้ ตนยังพยายามบริหารเวลา โดยทุกวันตนจะอ่านหนังสือเพราะกำลังเรียนต่อ มสธ. ส่วนกลางวันไปทำงานที่โรงเรียน หลังเลิกงาน ก็จะซ้อมวอลเลย์บอลให้เด็ก ๆ จากนั้นก็จะกลับไปอ่านหนังสืออีก พอตกดึกก็ได้นอนพักผ่อนสักเล็กน้อย พอถึงเวลาประมาณ 02.00 น. ตนก็จะลุกไปกรีดยาง แล้วไปทำงานต่อที่โรงเรียน และทำเช่นนี้มาเป็นเวลากว่า 8 ปีแล้ว และแทบไม่มีวันหยุด เนื่องจาก วันเสาร์-อาทิตย์ ตนก็ต้องซ้อมวอลเลย์บอลให้เด็ก ๆ ด้วย


          โค้ชชอบ เล่าต่อว่า ส่วนการก้าวเข้ามาเป็นโค้ชสอนวอลเลย์บอลนั้น เริ่มจากตอนแรกที่ตนเป็นกรรมการสถานศึกษา ซึ่งในช่วงนั้นผู้บริหารโรงเรียนได้ไปดูการแข่งขันกีฬาตามโรงเรียนต่าง ๆ และได้นำเด็กของโรงเรียนไปร่วมแข่งขันด้วย แต่โรงเรียนเราจะแพ้เขาตลอด เนื่องจากเป็นโรงเรียนเล็ก และค่อนข้างขาดแคลน ดังนั้น ตนจึงมีแนวคิดว่า อยากจะเป็นโค้ชสอนเด็ก ๆ เลยเลือกกีฬาที่คิดว่าตัวเองน่าจะสอนได้ จากนั้นจึงไปคุยกับผู้บริหาร และมีการยื่นเรื่องขอเป็นโค้ช ซึ่งในช่วงเริ่มแรกก็ได้เป็นผู้ช่วยโค้ชก่อน จนกระทั่งโค้ชตัวจริงเสียชีวิตไป ตนจึงได้ขึ้นเป็นโค้ชตัวจริง

          ทั้งนี้ยอมรับว่า ตอนที่เริ่มต้นตำแหน่งโค้ชนั้น ตนเครียดมาก และไม่มีความมั่นใจเลยว่าตัวเองจะสอนเด็ก ๆ ได้ เพราะในช่วงแรกแม้กระทั่งลูกวอลเลย์บอลตนยังไม่รู้จัก แต่เมื่อได้เป็นผู้ช่วยโค้ชก็ทำให้มีความรู้เกี่ยวกับวอลเลย์บอลเพิ่มขึ้น แต่ก็เพียง 10-15% เท่านั้น ทำให้วันแรกที่สอน แม้กระทั่งการอันเดอร์ลูกตนก็ยังสอนไม่ถูก แต่ตน และพวกเด็ก ๆ ต่างก็ฝึกซ้อมกันด้วยใจรัก และเรียนรู้ไปพร้อม ๆ กัน

          จากนั้น ตนจึงไปถามผู้รู้ เพื่อให้มีความรู้เกี่ยวกับกีฬาวอลเลย์บอลมากขึ้น เช่น ไปปรึกษาอาจารย์สอนวอลเลย์บอลของโรงเรียนข้างเคียง กระทั่งวันหนึ่ง ได้มีทหารพรานที่มาประจำการดูแลแนวชายแดนเห็นตนคุมเด็ก ๆ ฝึกซ้อมวอลเลย์ ซึ่งตอนนั้นเขาคงคิดว่า ถ้าปล่อยให้ตนสอนคงไม่รอดแน่ ๆ ดังนั้น เขาจึงเสนอตัวมาร่วมฝึกสอนด้วย เพราะเขาเคยเป็นตัวแทนทหารพราน ลงแข่งกีฬาวอลเลย์บอลที่ จ.บุรีรัมย์ ซึ่งระหว่างที่เขาสอนเด็ก ๆ ตนก็จะจดบันทึกตลอดเวลา เพื่อเรียนรู้ไปด้วย แม้เขาจะมาสอนได้เพียง 5-6 วัน แต่ก็ทำให้ตนมีความรู้เกี่ยวกับวอลเลย์บอลเพิ่มขึ้น หลังจากนั้นตนจึงพยายามศึกษาต่อด้วยการอ่านหนังสือ

          ส่วนเด็ก ๆ นั้น ก่อนที่จะมาเรียนวอลเลย์บอลกับตน ทุกคนก็มีความรู้เกี่ยวกับกีฬาวอลเลย์เป็นศูนย์เช่นกัน ดังนั้น เริ่มแรกที่ไปแข่งระดับท้องถิ่น โรงเรียนของตนจึงได้อันดับบ๊วยมาตลอด แต่หลังจากพ่ายแพ้ติดต่อกันหลายนัด พวกตนจึงกลับมาฟิตซ้อมกันใหม่ โดยเน้นฝึกที่ลูกเสิร์ฟ แม้จะยังไม่มีรูปแบบการฝึกอย่างเป็นระบบ แต่เมื่อได้เข้าแข่งขันในระดับตำบล เด็ก ๆ ก็แสดงฝีมือการเสิร์ฟลูก จนกระทั่งเอาชนะคู่แข่งมาได้
 

          จากนั้น เมื่อได้ไปแข่งขันในระดับอำเภอ เด็ก ๆ ก็สามารถคว้ารางวัลชนะเลิศมาได้อีก ซึ่งตอนที่ได้รางวัลครั้งแรกนั้น ทั้งตน และพวกเด็ก ๆ ต่างรู้สึกราวกับว่าได้รับรางวัลชนะเลิศระดับประเทศ เพราะหลังได้รางวัล ผู้ปกครองมานั่งรอที่โรงเรียน พร้อมซื้อข้าวของมารอจัดงานกันยกใหญ่  แต่ก็ต้องยอมรับว่า ในช่วงแรกที่ทางโรงเรียนส่งพวกเด็ก ๆ ไปแข่งขัน ก็มีหลายคนสงสัยว่า ตนเป็นเพียงนักการภารโรงแล้วทำไมมาเป็นโค้ชได้ ซึ่งตนก็นำคำที่เขาพูด มาเป็นแรงกระตุ้น ในการพัฒนาตนเอง ทำให้ในปีเดียวกันนั้น พวกเด็ก ๆ ก็ได้รับรางวัลชนะเลิศในระดับจังหวัด และในปัจจุบันโรงเรียนบ้านไทยสันติสุข ก็มีชื่อเสียงในด้านวอลเลย์บอลเป็นอันดับต้น ๆ ของจังหวัดด้วย

          นอกจากนี้ ที่ผ่านมาแม้โดนวิพากษ์วิจารณ์ไปต่าง ๆ นานา แต่ตนไม่เคยท้อ เพราะมองถึงอนาคตของเด็กว่า หากเราทำผลงานได้ชัดเจนกว่า ดีกว่านี้ เด็กก็จะได้ไปเรียนต่อในโรงเรียนที่ดี ๆ และมีอนาคตดีกว่านี้ ซึ่งผลพลอยได้ที่ตามมาคือโรงเรียนจะมีชื่อเสียงขึ้นด้วย ซึ่งในการฝึกสอนเด็ก ๆ นั้น ผู้ปกครองของเด็กก็ถือเป็นอุปสรรคใหญ่ เพราะหากผู้ปกครองไม่เข้าใจ เด็กก็จะไม่ได้รับการสนับสนุนที่ดี

          ส่วนอุปสรรคที่สำคัญที่สุดในการฝึกซ้อมของเด็ก ๆ คือ ความพร้อมเรื่องสถานที่ฝึกซ้อม และอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ยังขาดแคลน และต้องหางบประมาณมาพัฒนาอีกมาก ซึ่งตนอยากได้ความช่วยเหลือในการสร้างอาคารฝึกซ้อม เพราะปัจจุบันต้องซ้อมในสนามกลางแจ้ง เมื่อมีฝนตกก็ไม่สามารถซ้อมได้ เพราะไม่มีหลังคากันฝน ส่วนตอนกลางคืนก็ฝึกซ้อมไม่ได้เพราะไม่มีไฟ แถมสถานที่ฝึกซ้อมในปัจจุบัน ยังติดกับบังเกอร์กันกระสุน เพราะโรงเรียนอยู่ตรงรอยต่อระหว่างชายแดน ดังนั้นบางครั้งก็มีเรื่องความปลอดภัยเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย นอกจาก ตนนี้ยังอยากให้เด็ก ๆ ได้มีนมสดดื่ม เพื่อบำรุงร่างกาย ดังนั้น หากมีผู้ใจบุญยื่นมือให้ความช่วยเหลือตนจะยินดีเป็นอย่างมาก

          ทั้งนี้ สำหรับผู้ปกครองคนไหนที่สนใจส่งเด็กมาฝึกซ้อมที่โรงเรียนตน จะมาฝึกซ้อมร่วมกันในวันเสาร์-อาทิตย์ก็ได้ หรือหากโรงเรียนไหนสนใจจะเชิญตนไปสอนที่โรงเรียน ตนก็ยินดี เพราะสิ่งที่คาดหวัง คือ อยากให้ลูกศิษย์ที่ตนสอนไป ได้มีอนาคตที่ดี ได้เรียนในระดับที่สูงขึ้น แล้วกลับไปพัฒนากีฬาวอลเลย์บอลใน จ.สุรินทร์ ให้ดียิ่งขึ้น

          และในช่วงท้าย โค้ชชอบ ยังได้กล่าวถึงคนที่มีฝัน แต่ยังไม่กล้าทำตามความฝันว่า ขอให้ทุกคนมีความตั้งใจ คนเราหากมีความตั้งใจแล้ว ไม่ว่าจะสิ่งใดก็ย่อมจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน

          จะเห็นได้ว่า โค้ชชอบ ถือเป็นแบบอย่างที่ดีในเรื่องของความมานะพยายาม แม้จะไม่มีความรู้เรื่องกีฬาวอลเลย์บอลเลย แต่เพราะต้องการเห็นเด็ก ๆ มีอนาคตที่ดี จึงพยายามเรียนรู้ และเก็บเกี่ยวประสบการณ์ เพื่อส่งต่อความรู้เหล่านั้น จนกระทั่งทำให้เด็ก ๆ สามารถก้าวไปสู่สังคมใหม่ที่มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ซึ่งการกระทำของโค้ชชอบ ถือเป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ และน่ายกย่องมาก ๆ เลยค่ะ