มนุษย์เรานี้เลือกเกิดไม่ได้ เป็นสัจธรรมที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เพราะบางคนก็เกิดมาบนกองเงินกองทอง มีฐานะความเป็นอยู่อย่างสุขสบาย จนไม่มีโอกาสได้รับรู้ถึงรสชาติของความยากจนเลย แต่บางคนกลับได้รับแต่ความทุกข์ยาก นับตั้งแต่ลืมตามองโลกกันเลยทีเดียว เรื่องอย่างนี้คนโบราณจนถึงคนสมัยใหม่หลาย ๆ คน ต่างเชื่อกันว่า เป็น เพราะบาป-บุญ ที่คนผู้นั้นได้สร้างสมเอาไว้ตั้งแต่ในชาติปางก่อน เรียกว่า ถึงแม้บุคคลผู้นั้นจะเป็นคนดีเพียงใดในชาตินี้ แต่ก็ไม่สามารถจะฝืนชะตาที่ ฟ้าลิขิตไว้ได้ ดังเช่นกับเรื่องราวที่จะนำมาเสนอท่านผู้อ่านในวันนี้ ซึ่งเป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ต้องต่อสู้ผจญอยู่ในโลกด้วยความยากลำบากกับมารดาผู้พิการทางสมองเพียงสองคน
สำหรับปฐมเหตุของเรื่องนี้ ได้ถูกเปิดเผยขึ้นเมื่อ นายวิฑูรย์ ศรีแก้วนิตย์ เจ้าหน้าที่บริหารงานราชการ 6 เรือนจำกลางคลองไผ่ อ.สีคิ้ว จ.นครราชสีมา ได้ทำหนังสือขอความช่วยเหลือมาถึงองค์กรสตรีพัฒนาอำเภอสีคิ้ว โดยระบุว่ามีเด็กหญิงยอดกตัญญูคนหนึ่งชื่อ ด.ญ.น้ำผึ้ง เถื่อนขวัญ อายุ 13 ปี เป็นนักเรียนชั้น ม.1 โรงเรียนคลองไผ่วิทยา ต.คลองไผ่ อ.สีคิ้ว ฐานะทางบ้านยากจนมาก โดยเจ้าตัวอาศัยอยู่ในบ้านเก่าๆ หลังเล็ก ๆ เลขที่ 89 หมู่ 7 ต.คลองไผ่ กับมารดาที่พิการทางสมองเพียง 2 คน และไม่มีญาติพี่น้องจะมาเหลียวแลเลย
นายวิฑูรย์ เล่ารายละเอียดว่า ที่ผ่านมานั้น ด.ญ.น้ำผึ้งต้องใช้เวลาว่างในช่วงโรงเรียนหยุดวันเสาร์ - อาทิตย์ รับจ้างถางหญ้าต้นมันสำปะหลัง เพื่อให้ได้เงินมาซื้ออาหารให้แม่และตัวเองกิน ส่วนในช่วงที่ไม่มีงานให้ทำ ทั้งสองแม่ลูกก็ไม่มีข้าวกิน ตนต้องห่อข้าวที่เหลือจากการเลี้ยงนักโทษในเรือนจำมาให้กินทุกวัน ในช่วงที่ ด.ญ.น้ำผึ้งไปเรียนหนังสือ ต้องเดินด้วยเท้าจากบ้านไปถึงโรงเรียนระยะทางไปกลับกว่า 8 กม. โดยก่อนที่จะออกจากบ้าน ด.ญ.น้ำผึ้งจะต้องใช้โซ่ล่ามขาของมารดาติดกับเสาเรือนไว้ ทั้งนี้เนื่องจากมารดา สมองพิการ ไม่สามารถรับรู้อะไรได้ ถ้าไม่ล่ามโซ่ไว้เกรงว่าจะได้รับอันตรายจึงอยากจะขอให้องค์กรการกุศลช่วยเหลือครอบครัวนี้ด้วย
หลังจากทราบเรื่องแล้วในวันเดียวกัน นางศรีภิญโญ ดอนท้วม ประธานองค์กรสตรีพัฒนาอำเภอสีคิ้ว ได้ประสานเรื่องนี้ไปที่ นายคณีธิป บุณยเกตุ นายอำเภอสีคิ้ว และ นางพัชรา สายเชื้อ ผจก.ธนาคารออมสิน สาขาสีคิ้ว แล้วทั้งหมดพร้อมด้วยสมาชิก ได้นำสิ่งของเครื่องอุปโภคบริโภค เช่น ข้าวสาร อาหารแห้ง เงินสด และรถจักรยาน 1 คัน เดินทางไปที่บ้านหลังดังกล่าว เพื่อให้การช่วยเหลือเบื้องต้นกับเด็กยอดกตัญญู
เมื่อไปถึง ภาพที่คณะดังกล่าวมองเห็นคือ ด.ญ.น้ำผึ้งซึ่งแต่งตัวมอซอ กำลังนั่งป้อนข้าวเปล่า ๆ คลุกน้ำปลาให้กับ นางยุพิน จงอยู่กลาง อายุ 36 ปี ผู้เป็นมารดากิน อยู่บนแคร่ไม้ใต้ถุนบ้านหลังเล็ก โดยที่ข้อเท้าของนางยุพิน พบว่ามีโซ่เส้นขนาดเขื่องล็อกกุญแจติดอยู่กับเสาเรือนเป็นภาพที่น่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง ส่วนอาการของนางยุพิน คือที่ศีรษะและลำคอมีอาการเกร็งหน้าตาบิดเบี้ยว เป็นระยะ ๆ โดยไม่รับรู้ถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ในระหว่างที่มีคนไปเยี่ยมถึงบ้านเลย จากนั้น นายคณีธิป นายอำเภอพร้อมด้วย นางศรีภิญโญและนางพัชรา ได้มอบข้าวสารอาหารแห้งพร้อมด้วยเงินสดจำนวนหนึ่ง และรถจักรยานให้กับ ด.ญ.น้ำผึ้ง เพื่อให้ขี่ไปโรงเรียนอีก 1 คัน
ด.ญ.น้ำผึ้งซึ่งมีอาการซาบซึ้งที่ได้รับการช่วยเหลือในครั้งนี้ ได้เปิดเผยเรื่องราวทั้งน้ำตาว่า บ้านหลังที่อยู่อาศัยทุกวันนี้เป็นบ้านของยายที่เสียชีวิตไปเมื่อ 5-6 ปีมาแล้ว สำหรับพ่อเคยอยู่กับแม่ที่บ้านอีกหลังหนึ่งซึ่งตอนนั้นฐานะทางบ้าน ยังดีอยู่โดยพ่อเป็นผู้รับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ ต่อมาพ่อได้ขึ้นไปตรวจอาคารตึก 3 ชั้นที่รับสร้างและพลาดท่าตกลงมาจากยอดตึกเสียชีวิตไปตั้งแต่ตนยังอยู่ในท้องแม่และเมื่อเสียพ่อไป แม่ก็เสียใจจนกลายเป็นโรคประสาทในที่สุด แต่ก็ยังโชคดีที่ในขณะนั้นยังมียายคอยดูแลแม่และตน โดยคุณยายซึ่งก็มีฐานะไม่ดีมากนัก ได้พยายามส่งเสียตนเข้าเรียนหนังสือ
กระทั่งเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมานี้ ยายได้เสียชีวิตลงด้วยโรคชรา ดังนั้น ณ วันนี้จึงไม่มีใครที่จะรับภาระดูแลแม่ในระหว่างที่ตนไปโรงเรียน ซึ่งก่อนที่จะเดินทางไปโรงเรียน ตนต้องรีบหุงหาอาหารแล้วนำมาป้อนแม่จนอิ่มแล้วจึงได้ไปอาบน้ำแต่งตัว ซึ่งบางวันที่ฝนตกก็ไปไม่ทันเรียน เนื่องจากต้องเดินด้วยเท้าเป็นระยะทางกว่า 4 กิโลเมตร
เด็กหญิงกตัญญูยังเล่าด้วยน้ำตานองหน้าอีกว่า แม้แม่จะพิการทางสมองจนไม่มีโอกาสรับรู้เรื่องใด ๆ แต่เคราะห์กรรมของแม่ก็ยังไม่หมดแค่นี้ โดยเมื่อปีที่แล้วได้มีชายใกล้บ้าน แอบย่องเข้ามาข่มขืนแม่ของตนทั้ง ๆ ที่ข้อเท้ามีโซ่ล่ามไว้ ซึ่งเมื่อตนกลับจากโรงเรียนมาพบเหตุการณ์ จึงร้องเอะอะขึ้นและแจ้งความตำรวจจับคนร้ายไว้ได้ ซึ่งตอนนี้คนร้ายที่ก่อเหตุได้ถูกจับกุมและชดใช้กรรมอยู่ในเรือนจำอำเภอสีคิ้วแล้ว
ส่วนเรื่องที่ทำให้ตนสะท้อนใจและเสียใจมากคือ เมื่อวันหยุดเรียนเสาร์ที่แล้ว ตนได้เดินทางไปร่วมกิจกรรมของโรงเรียน โดยไปเข้าค่ายอบรมจริยธรรมจำนวน 3 วัน 2 คืน ซึ่งก่อนจะไป ตนได้จัดหาข้าวปลาอาหารมาให้แม่กินจนอิ่ม นอกจากนั้นยังนำขวดน้ำมาตั้งไว้ข้าง ๆ ตัวแม่และไม่ลืมที่จะฝากให้ญาติสนิทที่มีบ้านอยู่ใกล้กันมาช่วยดูแลแม่แทน ซึ่งญาติผู้นั้นก็รับปากว่าจะมาดูให้ แต่เมื่อตนกลับจากอบรมมาถึงบ้าน ปรากฏว่าแม่นอนซมหมดเรี่ยวหมดแรงเพราะไม่ได้กินอาหารเลยในช่วง 3 วันที่ตนไม่อยู่ ขวดน้ำก็กระจัดกระจาย ส่วนญาติที่รับปากว่าจะช่วยมาดูแลก็ไม่ได้มาเลย ซึ่งเมื่อตนทราบเช่นนั้นจึงเสียใจมากที่เหตุการณ์เกิดขึ้นเป็นเสมือน กับซ้ำเติมแม่ โดยส่วนตัวแล้วคิดว่าน่าจะดูแลตัวเองได้เพราะโตแล้ว สงสารแต่แม่เท่านั้นที่น่าเป็นห่วงที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว เมื่อเกิดอะไรขึ้นก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ซึ่งถ้าหากไม่ล่ามโซ่ไว้ก็ไม่ได้ เพราะแม่สมองไม่สั่งการมักจะเดินไปทั่วโดยไม่มีจุดหมายปลายทางซึ่งอาจจะเกิดอันตรายได้
ทางด้าน นายคณีธิป นายอำเภอสีคิ้วเปิดเผยว่า ตอนนี้ทางอำเภอจะให้การช่วยเหลือในเบื้องต้นกับทั้งสองแม่ลูกเท่าที่จะช่วยได้ไปก่อน แต่ถ้าหากผู้ใจบุญจะร่วมให้การช่วยเหลือครอบครัวของเด็กกตัญญูรายนี้ให้มีชีวิต ความเป็นอยู่ดีขึ้น ก็สามารถติดต่อผ่านมาทางที่ว่าการอำเภอสีคิ้ว หรือจะผ่านมาทางนางศรีภิญโญ ดอนท้วม ประธานองค์กรสตรีพัฒนาอำเภอสีคิ้ว หมายเลขโทรศัพท์ 0-4441-1022 หรือ 08-1600-1376 ก็ได้เพื่อช่วยกันเสริมสร้างคุณภาพชีวิตที่ดี ให้กับพี่น้องร่วมชาติและสร้างอนาคตอันสดใสให้กับ
