อย่างที่เขาว่า . . .
บางครั้งที่ที่ปลอดภัยก็ไม่ปลอดภัย
หัวใจที่อยู่ในที่ของมัน . . .
เคยได้ไออุ่นจากตัวเราเองมานานแสนนาน
ถึงวันหนึ่งก็กลับหนาวเหน็บ และร้อนรุ่มอย่างไม่รู้ตัว
จนยากที่จะคาดเดา
เพียงเพราะคนเพียงหนึ่งคน
การที่ได้ใช้หัวใจรักใครสักคนนั้น
ก็เป็นหนึ่งในการเรียนรู้ของบทเรียนชีวิต
ที่ได้เรียนรู้การแบ่งให้ แบ่งรับ
เสมือนดั่งที่เราต้องประพฤติกับคนทุกคน
แต่น้อยไปนัก . . .
ที่คนเราจะคอยมาชั่งวัดความรู้สึกนั้น
กับคนที่เราทุ่มเทเสียจนมากมาย
เพราะความรัก ท่ากเกินกว่าเหตุและผลจะเอื้อมถึง
ความเสียใจจึงเป็นผลลัพธ์หนึ่ง ที่สุ่มทอยออกมาได้
แล้วเราจะจัดการกับผลลัพธ์นั้นอย่างไร
ถ้ามันดันสุ่มเลือกโดนเราเข้าอย่างจัง
ฉันรู้แค่ว่า . . .
ควรใช้ส่วนของสมอง ที่ยังเหลือพอที่จะทำเพื่อตัวเอง
ใช้กระบวนการคิดและทบทวน
ให้มากกาว่าใช้อารมณ์ เพื่อกลั่นกรองน้ำตาออกมา
หากแต่ถ้าอยากร้อง ก็ต้องพร้อมที่จะหยุดมันด้วย
หากแต่ถ้าอยากร้อง ก็ต้องพร้อมที่จะลุกขึ้ด้วย
และต้องพร้อมที่จะมองไปในวันข้างหน้า
เพื่อตัวเรา เพื่อปกป้องหัวใจของเรา
ขอบคุณความรักของพ่อกับแม่ที่ปกป้องหัวใจของลูก
ขอบคุณความรักของเธอที่เป็นบทเรียนเล่มหนาในชีวิต
ขอบคุณความักในหัวใจที่ทำให้พยุงตัวเองขึ้นมาได้
ข้อมูลจาก
บทความโดย นิด วันนา
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
