นอกจากอากาศบนโลกเปลี่ยนแปลง ทำให้เกิดความแห้งแล้งไปจนถึงน้ำท่วมแล้ว ยังส่งผลให้เกิดโรคระบาดในปศุสัตว์และสัตว์ป่า
นายเครก แพ็กเกอร์ นักนิเวศวิทยาจากมหาวิทยาลัยมินเนโซต้า สหรัฐอเมริกา กล่าวว่า "ตัวอย่างการระบาดของโรค เช่น เชื้อเคไนน์ดิสเทมเพอร์ไวรัส ที่คร่าชีวิตสิงโตที่อุทยานแห่งชาติซีเรนเกตติ ประเทศแทนซาเนีย เมื่อพ.ศ. 2537 และที่แอ่งโงรองโกโร เมื่อ พ.ศ. 2544 สิงโตมีอาการชักอย่างรุนแรง ไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวได้ ฟันกระทบกันดังกึกๆ น้ำลายฟูมปาก การชักกินเวลา 2-3 นาที แล้วก็ชักใหม่ แม้สิงโตบางตัวรอดชีวิต แต่สุขภาพร่างกายก็เปลี่ยนแปลง มันผอมลง ซึม อ่อนเพลียเพราะโลหิตจางลง ต่อมน้ำเหลืองโต ครั้งนั้นมีสิงโตตายถึง 1 ใน 3 ของประชากรทั้งหมด"
นางลินดา มันสัน นักพยาธิวิทยาสัตว์ จากมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เดวิส กล่าวว่า "ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมามีไวรัสระบาดในระบบนิเวศ สาเหตุที่ไวรัสระบาดเมื่อ พ.ศ. 2537 และ พ.ศ. 2544 น่าจะมาจากก่อนหน้านี้พื้นที่ทั้งสองแห่งแล้งจัด กระทั่งต่อมาฝนตก ควายเคปซึ่งเป็นเหยื่อของสิงโตมีร่างกายอ่อนแอ เกิดการติดเชื้อจากเห็บ เมื่อสิงโตไปกินควายเคปมันจึงติดเชื้อนี้ เลือดมันก็ติดเชื้อปรสิตด้วย เมื่อเคไนน์ดิสเทมเพอร์ไวรัส เข้าไปกดระบบภูมิคุ้มกันของสิงโตที่เลือดติดเชื้อปรสิต สิงโตจึงชักและตายเป็นจำนวนมาก นอกจากนี้ ผึ้งที่หายหน้าหายตาไปยังเป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง พวกมันอาจติดเชื้อเนื่องจากอากาศเปลี่ยนแปลง ผึ้งเหล่านี้มีความสำคัญต่อการผสมเกสรของแอปเปิ้ล ส้ม มะนาวเป็นอย่างมาก"
ขอขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
