เกริ่นนำโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณเรื่องและภาพโดย :ก๋าราณี กีรติกานต์กุลอรุณพงษ์คงวดีวจีจรูญ
กว่าเราจะยอมรับว่า "คำพูดเป็นนายของเรา" ก็เมื่อสิ่งที่ออกจากปากไป มันได้ย้อนกลับมาสร้างปัญหาให้เราแล้ว . . . หลายครั้งที่เรามักละเลยคำพูดของตัวเอง คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น เพราะเห็นว่าเป็นคำพูดธรรมดาๆ ไม่ได้มีเจตนาส่อเสียดหรือแอบแฝงอะไร แต่เราลืมคิดไปว่า. . . ผู้ที่ยืนอยู่ข้างหน้าและกำลังรับฟังเราอยู่ อาจไม่ได้คิดเช่นเรา
คนเรามีนิสัย และความคิดต่างกัน บางคนยอมรับได้ บางคนยอมปล่อยผ่าน แต่บางคนก็เก็บเอาคำพูดของเราไปคิด และตีความในทางตรงกันข้ามกับเจตนาของเรา ทำให้บาดหมางใจกันโดยที่ไม่รู้ตัวเลย
นั่นแหละที่เขาถึงเปรียบเทียบ คำพูดก็เหมือนกับมีด ที่มีประโยชน์สารพัด และอาจช่วยป้องกันตัวในยามคับขันได้ แต่ถ้ามีดนั้นไม่ได้ใช้พร้อมกับสติ มันก็พร้อมที่จะทิ่มแทงฝ่ายตรงข้าม จนย้อนกลับมาทิ่มแทงเจ้าของมีดเล่มนั้นเองได้เช่นกัน
เราคงไม่สามารถสอนให้ผู้อื่นใช้มีด โดยการไม่พูดสิ่งที่เราไม่อยากฟังได้ แต่เราสามารถบังคับคำพูดของเราเองได้ หากเราไม่อยากให้มีดกลับมาทำร้ายเรา ก็อย่าใช้มันทำร้ายคนอื่นก่อน แต่ถ้ามีใครใช้คำพูดที่รุนแรง หรือพยายามพูดทำร้ายเรา เราก็ไม่ควรโกรธเขา ไม่ควรเก็บมาคิด เพราะนั่นเท่ากับว่า. . . เราเอามีดของเขามาใช้ทิ่มแทงตัวเองอยู่เรื่อยไป จนยากจะลืมความเจ็บปวด
ถ้าเราปล่อยวาง รับฟังไว้ และไปตรึกตรอง โดยมองให้เป็นกลาง และไม่ยึดติดกับความคิดของตัวเองเพียงอย่างเดียว ไม่ว่าใครก็มาทำร้ายเราไม่ได้ ดังเช่นเรื่องของหมื่นตา . . .
คลิกอ่านความคิดเห็นของเพื่อนๆ ได้ที่นี่ค่ะ
ข้อมูลและภาพประกอบจาก
