เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก kusumakomp.wordpress.com
คุณคงเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับอาการกลัวสิ่งของแปลก ๆ ต่าง ๆ นานา หรือที่เรียกว่า "โฟเบีย" (phobia) กันมาบ้าง อย่างเช่น กลัวที่แคบ กลัวความมืด กลัวเสียงแหลม หรือกลัวอาหารบางอย่างอย่างรุนแรง ฯลฯ วันนี้เรามีอีกหนึ่งอาการกลัวแปลก ๆ มานำเสนอ เป็นอาการของคุณแม่ลูกหนึ่งวัย 30 ชาวอังกฤษ จากเมืองนิวคาสเซิล ที่เป็นโรคกลัวกระดุม .. กลัวขนาดเจอที่ไหนเป็นต้องวิ่งหนีเลยทีเดียวล่ะ !!
อาการประหลาดกลัวกระดุม หรือ คอมพอโนโฟเบีย (koumpounophobia) นี้เกิดขึ้นกับ ลุยย์ซ่า ฟราสซิส โดยอาการปรากฎเป็นครั้งแรกตอนเธออายุ 7 ขวบ ซึ่งในตอนนั้นเธอกำลังเล่นเกมอะไรสักอย่างที่มีกระดุมเข้ามาเกี่ยวด้วยกับเพื่อน ๆ และในตอนนั้นเองที่รู้สึกขนลุกจนไม่อยากอยู่ใกล้เม็ดพลาสติกกลม ๆ แบน ๆ จนถึงกับต้องวิ่งหนีออกไปกลางวง ทำเอาเพื่อน ๆ งงไปตาม ๆ กัน และเมื่อเธอเติบโตขึ้นมาอาการที่ว่านี้ก็ไม่ได้ทุเลาลงเลย เธอเข็ดขยาดเม็ดกระดุมเรียบ ๆ ลื่น ๆ ถึงขนาดที่ว่าหากเลือกซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเองหรือลูกสาว ก็จะไม่เลือกแบบที่มีกระดุมเด็ดขาด แต่จะมองหาแบบที่เป็นซิปหรือเป็นเสื้อสวมจากทางศีรษะแทน แม้แต่ญาติ ๆ หรือเพื่อน ๆ ที่ซื้อเสื้อผ้ามาฝากเธอก็ต้องขอร้องให้เขาเลาะกระดุมออกจากเสื้อผ้าให้หมดเสียก่อนเธอถึงจะกล้ารับไว้ และหากมือเธอเผลอไปสัมผัสกับเม็ดกระดุมลื่น ๆ เรียบ ๆ เข้า ลุยย์ซ่าก็จะรีบชักมือกลับ แล้วถูนิ้วตัวเองแรง ๆ ราวกับต้องการลบสัมผัสเมื่อครู่นี้ออกไป
ลูยย์ซ่า เล่าว่า ประสบการณ์กลัวกระดุมครั้งที่ฝังใจและทำให้เธออายมาก ๆ ก็คือเมื่อเธอไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่ง และตอนที่เธอกำลังเข้าชำระเงินที่ช่องบริการนั้น สายตาก็พลันสังเกตเห็นว่าพนักงานใส่สร้อยคอที่ร้อยมาจากกระดุม ทำเอาเธอมือไม้สั่น กระสับกระส่าย แม้เธอจะพยายามบังคับตัวเองไม่ให้มอง แต่พอนึกถึงรูปกระดุมเม็ดแบน ๆ เรียบ ๆ ก็ทำเอาทนไม่ไหว จนต้องวิ่งออกไปจากร้านทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ชำระค่าสินค้าเลยด้วยซ้ำ แม้ว่าจะอายแสนอาย และถูกทุกคนมองเป็นตัวประหลาด แต่ถ้าให้เธอทนยืนตรงนั้นต่อไปอีกสักนาทีเธอก็ทนไม่ไหวเช่นกัน
ด้วยอาการเช่นนี้ทำให้เธอถูก บ็อบบี้ ลูกสาว แกล้งหยอกเล่นอยู่บ่อย ๆ ครั้งหนึ่งเมื่อลุยย์ซ่ากำลังเปิดประตูเพื่อรับบ็อบบี้ที่เพิ่งกลับจากโรงเรียนเข้าบ้าน แต่เมื่อประตูเปิดออกเต็มที่ คุณลูกสาวตัวดีก็แบมือให้ดูกระดุมเม็ดยักษ์ที่เธอเอากลับมาด้วย ทำเอาลุยย์ซ่าผงะถอย และวิ่งหนีไปตั้งหลักซุกอยู่ที่มุมห้องนั่งเล่น ถึงจะตกใจในตอนแรก แต่สุดท้ายสองแม่ลูกก็หัวเราะให้กับเรื่องนี้ได้ เพราะลูกสาวเธอมักแกล้งหยอกเธอด้วยเรื่องเช่นนี้อยู่เนือง ๆ
อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจอยู่เล็กน้อย ที่ลุยย์ซ่ากลับไม่รู้สึกกลัวกระดุมของกางเกงยีนส์ โดยเธออธิบายว่ามันให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน ทั้งวัสดุ และผิวสัมผัส ทำให้เธอรู้สึกไม่รังเกียจอะไรหากกางเกงยีนส์ของเธอจะมีกระดุมแบบนี้ และในตอนนี้เธอก็พยายามที่จะบำบัดและเรียนรู้ที่จะอยู่กับอาการกลัวของตัวเอง ปัจจุบันเธอสามารถควบคุมตัวเองได้ดีขึ้นเมื่อต้องเข้าใกล้กระดุม แต่ก็ยังคงไม่สัมผัสมันอยู่นั่นเอง แถมตอนนี้ยังได้ฝึกตัวเองเพื่อให้สามารถเป็นผู้ให้คำปรึกษาแก่คนอื่น ๆ ที่มีอาการกลัวอย่างไม่มีสาเหตุแบบเธออีกด้วย
เรียกได้ว่าเป็นอาการหวาดกลัวแบบแปลก ๆ ที่ไม่ค่อยจะได้พบเห็นกันบ่อย แล้วคุณล่ะ มีอาการกลัวสิ่งของแปลก ๆ กับเขาบ้างไหมเอ่ย ?
