รักไม่มีหมดอายุ...ของ ตาฤทธิ์ แก้วชิน พ่อค้าชุดแดงแห่งภูหลวง

เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก คุณ TV3Thai สมาชิกเว็บไซต์ยูทูบดอทคอม

          หลายคนให้คำจำกัดความของคำว่า "ความรัก" แตกต่างกันไป บ่อยครั้งที่ความรักอาจถูกมองว่าเป็นสิ่งเจ็บปวดและทำให้เสียน้ำตา แต่ในอีกมุมหนึ่งความรักก็อาจเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจหนึ่งในการดำรงชีวิตอยู่เพื่อใครสักคนได้เหมือนกัน รายการคนค้นฅน (2 กุมภาพันธ์) จึงขอพาไปรู้จักกับเรื่องราวความรักที่ไม่มีวันหมดอายุ ของ คุณตาฤทธิ์ แก้วชิน และ คุณยายทุมมี ที่จะประคับประคองกันและกันไปจนวินาทีสุดท้าย ..

          ท่ามกลางผู้คนมากมาย ใน ต.ภูหอ อ.ภูหลวง จ.เลย ไม่มีใครไม่รู้จักชายชราชุดแดง ที่ขี่จักรยานไปทั่วเมืองพร้อมตะกร้าใส่ขนมหลายใบ เพื่อทำมาหาเลี้ยงชีพที่ไม่ค่อยสมประกอบของตัวเอง ที่มีพัฒนาการช้าและตอบสนองช้ามาตั้งแต่เด็ก รวมถึงเลี้ยงหญิงชราอีกหนึ่งชีวิตที่พิการทั้งทางสายตาและการได้ยิน โดยไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรค และไม่เคยปล่อยให้ความรักที่มีให้แก่กันต้องหมดอายุลง

          คุณตาฤทธิ์ แก้วชิน วัย 67 ปี คือชายชราที่หลงใหลในสีแดงมาเนิ่นนาน ทว่าสีแดงของเขานั้นไม่ได้มีความหมายแฝงไปในทางการเมืองแต่อย่างใด เพราะคุณตารักในสีแดงมาตั้งแต่ 30 ปีก่อน เนื่องจากเชื่อว่าสีแดงคือสีแห่งโชคที่จะช่วยให้ทำมาค้าขายได้ดีขึ้น คุณตาฤทธิ์จึงแต่งกายด้วยสีแดงจนเป็นเอกลักษณ์ที่คนจำกันได้ทั้งเมือง เพราะชุดแดงของตานั้นแดงตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้ง เสื้อ กางเกง รองเท้า หมวก นาฬิกา ไม่เว้นแม้กระทั่งกางเกงชั้นในเลยทีเดียว


          คุณตาฤทธิ์ อาศัยอยู่กับ คุณยายทุมมี ภรรยาคู่ใจที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายสิบปี ตั้งแต่วันที่คุณยายทุมมี ยังร่างกายสมบูรณ์ดี จนกระทั่งความโชคร้ายมาพรากเอาการมองเห็นของคุณยายไปตลอดกาล แม้จะไม่รู้แน่ชัดว่าเพราะอะไรคุณยายทุมมีจึงตาบอด ทำได้เพียงคาดเดาว่าน่าจะเกิดจากสารเคมีบางอย่าง แต่คุณตาฤทธิ์ก็ยอมรับความจริงแล้วยิ้มสู้กับโชคชะตาที่เล่นตลก พร้อมยืนเป็นเสาหลักของครอบครัว ด้วยการขี่จักรยานเร่ขายขนม เพื่อหาเงินมาประทังชีวิตกันสองคนตา-ยาย

          ทุก ๆ เช้า คุณตาฤทธิ์ จะตื่นขึ้นมาทำกับข้าวกับปลาตั้งแต่ยังไม่สว่างดี เพื่อเตรียมไว้ให้คุณยายทุมมี ได้รับประทานในยามต้องอยู่บ้านเพียงลำพัง ก่อนที่จะแต่งเนื้อแต่งตัวด้วยชุดสีแดงทั้งตัว ส่งเสียงบอกลาคุณยายที่ได้ยินไม่ค่อยถนัด และขี่จักรยานตรงไปรับขนมมาตระเวนขาย ได้กำไรถุงละ 2 บาท

          คุณตาฤทธิ์ จะขี่จักรยานไปทั่วเพื่อนำขนมไปขายลูกค้าให้ได้มากที่สุด ไม่เว้นแม้กระทั่งสถานที่ราชการต่าง ๆ ที่มีผู้คนใจดีคอยอุดหนุนขนมของคุณตาอยู่เสมอ โดยทุกครั้งที่เข้าไปในสถานที่ราชการ คุณตาจะถอดรองเท้าและถือติดมือไปด้วย เพื่อไม่ให้การเดินเข้าไปของคุณตา ส่งเสียงดังรบกวนใคร และไม่ว่าจะผ่านผู้คนในวัยไหน คุณตาก็จะยกมือไหว้และก้มหัวลงอย่างถ่อมตน เพราะพวกเขาเหล่านั้น คือลูกค้าผู้ช่วยต่อชีวิตของคุณตาและคุณยายให้ดำเนินต่อไปได้

         
          หลังจากตระเวนขายขนมท่ามกลางแดดจัด คุณตาก็จะรีบนำตะกร้าขนมไปคืนเจ้าของร้านขนมและรับส่วนแบ่งของวันนั้นกลับบ้าน เพื่อไปหาคู่ชีวิตที่กำลังเฝ้ารออยู่เพียงลำพัง และนำเงินรายได้ทั้งหมดให้ยายทุมมีเก็บไว้ เนื่องจากคุณตาบอกว่าคุณยายเก็บเงินได้เก่งกว่า อาจมีบางครั้งที่ขอเงินคุณยาย 10-20 บาท ก็เพื่อเอาไปซื้อของให้คุณยายกินเท่านั้น

          หากวันไหนกลับบ้านเร็ว คุณตาฤทธิ์จะพาคุณยายทุมมีไปอาบน้ำ สระผม และซักผ้า โดยเสื้อผ้าทุกชิ้นในบ้าน แต่เดิมคุณยายทุมมีเป็นผู้ซัก เมื่อถึงเวลาที่คุณยายต้องตาบอดแถมยังหูตึง คุณตาจึงขอรับหน้าที่ทุกอย่างในบ้านแทนทั้งหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งซักชุดชั้นในให้คุณยาย เพราะคุณตาบอกว่า อยู่กับคุณยายมานาน ไม่เคยคิดรังเกียจเลย กินอยู่ด้วยกัน นอนอยู่ด้วยกัน เรื่องแค่นี้คุณตาทำให้ได้

          คุณตาฤทธิ์เล่าว่า ตนเองเคยถูกคุณยายตีด้วยไม้หน้าสามเข้าที่เอว เพราะว่าเมาจนอาเจียนออกมา ครั้งนั้นทั้งเจ็บทั้งมึนแต่ก็ไม่เคยคิดสู้ และไม่เคยคิดโกรธคุณยายเลย เพราะสิ่งที่คุณยายทำกับตนนั้นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว หลังจากนั้นมาคุณตาฤทธิ์ก็เลิกดื่มเหล้า และขยันทำมาหากิน ไม่เคยทำให้คุณยายทุมมีต้องผิดหวังอีก

          เมื่อถามว่า ช่วงแรก ๆ ที่คุณยายตาบอด คุณตาเคยคิดจะทิ้งคุณยายไปบ้างไหม คุณตาบอกว่า "ยากครับ" พร้อมทั้งยืนยันว่า ไม่เคยคิดจะทิ้งคุณยายไปเลยสักครั้ง เนื่องจากอยู่กันมานาน จนรู้ใจกัน จึงสงสารคุณยาย แต่คุณตาเลือกที่จะอยู่ตามหลักธรรม คือ มีความเมตตาต่อกัน และมีความอดทนซึ่งกันและกันด้วย

          "ลำบากยังไงก็ไม่ทิ้งกันครับ เว้นแต่จะตายจากกัน ใครตายก่อนตายหลังไม่รู้ แต่ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็รักกันครับ" คือคำพูดทิ้งท้ายจากคุณตาฤทธิ์ แก้วชิน ที่ทำให้เรารู้ว่านิยามความรักของคุณตาที่มีให้กับคุณยาย คงเป็นความรักที่ไม่มีวันหมดอายุ และไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงได้ นอกจากความตายเท่านั้น จึงขอเป็นกำลังใจให้คุณตาและคุณยายดูแลกันและกันตลอดไปนะคะ