เปิดหัวอก คุณปุ๋ม โดน สกสค. เลิกจ้าง 4 พี่น้องตกงานพร้อมกัน หนี้ท่วมแต่โดนลอยแพ !

         เปิดใจ ปุ๋ม สาวร้องไห้จนเป็นลม หลังถูกเลิกจ้างจากคุรุสภา รับคิดว่าจะอยู่จนเกษียณ แต่กลายเป็นว่าถูกปลดก่อนเกษียณทั้งที่ทำงานมาถึง 27 ปี ด้านพี่น้องคนอื่น ๆ อีก 4 คน ก็ทำงานที่เดียวกัน โดนปลดพร้อมกัน ตกงานทั้งบ้าน


          วันที่ 3 กรกฎาคม 2563 จากกรณีที่มีภาพของคุณปุ๋ม อดีตพนักงานองค์การค้าของ สกสค. ที่ร้องไห้จนเป็นลมหลังจากที่ถูกเลิกจ้างพร้อมพนักงานคนอื่น ๆ เกือบพันคน ได้ออกมาเปิดใจสัมภาษณ์ผ่านรายการ ถามสุดซอย โดย ธัญญ่า ธัญญาเรศ เองตระกูล ออกอากาศวันจันทร์-ศุกร์ เวลา 22.20 น. ทางเนชั่น ช่อง 22


พี่ปุ๋มคือผู้หญิงในคลิปที่กรี๊ดออกมา หลังจากที่รู้ว่าถูกเลิกจ้างงาน ?

          ปุ๋ม : ตอนนั้นมันช็อกค่ะ และเสียใจมาก ๆ เราไม่เคยนึกมาก่อนว่าเราจะถูกเลิกจ้าง เรานึกถึงองค์กรของเรา อยู่มา 70 ปี ต้องมาล่มสลายในยุคพวกเรา คิดถึงเจ้าหน้าที่ทุกคน ที่ต้องได้รับความเดือดร้อนถูกเลิกจ้าง ทุกคนมีภาระต้องดูแลครอบครัวแต่ต้องมาตกงาน ปุ๋มนึกถึงใจเขาและองค์กร ทำให้รู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว เลยมีภาพอย่างที่เห็นในคลิปออกมา

          ปุ๋ม : เรารู้สึกหมดหวัง สิ้นหวัง เรารู้สึกว่าเราวาดอนาคตจะอยู่ที่นี่จนเกษียณ หนี้สินที่ทุกคนได้ก่อไว้จะหมดไปตอนเราเกษียณอายุ และเราจะได้เงินบำเหน็จออกไปใช้ในยามเราชราเพื่อเลี้ยงดูตัวเอง

ตอนนี้อายุเท่าไร ?

          ปุ๋ม : 52 ค่ะ ทำที่นี่มา 27 ปี


พี่แป้นอายุเท่าไหร่ ?

          แป้น : 59 ค่ะ ปีหน้าจะเกษียณแล้วค่ะ ทำที่นี่มา 37 ปี

ความรู้สึกวันนั้น ?

          แป้น : ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ หน่วยงานนี้อยู่มาเกือบ 70 ปี ทุกคนบอกว่าทำงานที่ไหนก็ไม่เหมือนที่นี่ เขาไม่เคยไล่คนออก ทุกคนทำงานจนเกษียณอายุ 60 หมด ก็คิดว่าตรงนี้มั่นคง สมัยก่อนที่เข้ามากิจการดีมาก รุ่งเรือง มีโบนัส แต่หลัง ๆ โบนัสหายไป บอกเราขาดทุน เจ้าหน้าที่ก็ไม่ทราบว่าขาดทุนเพราะอะไร ผู้อำนวยการที่เป็นผู้บริหารงานเก่า ๆ ก็อยู่กันมานาน แต่พอหมดรุ่นของท่านแล้ว ทางกระทรวงหรือคณะกรรมการส่งผู้บริหารมาใหม่ ก็อยู่กันไม่นาน 1-2 ปีบ้าง เป็นระดับอธิบดีในกรมกระทรวงศึกษาฯ มีอายุงาน 1-2 ปี ท่านก็เกษียณแล้ว จะมาวางแผนหรือโครงการอะไรก็ไม่ต่อเนื่อง

          แป้น : พอคนเก่าไป คนใหม่มา โครงการเดิมก็ไม่เอา มาทำโครงการใหม่ ซึ่งมันก็มีค่าใช้จ่าย นั่นเป็นที่มาของคำว่าหนี้สิน ซึ่งเจ้าหน้าที่ระดับล่าง ๆ จะไม่ทราบเลย เพราะไม่ได้มีส่วนร่วมในการบริหาร ได้แต่รับคำสั่งให้ทำโน่นนี่


วันนั้นที่ถูกบอกเลิกจ้าง ทราบมาก่อนไหม ?

          ปุ๋ม : ไม่ทราบเลย ไม่มีข่าวลือ พี่คิดว่าถ้าถึงที่สุดแล้วเขาน่าจะหันมาฟื้นฟูองค์กร ปรับโครงสร้าง ไม่คิดว่าเขาจะมีคำสั่งเลิกจ้างเราเลย ทำให้ทุกคนช็อก เสียใจ ร้องไห้ ที่ไม่ได้ออกมาเป็นข่าวเขาก็ร้องไห้กัน แต่ในห้องส่วนตัว กอดกัน แต่บังเอิญของพี่ปุ๋มมันรุนแรง เสียใจมาก เพราะพี่มีความผูกพัน พ่อแม่ทำงานที่นี่ ตอนปิดเทอมก็มาที่ทำงานพ่อกับแม่ พ่อสอนทำการบ้านเรา เราก็รู้สึกว่าผูกพันมาก เรารู้สึกว่าเราจะไม่ได้ทำงานที่นี่แล้วเหรอ

ตอนประกาศเขาประกาศยังไง ?

          ปุ๋ม : เขามีคำสั่งไปแปะที่โรงอาหาร และมีรายชื่อที่เลิกจ้าง 961 คน จากทั้งหมด 1,035 คนค่ะ

          แป้น : ต้องบอกว่าสถานการณ์โควิด มีคำสั่งออกมาทุกเดือนให้เจ้าหน้าที่หยุดงานเป็นเดือน ๆ ไป ตั้งแต่เมษายน ทุกครั้งจะบอกว่า เนื่องจากสถานการณ์โควิด 19 และหน่วยงานขาดสภาพคล่อง เจ้าหน้าที่โอเค ยอมรับได้ ทีนี้พอ 1 มิถุนายน เจ้าหน้าที่คิดว่าคงได้กลับเข้ามาทำงาน แต่กลายเป็นว่ามีโทรศัพท์แจ้งว่าให้เข้ามาเก็บของส่วนตัวให้หมด เพราะจะมีคำสั่งเลิกจ้างแล้ว เจ้าหน้าที่ก็เข้ามากัน พอมาก็เห็นประกาศคำสั่งเลิกจ้างทันที


ช่วงหยุดโควิดได้เงินเดือนไหม ?

          แป้น : มีส่วนหนึ่งมาทำงาน 200 กว่าคน ได้ 100% ส่วนคนที่หยุดไม่มาทำงานให้ 75% แล้วเขาระบุว่ามิถุนายนจะได้เงิน 75% จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้เลยค่ะ ทุกคนก็ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ คิดว่าช่วงโควิด ช่วงประเทศป้องกันการแพร่ระบาด

พี่ปุ๋มเงินเดือนเท่าไหร ?

          ปุ๋ม : 34,600 ค่ะ

          แป้น : 64,000 ค่ะ


ค่าใช้จ่ายต่อเดือน ?

          ปุ๋ม : เยอะนะคะ เพราะเรามีกู้สหกรณ์ เราคิดว่าพอเกษียณเราผ่อนหมดแน่นอน พอเกิดเหตุแบบนี้ หนี้ก็ไม่หมด แถมเงินเยียวยาเราที่เลิกจ้าง เราก็หมดไปกับการใช้หนี้ที่กู้มา บางคนไม่เหลือ บางคนติดลบ ก็เกิดปัญหาจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง ในภาวะเศรษฐกิจที่แย่อยู่แล้ว ทำให้เราตกงาน ปัญหาครอบครัวก็เกิด ทุกคนเดือดร้อน เราอยู่ในวัยที่ลูกยังเรียนหนังสือไม่จบ พี่ไม่มีลูก แต่เราต้องดูแลพ่อ ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ที่เราคิดว่าครอบครัวเราจะได้มีความสุข แต่เราไม่มีเงินสดซื้อ เราก็ต้องกู้ เรารู้ว่าการกู้ของเราหมดแน่นอน ถ้าได้เกษียณอายุ

ตอนนี้เขาจะทำไงกับเงินกู้ ?

          ปุ๋ม : ก็เงินที่ได้รับการเยียวยา เขาก็จะหักเลย หักจากเงินที่กู้ทั้งหมด ถ้าไม่พอเขาก็คงไปตามเอาคนค้ำ ต่อเนื่องกันไปทอด ๆ ทุกคนตกงานกันหมด ทุกคนเดือดร้อนกันหมดเลย แล้วสิ่งที่น่าเสียใจคือ เราแคร์ความรู้สึกพ่อเรา พ่อเราโทษตัวเองว่าเขาเป็นคนทำให้ลูก ๆ ตกงานหรือเปล่า เพราะพ่อเป็นรุ่นบุกเบิก เราก็เป็นห่วง ท่านอายุ 82 ท่านจะไหวไหมที่ลูก ๆ 4 คนตกงานกันหมด แต่เราบอกพ่อว่าไม่ใช่ความผิดของพ่อ เป็นความผิดผู้บริหารที่ล้มเหลว ดำเนินธุรกิจด้วยความล้มเหลว และมาลงโทษที่ลูกจ้าง พนักงานอย่างเรา


มีแขกรับเชิญเพิ่ม พี่เป้, พี่ป๊อบ, พี่ป๋วย ทั้ง 4 ท่านบ้านเดียวกัน ครอบครัวเดียวกันกับพี่ปุ๋ม ตอนนี้จะยังไงต่อดี ?

          เป้ : ณ ตอนนี้เราไม่รู้จะจัดการชีวิตตัวเองต่อไปยังไง เพราะ ณ ตอนนี้เงินเดือนพี่ยังไม่ออกเลยนะ หยุดงานมา 2 เดือนครึ่ง เดือนมิถุนายน ก็หยุดงาน 1 เดือน แต่เงินเดือนยังไม่ออก ไม่รู้จะทวงถามจากใคร ที่จริงความชัดเจนต้องมีก่อนว่าเงินเดือนจะออกให้เราไหม แต่พอก่อนสิ้นเดือน บอกว่าจะให้เราไปรับจากประกันสังคม 62% พี่ว่ามันโหดร้าย คนทำได้ขนาดนี้จิตใจไม่น่าปกติ เห็นความทุกข์คนอื่นเป็นเรื่องสนุกหรือยังไง

          เป้ : คนพอไม่มีเงิน มันเดินไปไหนไม่ได้ วันนี้เราออกมายังต้องใช้ตังค์เลย อย่าพูดถึงเงินเก็บ เราไม่มีหรอก เราออกไปตอนนี้มีแต่ตัว แล้วทำกันในสถานการณ์โควิดระบาด เศรษฐกิจเป็นแบบนี้ พี่ทำงานมาทั้งชีวิตอยู่กับที่นี่ นี่หรือคือสิ่งที่องค์การค้าตอบแทนพี่ ฝากถามไปถึงผู้บริหาร อย่าโยนความผิดให้พนักงานเจ้าหน้าที่ คุณนั่นแหละต้องเป็นผู้รับผิดชอบ


พี่เป้มีลูก 1 คน อายุ 20 ?

          เป้ : วันแรกที่ลูกรู้ข่าว เขาถามแม่ว่าเราจะไปกันยังไงแม่ ก็บอกว่าไม่เป็นไร มันต้องมีทางออก แม่มีพี่ มีน้อง เขาคงไม่ปล่อยให้ลำบาก พี่เป็นหม้าย ดูแลลูกลำพัง

พี่น้อง 4 คนทำงานที่เดียวกัน โดนเลิกจ้างพร้อม ๆ กัน จะทำยังไง ?

          เป้ : พี่ยังไม่รู้เลยว่าจะจัดการยังไงกับตัวเอง พี่ไม่มีเงินสดติดมือเลย ณ วันนี้ตั้งแต่หยุดงาน 2 เดือนครึ่ง พี่ป๊อบ-ปุ๋ม-ป๋วย เป็นคนซื้อข้าวมาให้ที่บ้าน ถามว่าเงินเดือน 2 เดือนที่เราได้มา 75% แต่เราต้องใช้หนี้ไง เราพักชำระหนี้ได้ แต่ถ้าเราพัก ดอกเบี้ยเราก็เดิน แล้วเราไม่คิดว่าองค์การจะมาเลิกจ้างเรา เราก็จ่ายหนี้ตามปกติ มันถึงไม่มีเงินเก็บเลย อยากถามว่าทำกับเราได้ยังไง มันที่สุดแล้ว ณ วันนี้ (ร้องไห้) มันเหลือแต่ตัวกับภาระหนี้สิน ถามว่าใครจะช่วยเราได้บ้าง มันไปไหนไม่ได้แล้ว


พี่ปุ๋มจะทำยังไงต่อ ?

          ปุ๋ม : พี่ยังมีความฝันว่าเมื่อสื่อได้แถลงข่าวไปแบบนี้ พี่คิดว่าน่าจะไปถึงท่านนายกฯ ให้ท่านยกเลิกคำสั่ง ให้พวกเรากลับเข้าไปทำงาน พี่คิดแต่ว่าอยากเข้าไปทำงานต่อยันเกษียณอายุ เพื่อให้ครอบครัวเราจะได้ไม่มีปัญหา ได้มีงานทำ พี่เป็นห่วงสถาบันครอบครัวที่สุด ไม่อยากให้มีปัญหา แต่ห่วงที่สุดคือคุณพ่อ


         ป๊อบ : ทุกคนทำงานที่บริษัทอื่นมาก่อน แต่พ่อคิดว่าที่นี่มั่นคงที่สุด และดีที่สุดสำหรับลูก ก็เลยให้ลูกมาสอบ ไม่มีการใช้เส้น เมื่อมาตรงนี้ ทุกคนก็คิดว่าเราจะได้อยู่ไปจนเกษียณอายุ

         ป๊อบ : การมีหนี้สินทุกคนก็ต้องสร้างฐานะ แต่คำนวณแล้วว่าพอเกษียณจะหมดไป แต่พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เหมือนเงินก้อนสุดท้ายเราหมดไปแล้ว หลังจากนี้เราจะทำยังไงดี เราต้องเป็นภาระของสังคม ซึ่งถ้าให้เราดำเนินชีวิตไปจนเกษียณ ทุกคนก็เตรียมพร้อมกันอยู่แล้ว ไม่มีใครคิดเลยว่าจะเกิดขึ้น ถ้าเป็นไปได้ อยากให้รัฐมนตรีหันมามองนิดหนึ่ง ร่วมกันแก้ไขปัญหาดีไหม ใช้วิธีการเจรจา หาทางประนีประนอมให้มากที่สุด อย่าใช้วิธีแบบนี้เลย มันโหดร้ายมาก ทุกคนเดือดร้อน ทุกคนมีครอบครัว อาจเป็นพัน หลายพัน ถามว่าทุกคนจะไปทางไหน พี่ตอบได้เลยว่าไม่รู้เหมือนกัน เงินก้อนที่ได้มาเท่าไรก็ไม่รู้ ต้องเอาไปชำระหนี้กันหมด มันจะไม่เหลืออะไรเลยแต่ละคน


วันที่พี่ป๊อบรู้ว่าถูกเลิกจ้างงาน รู้สึกยังไง ?

         ป๊อบ : พี่ป๊อบอยู่กับพี่ปุ๋ม เป็นคนประคอง เราเข้าใจน้อง ตอนเขากรี๊ด เขาเรียกชื่อพ่อแม่ เหมือนเราอยู่องค์กรนี้มานานมาก (ร้องไห้) มันผูกพัน ไม่น่าเกิดเหตุการณ์นี้ ทุกคนอยู่กันมาตั้งแต่สมัยพ่อแม่ อยู่ด้วยความรัก เหมือนเป็นบ้านหลังสุดท้ายที่ฝากชีวิต ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์ปุบปับแบบนี้ ทุกคนก็งง และคงไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ ก็อยากให้นายกรัฐมนตรีหันมามองเรานิดหนึ่ง เจรจากันดีไหม สถานการณ์แบบนี้เจ้าหน้าที่เขาก็รับรู้ ให้เขาได้แค่ 75% เขาก็ยอมรับกันได้ แต่ทำยังไงก็ได้ อย่าให้ถึงขั้นเลิกจ้างกันเลย มันร้ายแรงมาก

พี่ป๋วย อยู่องค์กรนี้มานานเท่าไหร่ ?

         ป๋วย : 29 ปี พอเราได้รับคำสั่งเลิกจ้าง พี่บอกได้เลยว่าทุกคนจุก พูดกันไม่ออก ทุกคนร้องไห้ พี่ ๆ เขาอยู่ในโรงพิมพ์คุรุสภา พี่อยู่ศึกษาภัณฑ์ ราชบพิธ เขาถ่ายมาให้ดูว่าตัวเองมีชื่อถูกเลิกจ้าง ทุกคนจุกหมด พี่ถูกพักงานตั้งแต่ 16 เมษายน ถึง 30 มิถุนายน รับ 75% มาโดยตลอด เรารู้ว่าองค์กรขาดสภาพคล่อง เราก็รับได้ แต่พอเรามีความหวังว่าจะกลับไปทำงาน ผู้ใหญ่พูดให้ความหวังตลอดว่าพวกคุณจะได้กลับ แต่สิ่งที่ผู้บริหารทำกับเราคือการเลิกจ้าง แล้วในชีวิตใครบ้างอยากเป็นหนี้เป็นสิน แต่ทุกคนต้องกู้สหกรณ์มาซื้อบ้าน ทุกคนมีภาระ มีช่วงหนึ่งพี่ต้องกู้สหกรณ์เพราะน้ำท่วมใหญ่ บ้านพังหมด ต้องกู้เงินมาซ่อมบ้านตัวเอง อีก 10 ปีเกษียณ ก็มั่นใจว่าเงินเดือนที่เราได้มา เราสามารถส่งหนี้ได้โดยไม่เดือดร้อนใคร แต่คุณมาเลิกจ้างเรา กลายเป็นว่าทุกคนหมดแรง พอได้รับคำสั่ง พี่รู้เลยว่าเขาจุกจนพูดไม่ออก เราก็จุกมาก แต่ต้องเข้มแข็ง ครอบครัวเรามันสาหัส

         ป๋วย : ตอนทำงานเราตั้งใจทำงาน เจ้าหน้าที่ทุกคนทำงานกันเต็มที่ ไม่มีใครขี้เกียจ ไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่ พี่พูดได้เต็มปาก


พี่ป๊อบทำงานส่วนไหน ?

         ป๊อบ : สวัสดิการและแรงงานสัมพันธ์ ทุกคนปฏิบัติหน้าที่เต็มที่ เพราะเขาคิดว่าที่นี่คือบ้าน อยู่กันอย่างพี่น้อง ทุกคนทำงานเต็มที่เท่าที่ความสามารถจะมี

พี่ปุ๋มอยู่ส่วนไหน ?

          ปุ๋ม : อยู่ฝ่ายเทคโนโลยีสารสนเทศ ฝ่ายคอมพิวเตอร์ที่เกี่ยวกับหน้าร้านหรือคลังสินค้า เป็นคนคอยซัพพอร์ตเมื่อเขาเกิดปัญหา แต่มีความสุขในการทำงานค่ะ


พี่เป้อยู่ฝ่ายไหน ?

          เป้ : ค่าแรงและภาษี มีหน้าที่คีย์ทุกอย่าง ภาษี ณ ที่จ่ายขององค์การทั้งหมด และขายสดทั้งหมดขององค์กร เงินเดือนของทุกคนเราจะรู้ หรือบางคนเหลือรับเงินเท่าไหร่ เราเห็นแล้วว่าทุกคนมีความลำบากหมด ผู้บริหารบางท่านอาจพูดว่าหนี้คุณสร้างขึ้นมาเอง แต่ทุกคนก็ต้องมีหลักประกันให้ตัวเอง ถ้าไม่กู้ องค์การให้เราฟรี ๆ ไหม ก็เปล่า พี่เข้ามาตั้งแต่เงินเดือน 4,100 บาท ตอนนี้ 28 ปีของการทำงาน พี่ยังไม่ถึง 3 หมื่น นี่คือการตอบแทนการทำงานของพี่ที่เกินร้อยด้วยซ้ำไปในชีวิต

ทำไมองค์กรถึงขาดทุน ?

พี่แป้นอยู่ในองค์กรมานานที่สุด อยากบอกอะไร ?

          แป้น : เรื่องขาดทุน สมัยก่อนผู้อำนวยการของเรามาบริหารงานจริงจังอยู่เป็นสิบ ๆ ปี แต่พอท่านเกษียณ ทางคณะกรรมการหรือกระทรวงส่งคนมาดูแลใหม่ปีต่อปี บางทีก็ 2 ปี เอาจากอธิบดีที่กำลังจะเกษียณมาอยู่ โครงการต่าง ๆ ที่ ผอ. คนเก่าได้ทำเอาไว้ไม่มาสานต่อ ทั้งที่เราลงทุนไปแล้ว มันก็มีค่าใช้จ่ายเกิดขึ้น พอตัวเองมาใหม่ ก็ทำโครงการใหม่ อยู่ไม่ถึง 2 ปีก็ทิ้งโครงการอีก ค่าใช้จ่ายส่วนนี้ก็มากเหมือนกันนะ มันก็สิ้นเปลืองเงินงบประมาณ ท่านที่เข้ามาไม่ใช่บรรดานักธุรกิจ เป็นข้าราชการ งานเราช้ามาก จะเสนออะไรแต่ละอย่าง ต้องเสนอกรรมการ เดือนหนึ่งประชุมหนหนึ่งแล้วจะทันไหมคะ แล้วการขาดสภาพคล่อง พนักงานส่วนใหญ่ไม่ทราบ สมัยก่อนที่อยู่ได้รับโบนัสมากที่สุดคือ 2 เดือน เรามีเงินส่งไปช่วยคุรุสภา 1,700 ล้าน ตั้งแต่ปี 2529-2548 ให้กระทรวงศึกษาฯ 62 ล้าน แต่เราทุกวันนี้ไม่มีใครรู้ว่าทำไมถึงเป็นหนี้เกิดเพราะอะไร

มีการทุจริตหรือเปล่า ?

          เป้ : พี่คิดว่าเป็นที่ดินหรือเปล่า ที่เลิกจ้างเรากะทันหัน เพราะรถไฟฟ้ามา ที่ดินแพงขึ้น องค์การค้าตัวแม่ได้เงินงบประมาณ แต่แม่ไม่เคยแบ่งเงินให้ลูก เราเป็นองค์กรลูก องค์กรแม่ไม่เคยแบ่งเงินมาให้เรา เรายืนอยู่ด้วยตัวของเราเอง เขาเปิดศึกษาภัณฑ์ 9 สาขา ขายของ เราเปิดกันทั่วประเทศ ทุกคนมีความสุข แต่พอ ผอ. ไป ทุกอย่างก็ล้มกระดานไปหมด ทุกคนอยากเป็น ผอ.องค์การค้า เงินเดือน 1.5 แสน รอง ผอ. 1.2 แสน แล้วที่ปรึกษาอีกคนละ 5 หมื่น เบี้ยประชุมเบิกได้ไม่อั้น เงินมันมหาศาล ถามว่าองค์การค้าขาดสภาพคล่อง ไม่มีผลกำไร ขาดทุนมา 15 ปี แต่ทำไมใคร ๆ อยากเป็น ผอ.องค์การค้า ฝากให้คิดด้วยค่ะ


พี่เป้มีอะไรจะฝากถึงท่านนายกฯ ?

          เป้ : ถ้าให้ฝากจากใจเจ้าหน้าที่ 961 คน มีท่านคนเดียวเท่านั้นที่จะยกเลิกคำสั่งนี้ได้ ขอร้องเถอะค่ะในฐานะที่เป็นตัวแทนพนักงาน เรามาที่นี่เพื่อเป็นตัวแทนเจ้าหน้าที่ทุกคน ขอร้องให้ท่านทบทวนมติใหม่ครั้งนี้ ยกเลิกการเลิกจ้าง เปลี่ยนเป็นแผนฟื้นฟู เจ้าหน้าที่พร้อมปรับปรุงรับเทคโนโลยีใหม่ ทุกคนยอมรับได้ การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุดนะคะ