สาวผวา เจอเทวดาข้างบ้านคุกคามทุกคืน โยนดัมเบล ปาระเบิด ทน 3 ปี เคยเป็นข่าวก็ไม่ไหว

          วันที่ 31 มกราคม 2567 เฟซบุ๊ก GoOpgiip Kanokwan Geawjit มีการโพสต์เล่าเรื่องราวเพื่อนบ้านเจ้าปัญหา ที่เธอต้องทนมาหลายปีจนทนไม่ไหว มีรายละเอียด ดังนี้           แค่เสียงดังตู้มมมมม! ในเวลากลางดึก เราได้ยินก็ยังนึกกลัว ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรที่มันไม่ดี หรือมีเรื่องอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นไหมนะ… แต่ในทุก ๆ วัน เวลาตี 1 ถึง ตี 3 ที่บ้านของเราจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นตลอด… จะมีเสียงที่ดังมาก ๆ เกิดขึ้น นอนอยู่ก็สะดุ้งตื่น ขนาดเราเป็นผู้ใหญ่ยังกลัว ไม่ต้องคิดไปถึงเด็กเลยว่าจะต้องอยู่ในอาการช็อคขนาดไหน และเป็นแบบนี้ประจำทุกวัน ไม่ก็วันเว้นวัน เวลาเดิม ๆ นี่ก็อดทนมาตลอดจนมันถึงจุดที่ทนไม่ไหวแล้ว เพราะทำไมต้องทน บ้านก็บ้านเรา…
          วันหนึ่งเกิดเหตุการณ์ลักษณะเช่นเดียวกันนี้แต่เป็นช่วงตอนหัวค่ำ และเริ่มบ่อยขึ้น วันต่อมาเราเลยตัดสินใจออกไปดูข้างบ้านที่ปิดตายเลยเพราะมันติดกับข้างบ้าน พบดัมเบลขนาดใหญ่ เศษบุหรี่ที่สูบแล้ว ขวดแก้ว อิฐ ไม้ ฯลฯ เต็มไปหมด และนี่คือสาเหตุของเสียงดังที่เกิดขึ้นทุกคืน… ของพวกนี้ไม่ใช่ของของเราเลยแม้แต่ชิ้นเดียว หินก้อนเดียวก็ไม่ใช่ บ้านได้รับความเสียหาย และที่แย่ไปกว่านั้น… สภาพจิตใจของทุกคนในบ้านคือย่ำแย่มาก

          ผลพวงเกิดมาจากที่ผ่านมา… เคยมีเทวดาปีนเข้ามาในบ้านเรา จากนั้นเทวดาก็โยนระเบิดปิงปองเข้ามาในบ้าน จนเป็นเรื่องราวใหญ่โต ออกข่าวครึกโครม ผู้หลักผู้ใหญ่ก็มากันเพียบ และในตอนนั้นทางผู้มีส่วนเกี่ยวข้องก็ได้มาช่วยเหลือและรับเทวดาไปรับการบำบัด จนเทวดาจบคอร์สบำบัดตามกระบวนการ แต่อยู่ ๆ ไปเทวดาก็ยังคงมีพฤติกรรมแบบนี้เสมอมาหลังจากที่ออกมาแล้ว…

          เราไปสถานีตำรวจบ่อยมาก เฉลี่ยเดือนละ 2 ครั้งได้ ซึ่งมันผิดปกติมาก ๆ สำหรับคนธรรมดาทั่วไปที่ต้องไปสถานีตำรวจบ่อยขนาดนี้ นอกจากมีพฤติกรรมแบบนี้แล้ว ก็ยังมีการข่มขู่ ขู่ฆ่า ทั้งครอบครัว ที่โดนหนัก ๆ เลย จะเป็นคุณแม่ของเรา ที่โดนข่มขู่ฆ่าโดยตลอด แม้กระทั่งตัวเราเองที่ขับรถออกไปนอกบ้าน ก็เคยถูกขับรถตาม… บ้านของเราไม่สามารถออกมานั่งเล่นหน้าบ้านเหมือนบ้านหลังอื่น ๆ ได้ เด็ก ๆ ต้องอยู่ในบ้านตลอดเวลา
          ท้ายที่สุดแล้ว…เราก็ได้แต่ถามตัวเองวนไปวนมาว่าทำได้แค่นี้เองเหรอ จะไม่มีใครมาลงพื้นที่มาดูจริง ๆ เหรอ นี่มันสุด ๆ ของที่สุดแล้วจริง ๆ นะ ถึงได้ออกมาพูดอีกครั้ง ถ้าเทวดามีอาการทางจิตจริง และมีพฤติกรรมแบบนี้ เขาสามารถอาศัยอยู่ร่วมกับคนทั่วไปได้จริง ๆ หรือไม่… แล้วถ้าเกิดเหตุการณ์ที่มันรุนแรงไปมากกว่านี้ ใครจะเป็นคนรับผิดชอบ

          เขาเป็นใคร เขามีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับเราและครอบครัวของเราเขามีสิทธิ์อะไรมาทำลายทรัพย์สินของคนอื่น

          พวกเราจะรอนะคะ…รอคนที่สามารถจัดการปัญหานี้ให้เราได้จริง ๆ มาช่วยเหลือพวกเราหน่อยนะคะ "บ้าน" ควรเป็นสถานที่อยู่แล้วปลอดภัย อยู่แล้วสบายใจคะ

          เคยขอความช่วยเหลือกับทางผู้ใหญ่ในอำเภอเหมือนกันนะคะ แต่ก็ได้รับการตอบกลับว่า มันบ่แมนเรื่องของผมแหมครับ แปลว่า มันไม่ใช่เรื่องของผม ไม่เป็นไรคะ เราจะหาทางแก้ไขเอง หนองหานเมืองน่าอยู่

เหตุการณ์นี้ ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก

          เจ้าของโพสต์ ยังโพสต์เล่าเรื่องนี้ ตั้งแต่วันที่ 9 พฤศจิกายน 2565 ว่า บางคนถามว่า เรื่องเดิมปีที่แล้วเหรอ.. ไม่ใช่เรื่องเดิมนะคะ แต่ปีที่แล้วคือจุดเริ่มต้นค่ะ หลังจากนั้น กิ๊บก็โดนคุกคามมาเรื่อย ๆ รุนแรงขึ้น บ่อยขึ้น อดทนมานาน ไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากใคร คิดแค่ว่าไปแค่โรงพักก็คงจบ ตำรวจคงดำเนินการให้ จนเวลามันล่วงเลย เหตุการณ์รุนแรงบานปลายและเราก็โดนคุกคามไม่หยุด จนไม่สามารถนอนหลับได้ กิ๊บถึงได้ตัดสินใจโพสต์ลงเฟซบุ๊ก บอกตามตรงตอนแรกก็ไม่กล้า เกรงใจเพื่อน ๆ ในนี้ เกรงใจชาวเน็ต โพสต์ไปได้ 1 วัน เกินคาดเลยค่ะ พลังโซเชียล วันต่อมาก็มีพี่ ๆ นักข่าว สื่อมวลชนต่าง ๆ ติดต่อเข้ามาให้ความสนใจเยอะมาก ๆ

          จากนั้นผู้ก่อเหตุ ถูกตำรวจจับตัวไปเมื่อวันที่ 7 พฤศจิกายน 2565 เวลา 07.30 น. ข้อหาบุกรุกและเสพยาเสพติดให้โทษประเภท 1 (ยาบ้า) มีการตรวจปัสสาวะ และผลตรวจออกมาว่า ปัสสาวะมีสารเสพติด และหลังจากนั้นได้ถูกส่งตัวไปที่ศาลเยาวชนในวันที่  ขณะนี้ผู้ก่อเหตุได้รับการประกันตัวออกมาแล้ว เนื่องจากเป็นเยาวชน อายุ 17 ปี.. ขณะนี้ผู้ก่อเหตุกลับมาแล้วและก็ยังคงอยู่ข้างบ้านเราเหมือนเดิมค่ะ

          บทสรุป เท่ากับว่า เรื่องดังกล่าวเกิดขึ้นมาต่อเนื่องประมาณ 3 ปี และผู้ก่อเหตุก็ยังอยู่ที่เดิมเพราะ ณ เวลานั้นคือเยาวชน