ข้อมูลจาก Forward mail
บทความโดย : Heinrich Heine กวีชาวเยอรมันนี
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
เราเข้าใจเรื่องราวของเวลา อย่างที่เคยเข้าใจอย่างนี้บ้างหรือเปล่า...?ตอนเด็กๆ... เมื่ออยากไปทะเล
เราคิดถึงเรื่องราวของน้ำใสๆ ทรายสวยๆ ทิวทัศน์ที่มีบรรยากาศดีๆ
จริงสิไปทะเลบางครั้งเขาบอกว่า ต้องออกอาการแบบเหงาๆ
เท้าที่ย่ำไปบนพื้นทราย รวมกับระลอกคลื่นที่กระทบฝั่ง
สายลมและแสงแดด ไม่ว่ายามเช้าสดใสหรือว่ายามบ่ายแก่ๆ
เมื่อพระอาทิตย์จะตกยังไงก็ยังคงมีเสน่ห์...
ตอนเด็กๆ . . . เมื่อคิดถึงเรื่องราวของภูเขา
เราคิดถึงป่าเขียวขจี เราคิดถึงน้ำตกหรือลำธารที่เย็นชื่นใจ
เราคิดถึงพันธ์ไม้ป่าที่สวยๆ ต้นไม่ใหญ่ที่ทะมึนน่าเกรงขาม
ยังคงคิดถึงเรื่องราวของนกและผีเสื้อสวยงาม และยังมีสัตว์ป่าที่ยังคงมีอยู่
ที่สำคัญคือการผจญภัยมากมายไม่ว่าจะเดินป่า หรือพักแรม
แล้วยังเสน่ห์อีกมากมาย...
ตอนเด็กๆ... เมื่อคิดถึงมื้ออาหาร
เราคิดถึงโต๊ะและบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติก
อยากมีห้องสวยๆ แบบในหนังนะ
อาหารบนโต๊ะต้องมีเยอะที่สุด และแน่นอนต้องมีอาหารโปรดด้วย
ยิ่งวันไหนมีอาหารที่เราชอบที่สุดในโลกบนโต๊ะ...
วันนั้นมื้ออาหารก็จะดีที่สุดในโลกเลย
ตอนเด็กๆ... เรามองสิ่งรอบข้างด้วยความกระวนกระวาย
เพื่อเรียกร้องเพื่อให้ได้มา
บางโอกาสเราหงุดหงิดกับบรรยากาศ
ที่ไม่เหมือนอย่างในละครที่มีแต่ความสุข
เรามักจะเรียกร้องมากมายไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตาสวยๆ
เจ้าอุลตร้าแมนหรือเจ้ามดแดงตัวโปรด
ของขวัญหรือสิ่งของภายนอกที่อยากได้
ต้องอย่างนั้นต้องอย่างนี้ อะไรๆ ก็ไม่ถูกใจไปหมด
แล้วเวลาก็ผ่านไป...
เราเริ่มรู้ว่า ... ไปทะเลที่ไหนมันก็เป็นทะเล
มีน้ำมีหาดทราย มีสายลมและกลิ่นไอของทะเล
เราเริ่มรู้ว่า... ไปภูเขามันก็มีป่าที่มีลำธาร
มีสีเขียวของต้นไม้ ภูเขาก็คือภูเขานั่นแหละ
เราเริ่มรู้ว่า... ทานอาหารอย่างมากก็แค่อิ่มไม่ว่าอาหารจะดีหรือไม่
สถานที่จะเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญ แต่มันก็กินอิ่มเหมือนกันนั่นแหละ
เราเริ่มรู้ว่า... ข้อเรียกร้องหลายอย่างไม่ใช่เรื่องจำเป็นถึงที่สุด
บางโอกาสถึงขนาดบอกว่าอะไรก็ได้ เพราะอะไร... ?
... เพราะเมื่อเวลาแห่งชีวิตผ่านไปจนเราเข้าใจ...
เราจะรู้ว่า... ไปทะเลก็ไร้ค่า
ไปภูเขาก็ไม่ได้มีความสุข...
ทานอาหารที่ว่าเลิศรส...
บรรยากาศที่ว่า สุดยอดก็ไร้ความรู้สึกที่ดี
การเรียกร้อง และอยากได้ดูเหมือนจะมีข้อจำกัดน้อยลง
เพราะทุกอย่างแม้เราจะได้...
แต่เราไม่มีคนที่เรารัก หรือคนที่เราเคารพอยู่ด้วย
ชีวิตของเราจะเหลืออะไร... ?
คุณค่าของเวลาที่แท้จริง คือการที่เราได้อยู่กับคนที่เรารัก
หรืออยู่กับคนที่รักเราต่างหาก
อย่ามัวแต่ เรียกร้องสิ่งที่เป็นมายา
จนลืมความสำคัญ... ของคนดีที่อยู่เคียงข้าง
เหมือนภาษิตที่ว่า...
"บางครั้งเราจะรู้คุณค่าของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ก็ต่อเมื่อสูญเสียสิ่งนั้นไป
แล้วเราก็ไม่สามารถเรียกเอาวันเก่าๆ ที่ดีกลับมาได้อีกเลย"
"การสำนึกผิดเปรียบเสมือนกระจกบานหนึ่ง
ที่สามารถสะท้อนให้เราเห็นถึงความผิดพลาด
ของตนเองอย่างแจ่มชัด
และทำให้เรามีโอกาสแก้ไขข้อผิดพลาดให้ถูกต้องขึ้น"
