เผยสาเหตุ เชฟหมี ครัวกาก ๆ เสียชีวิต นิ้วกลม โพสต์เศร้า เล่าช่วงเวลาสุดท้าย

          เผยสาเหตุ เชฟหมี ครัวกาก ๆ เสียชีวิต นิ้วกลม โพสต์เศร้า อาลัยถึงกัลยาณมิตร เล่าช่วงเวลาสุดท้ายก่อนจาก เผยไม่มีทางรู้เลย ว่าวันไหนจะเป็นวันสุดท้าย


          เป็นข่าวเศร้าในช่วงกลางดึกที่ผ่านมา กับการจากไปของ ผศ.คมกฤช อุ่ยเต็กเค่ง หรือ อ.ตุล อาจารย์คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ผู้เชี่ยวชาญในปรัชญาอินเดีย และปรัชญาอื่น ๆ ซึ่งเป็นที่รู้จักในชื่อ เชฟหมี ครัวกาก ๆ

          ต่อมา ผู้ใช้เฟซบุ๊ก Vichak Panich ซึ่งเป็นผู้แจ้งข่าวการเสียชีวิตของ อ.ตุล เปิดเผยเพิ่มเติมว่า อ.ตุล ได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบ ในวัย 43 ปี 4 เดือน ด้วยภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน ซึ่งญาติจะนำศพไปบำเพ็ญกุศลที่บ้านเกิด จ.ระนอง

          ขณะที่ นายสราวุธ เฮ้งสวัสดิ์ หรือ นิ้วกลม นักเขียนชื่อดัง โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก Sarawut Hengsawad ถึง อ.ตุล โดยระบุว่า...

          "ตุล, ขอกูเขียนถึงมึงยาว ๆ สักครั้งนะ

          มึงรู้มั้ย ถึงตอนนี้กูยังไม่เชื่อเลยว่ามึงไม่อยู่ตรงนี้แล้ว เหมือนเมื่อคืนที่กูไปถึงโรงพยาบาลแล้วเรียกชื่อมึง "ตุล" กูอยากให้มึงตื่นขึ้นมาเล่นกับกู ตื่นมาด่ากู ตื่นมากวนตีนกู เหมือนที่มึงทำมาตลอด แต่มึงเสือกนอนนิ่งอยู่แบบนั้น ใช้เวลาสักพักจนกูรับรู้แล้วว่ามึงไม่อยู่แล้ว จากนั้นกูพยายามกลั้นน้ำตา ไม่ร้องไห้ แล้วคำพูดมึงในวันงานศพแม่กูก็ดังขึ้นมาในหัว "มึงร้องไห้ได้นะเอ๋ มึงเสียใจได้" แล้วกูก็ร้องไห้ตัวโยกเลยมึง คิดถึงมึงชิบหาย (นี่พิมพ์ไปกูก็ร้องไห้อยู่)

          นี่กูยังอยู่ในภาวะไม่เชื่อว่ามึงตายสลับกับยอมรับความจริงอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เมื่อคืน กระทั่งที่เราทุกคนไปส่งมึงจนถึงจุดสุดท้าย มึงนอนหลับเหมือนกำลังพักผ่อนยาว แล้วเหมือนจะยืนยันว่ามึงจะไม่ตื่นมาเล่นกับกูแล้ว จอมขวัญพูดเหมือนปลอบใจว่า "คิดว่าเค้าจะเดินอยู่รอบตัวเราแล้วยิ้มให้พวกเราอยู่มั้ย" กูเชื่อว่าถ้ามึงอยู่ตรงนั้น มึงพร้อมอ้าแขนออกแล้วกอดปลอบทุกคนที่เสียใจกับการจากไปของมึง

          มึงไปก่อนได้ไงวะ แม่งเร็วเกินไปมาก

          กูเตือนมึงตลอดว่าให้ดูแลตัวเอง มึงยังบอกกับกูเลยว่าจากผลตรวจสุขภาพล่าสุด มึงแข็งแรงกว่ากู ยังกวนตีนตั้งชื่อจีนแซวกูว่า "นายเฮ้งกิมกัว" (นายตับทอง) เพื่อเตือนกูเรื่องไขมันพอกตับ แต่เสือกคะยั้นคะยอให้กูกินขนมไชเท้าทอดสูตรบ้านมึง แล้วบอกว่า "มึงลอง ถ้ามึงได้กลิ่นไชเท้ากูให้เตะเลย" แม่งอร่อยจริง เหมือนอาหารกับขนมทุกอย่างที่มึงทำให้กิน "เชี่ย ตุล ต่อไปนี้ไม่มีใครทำอาหารอร่อยๆ ให้กูกินแบบนั้นแล้ว" (กูร้องไห้อีกแล้วว่ะ)

          แต่ทุกครั้งที่กูเตือนมึงเรื่องสุขภาพ มึงจะบอกกูว่า "กูไม่อยากอยู่นานขนาดนั้นหรอก มึงรีบฝึกภาวนา กูไม่อยู่รอมึงหรอกนะ" แล้วมึงก็บอกว่า "มึงอยากอยู่จนแก่เล่นขี้เล่นเยี่ยวตัวเองเหรอ" กูก็หัวเราะแล้วบอกมึงว่า "Xา แค่บอกว่าดูแลสุขภาพด้วย อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ" แล้วมึงก็ส่ายหัว

          มึงบอกกูประจำว่า "เอ๋ มึงอย่าประมาท มีเวลาให้ฝึกภาวนา" มึงสอนกู แนะนำบทสวดมนต์ "คนชอบคิดอย่างมึงต้องใช้วิธีสวดมนต์" มึงย้ำกูตลอด มึงบอกให้หมั่นสวด "โอม มณี ปัทเม หุม" บทสวดพระอวโลกิเตศวร (เจ้าแม่กวนอิม) มึงปลอบกูตอนแม่เสียว่า "แม่มึงก็เหมือนกวนอิมของมึง ใครที่รักมึงกรุณามึงเสมอ คนนั้นแหละพระโพธิสัตว์ของมึง"

          มึงรู้มั้ย สำหรับกู คนคนนั้นในชีวิตก็คือมึงนี่แหละ

          มึงเป็นเพื่อนที่กูกอดเยอะที่สุดในชีวิต ทุกครั้งที่กอดเหมือนได้อยู่ในที่อบอุ่นปลอดภัย กูกอดมึงตอนมีความสุขในอากาศหนาวที่เชียงดาวใน Sacred Mountain กูกอดมึงตอนมีความเศร้าในงานศพแม่ แล้วกูร้องไห้อยู่บนหัวไหล่มึงเนิ่นนาน มึงกอดกูแน่น แล้วลูบหลังปลอบกูแบบไม่มีคำพูดอะไร แต่กูได้รับความรักเยียวยาใจ เมื่อคืนกูก็กอดมึงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง กูยังอยากกอดมึงอีกเลย คิดถึงมึงมาก

          มึงเป็นคนที่มีหัวใจที่รักและห่วงใยคนอื่นมาก ถึงปากมึงจะเป็นแบบนี้ เวลามีงานอะไรก็ตาม ถ้ากูกวาดตาไปแล้วเห็นมึงอยู่ในพื้นที่นั้นกูจะรู้สึกอุ่นใจ กูรู้ว่ามีความรักความหวังดีอยู่ตรงนั้น

          กูจะหาเพื่อนแบบมึงได้ที่ไหนอีกวะ เพื่อนที่รักกันเตือนกัน ด่ากัน แนะนำกัน ใครจะมากด wow เสียดสีในเฟซบุ๊กกูอีก ใครจะกัดจิกงานเขียนกูด้วยใจที่เป็นมิตรแบบมึงอีก มึงเป็นกัลยาณมิตรในความหมายที่แท้แบบที่หายากชิบหาย กูบอกชิงตลอดทางเลยว่า "ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีใครแทนมันได้เลย" มึงแม่งยูนีกสัส

          เปิดดูรูป ความทรงจำกับมึงมีแต่เรื่องสนุก มีแต่เรื่องดีอบอุ่นใจ มึงเป็นคนสอนให้กูรู้จักความรักของเพื่อนนะ ถ้ามึงอยู่คงบอกว่า "มึงแม่งก็เว่อร์ คิดไปเองทั้งนั้น" มึงเป็นพื้นที่ปลอดภัย เล่าอะไรให้ฟังกูรู้ว่ามึงไม่ตัดสินกู และมองกูเป็นมนุษย์คนนึงที่ผิด โง่ ห่วยได้ อยู่ข้าง ๆ แนะนำ เอาใจช่วย


          สำหรับกู มึงเป็นอาจารย์ด้วย กูไปเรียนกับมึงหลายคอร์ส อุปนิษัท ภควัตคีตา หัวใจโพธิสัตว์ กูยังไม่ได้เรียนปูชาแล้วก็เรื่องมนต์กับมึงเลย ทุกครั้งที่เรียนด้วยกูก็สัมผัสได้ถึงความรักที่มึงมอบให้กูในฐานะเพื่อนและลูกศิษย์ไปพร้อมกัน กูรู้ว่ามึงตั้งใจสอนมาก เชื่อว่านั่นเป็นสิ่งที่ลูกศิษย์ของมึงได้สัมผัสรับรู้ด้วยเหมือนกัน กูชอบถาม ชอบถก ในคลาสแต่ละครั้งเราก็ถกกันยาวตลอด ล่าสุดเมื่อปีก่อนมึงให้กูเล่นละครเป็นวิมลเกียรติ แล้วเราก็หัวเราะกันร่วน สนุกชิบหาย คิดถึงมึงว่ะ

          กูมีเรื่องให้คิดถึงมึงอีกตลอดทั้งวัน ความทรงจำกับมึงมีแต่เรื่องที่มีรอยยิ้มและความรัก ดีใจที่วันนั้นก่อนไปงานศพป้านิล-ภรรยาอาจารย์สุลักษณ์ เราได้มีช่วงเวลาที่ดีร่วมกัน มึงยังกวนตีนกูในงานศพเลยว่า "กูเห็นมึงนั่งหลับนะ" กูไปส่งมึงที่บ้าน เหลือเชื่อว่านั่นเป็นการเจอกันครั้งสุดท้ายตอนมึงยังยิ้มให้กูได้ แล้วเราก็ลากันว่า "เจอกันเว้ย" เหมือนทุกครั้ง

          มึงเพิ่งส่งการ์ดชวนให้กูกับชิงไปร่วมไหว้เจ้าที่บ้าน (ดีใจที่มึงนึกถึงตลอด) กูยังไม่ทันตอบ มึงก็ไปซะแล้ว เช้าเมื่อวานกูเพิ่งไปแซวมึงในคอมเมนต์แท้ ๆ เลย ที่มึงลงรูปครบรอบแต่งงานกับแพร มึงพิมพ์ตอบกูสั้น ๆ ว่า "เอิ่มมม" แล้วกูก็เข้าไปกดหัวเราะ

          เราไม่มีทางรู้เลยว่าวันไหนจะเป็นวันสุดท้าย คำพูดไหน การกระทำไหนจะเป็นครั้งสุดท้าย มึงพูดในงานศพจำลองของกูว่า "เราจะรู้ซึ้งถึงความตาย เมื่อเห็นคนที่เรารักตาย" เมื่อวานนี้กูแทบจะเป็นเหมือนสถานการณ์ที่มึงเล่าตอนแม่จะตายทุกอย่างเลย กูพยายามควบคุม พยายามยกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้พามึงกลับมา หลอกตัวเองว่าเดี๋ยวมึงจะลืมตาขึ้นมา แล้วเราจะไปทำอะไรอีกหลายอย่างที่เคยคุยกันไว้ว่าจะทำ แต่แล้วก็ต้องปล่อย และพาตัวเองไปสู่สภาวะที่ควบคุมอะไรไม่ได้เลย

          มึงบอกกูว่า "เดี๋ยวตั้มกลับมาไปหาอาจารย์สุลักษณ์กัน" ตุล ตั้มแม่งเพิ่งกลับมาเมื่อวาน กูคิดตอนเช้าเมื่อวานว่าจะเคาะไปชวนมึงสองคนไปเจออาจารย์สุลักษณ์ แต่มึงไม่อยู่ซะแล้ว มึงเพิ่งบอกกูว่า "ไว้ไปเนปาลด้วยกัน" เราเคยคุยกันว่าจะให้มึงพาไปเที่ยวอินเดีย เชี่ยเอ้ย เยอะแยะเลย กูยังอยากทำอะไรกับมึงอีกมากมายเต็มไปหมด อดแล้วว่ะ เสียใจและคิดถึงมึงชิบหาย

          มึงสอนกูครั้งสุดท้าย เป็นคำสอนที่แรงและล้ำค่ามาก เหมือนมึงบอกกูว่า "เอ๋ มึงอย่าประมาท" เหมือนที่มึงชอบเตือนกู แต่กูไม่เสียดายเลยนะ ในมิตรภาพของเรา เราใช้เวลาร่วมกันทุกครั้งด้วยรักและเมตตาที่มีให้กัน กูกอดมึงทุกครั้งที่เจอ ให้ความปรารถนาดี ได้รับส่งความรักให้กันตลอด ทุกเวลานาทีที่เรามีด้วยกันแม่งดีที่สุดแล้ว

          กูดีใจที่ได้มีมึงเป็นคนพิเศษในทอล์กโชว์กู ก่อนไฟเปิด ก่อนโชว์เริ่ม มึงกอดกู สบตาส่งกำลังใจ กูรู้สึกเหมือนแม่กูให้กำลังใจตอนกูจะเดินขึ้นเวทีเลย จบโชว์ มึงเดินมากอดกูหลังเวทีแล้วชมกูว่า "เอ๋ มึงแม่งเก่งว่ะ มึงเก่งมาก" กูกอดมึงขอบคุณ เราเดินทางมาถึงวันนี้ได้ไงวะ จากเชฟหมีที่แม่งคอยด่ากัดจิกนิ้วกลมด้วยความหมั่นไส้รำคาญ มาถึงวันที่มึงขึ้นโชว์กับกูแล้วกอดกันโชว์คนดูทั้งฮอลล์ กูว่าเราสองคนได้เรียนรู้เรื่องหัวใจที่มีความรักจากกันและกัน ซึ่งกูน่าจะเป็นฝ่ายเรียนรู้จากมึงเยอะกว่า

          ตุล, ยิ่งเขียนกูยิ่งคิดถึง ยิ่งคิดถึงกูก็ยิ่งยังไม่อยากเชื่อว่ามึงแม่งไม่อยู่แล้วจริง ๆ ไม่เชื่อว่ากูจะไม่ได้เล่นสนุกกับมึงอีก ไม่ได้กวนตีนมึงในรายการ ไม่ได้แซวให้มึงด่าในวงเสวนาหรือบนเวทีทั้งหลาย ไม่ได้เรียนกับมึง กินอาหารฝีมือมึง คุยลึกซึ้งกับมึง ร้องไห้กับมึง หัวเราะกับมึง กอดมึง เหมือนที่เคยทำ

          จริงเหรอวะ มึงไม่อยู่ตรงนี้แล้วจริงเหรอวะ

          เมื่อคืนพวกเราส่งมึงกันในช่วงเวลาสุดท้าย เป็นภาพที่กูคิดว่าถ้าสลับกัน เป็นกูนอนนิ่งบนเตียง แล้วมึงมายืนข้างเตียง มึงจะเป็นคนทำหน้าที่นี้แน่ ๆ นั่นคือนำภาวนา กูดีใจชิบหายที่ไอ้ตั้มกลับมาเมื่อวาน มันอยู่ตรงนั้นและทำหน้าที่สำคัญ คือนำภาวนาส่งมึงครั้งสุดท้าย

          เราสวดบท "โอม มณี ปัทเม หุม" บทที่มึงสวดให้แม่มึงฟังตอนแม่เสีย พวกเรายืนล้อมร่างมึง กูยังได้ยินเสียงสวดมึงอยู่เลย ตั้มนับประคำ 108 ลูก 108 รอบบทสวด กูจำได้ว่า เวลากูสวดตามมึงที่อวโลกิตะ กูจะคิดในใจตลอดว่า "เมื่อไหร่จะครบ" แต่เมื่อวาน กูเหลือบมองประคำในมือตั้มตลอดแล้วคิดว่า "นี่จะจบบทที่ 108 แล้วเหรอ" เพราะพอพวกเราสวดจบ ร่างของมึงจะถูกส่งไปเก็บไว้ในห้องเก็บศพแล้ว ตุล กูไม่อยากให้บทโอม มณี ต้องสวดจบเลย กูร้องไห้อีกแล้วมึง


          กูคิดถึงมึงมาก กูไม่อยากให้มึงจากไปเลย เมื่อวานกูกระซิบข้างหูมึงว่า "ตุล ถ้ามึงอยู่แถวนี้ มึงอย่าเพิ่งไป มึงกลับมา" แล้วกูก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดแบบนั้น กูเลยบอกมึงว่า "ขอบคุณที่มึงเป็นเพื่อนกู ขอบคุณที่รักกู กูรักมึงนะ มึงเดินทางดี ๆ ไปสู่ที่ดี ๆ แล้วเรามาเจอกันอีก แล้วเรามาเจอกันใหม่นะมึง"

          มึงนอนฟังกูนิ่งเลย ไม่แซว ไม่ด่าอะไรกูอีก

          มีแต่ความเงียบ เป็นความเงียบที่เป็นคำสอนสุดท้ายที่มึงมอบให้กู

          กูคงคิดถึงมึงมาก คิดถึงหลายๆ อย่าง และคิดถึงความเป็นมึงที่สุด ความเป็นมึงที่ไม่มีใครแทนที่ได้เลย เพื่อนที่กวนตีน สนุกสนาน ด่ากูตลอด แต่รักกูชิบหาย เพื่อนที่เป็นความรัก คำปลอบประโลม น้ำใจบริสุทธิ์ และเป็นครูที่สอนกูสารพัดเรื่อง คอยเตือนอย่างจริงใจ คนแบบมึงแม่งหาไม่ได้แล้วจริง ๆ

          กูขอบคุณมึงนะที่มาเป็นเพื่อนกัน

          ขอกอดมึงอีกครั้ง และจะกอดมึงในความคิดถึงอยู่เสมอ

          กูรักมึง ขอให้มึงเดินทางโดยปลอดภัย

          พวกเราจะอยู่ข้างๆ แพร ไม่ต้องห่วงนะ

          เมื่อคืนตอนกูกอดกับแพร กูรู้สึกเหมือนได้กอดมึงเลย

          หลับให้สบาย มึงได้ใช้ชีวิตอย่างมีความหมายและมีคุณค่าต่อสรรพสัตว์อย่างที่มึงตั้งใจแล้ว

          ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกัน, มันยิ่งใหญ่มากสำหรับกู

          แล้วพบกันใหม่นะมึง ตุล"