แรงสังหรณ์ (ข่าวสด)
คอลัมน์ ขนหัวลุก
โดย ใบหนาด
"ออน" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อพบศพที่มีลมหายใจ
"เป้ย" เป็นผู้หญิงที่สวยมาก แต่ทำไมฉันถึงได้กลัวเอาขนาดนั้นก็ไม่รู้อะไรบางอย่างในตัวเธอเหมือนคนที่ตายไปแล้ว และกลายเป็นผีดิบที่มาอยู่รวมกับพวกเรา!
ฉันเป็นอาของ "หิมะ" สาวน้อยวัยสิบเก้าผู้เกิดในแคลิฟอร์เนีย วันที่หิมะตกโปรยปรายเป็นที่ฮือฮา เพราะดินแดนนั้นไม่เคยมีหิมะตกมาก่อน อย่างน้อยคุณยายวัยแปดสิบปีก็บอกเราเช่นนั้น
หิมะอายุได้ขวบกว่า ๆ ฉันก็เรียนจบปริญญาตรีแล้วต่อโท ส่วนพ่อแม่หิมะกลับมาปักหลักที่เมืองไทย ฉันตามมาอยู่บ้านในกรุงเทพฯ อีกสองปีหลังจากนั้น
พวกเรามีบ้านอบอุ่นอยู่ที่นี่ไงคะ ถึงดินแดนอื่นจะดีขนาดไหน แต่ไม่มีที่ใดมีความสุขเหมือนอยู่บ้านเราเอง นึกถึงคนที่จำใจต้องพลัดที่นาคาที่อยู่เพราะเหตุใดก็ตามอดนึกเศร้าสลดแทนไม่ได้ค่ะ
หิมะเป็นหลานที่มีความผูกพันกับดิฉันมาก ทุกวันนี้เธอเรียนมหาวิทยาลัยปีสอง เพื่อนฝูงเยอะแยะเพราะเป็นคนร่าเริง แจ่มใสและร่ำรวยอารมณ์ขัน
หลานสาวของดิฉันคนนี้ชอบพาเพื่อนๆ มาที่บ้าน บาง ทีมาทำงานกลุ่ม บางทีก็มาสังสรรค์ ฉันจะรับทำหน้าที่ทำอาหารเลี้ยงเด็ก ๆ เหล่านี้
บ่ายวันหนึ่ง หิมะพาเป้ยมาที่บ้าน วันนั้นฉันหยุดงานเพราะไม่สบาย หิมะเดินนำเป้ยมาสวัสดี ขณะที่ฉันนอนเอาผ้าขนหนูชุบน้ำแข็งโปะหน้าผากอยู่ที่โซฟา ฉันหรี่ตามอง ยกมือรับไหว้...รู้สึกว่าเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้สวยงามน่ารัก แต่มีอะไรรบกวนใจอย่างพิกล!
นัยน์ตาดำของเธอดูกลมโตเกินไป รึว่าเธอใส่บิ๊กอายส์? เลนส์พิเศษที่ทำให้ตาดูโตเกินจริง มันอาจจะทำให้ใบหน้าของเธอขาวจัด เผือดผิดปกติ แต่ยิ้มนั่น...ฉันเห็นฟันของเธอแดงๆ เหมือนมีเลือดจางๆ เปรอะเต็มปาก! ฉันเลยสรุปเองว่าเธอสวย...แต่สวยแบบผีดิบ! ดูมันน่ากลัวยังไงไม่รู้ซิ
เธอบอกให้ฉันหายเร็ว ๆ ด้วยน้ำเสียงเบาหวิว แหบแห้ง ท่าทางเธอแข็ง ๆ กระตุก ๆ และอาการหันศีรษะของเธอก็เหมือนกับลำคอทำท่าจะหลดุจากบ่า
ตอนเย็นใกล้พลบค่ำ เป้ยมาลา...มีช่วงจังหวะหนึ่งที่หิมะลุกไปเข้าห้องน้ำโดยทิ้งเป้ยให้นั่งอยู่กับฉันตามลำพัง ฉันรู้สึกขนลุกและสยองหน่อย ๆ นึกขันตัวเองที่หวาดกลัวลึกๆ ราวกับเป้ยเป็นผีงั้นแหละ...
พอหลานไปส่งเป้ยที่ป้ายรถเมล์แล้วกลับมาที่บ้าน ฉันก็บอกหิมะว่าเพื่อนของเธอดูน่ากลัว หิมะหัวเราะกี๊กบอกว่าคุณอาคิดมากไปเอง เป้ยน่ารักดี เป็นคนธรรมดาไม่มีอะไรผิดปกติสักหน่อย!
เออ...ฉันอาจจะเพี้ยนไปเพราะจับไข้อยู่ก็เป็นได้
แต่แล้วสามวันต่อมา คือสุดสัปดาห์นั้นเอง ฉันก็ได้คำตอบในสิ่งที่มองเห็น!
หิมะขอพ่อแม่ไปเที่ยวน้ำตกกับเพื่อนฝูง ไปกันสิบกว่าคนแน่ะค่ะ เช่ารถตู้ไป...ใจฉันหายวูบ คำว่าอุบัติเหตุผุดขึ้นมาดังก้องในสมอง! ได้แต่บอกให้หลานใส่สร้อยพระและระวังดีๆ เพราะฉันเป็นห่วงมาก
"โชคดี ปลอดภัยนะลูก" ฉันพูดแล้วพูดอีกจนหิมะหัวเราะ
เย็นวันนั้นเราก็ได้รับข่าวร้าย...ดีนะคะที่หิมะเป็นคนโทร.มาแจ้งเอง เธอบอกว่าเกิดอุบัติเหตุจริง ๆ มีรถกระบะพุ่งข้ามเลนมาชนข้างรถตู้ตรงที่เป้ยนั่งอย่างจัง เพื่อนแข้งขาหักกันหลายคน หิมะหัวแตกเย็บห้าเข็ม ไหล่หลุด...ส่วนเป้ยนั้นเสียชีวิตคาที่!
สภาพของเป้ยคือคอหักหมุนได้รอบ แขนขาและซี่โครงหัก ตาเธอเบิกโพลง มีเลือดไหลออกทางปากและจมูก
ฉันนึกถึงภาพที่เห็นในวันที่เป้ยมาสวัสดี...ฉันรู้แล้วว่านั่นคือลางสังหรณ์ กล่าวคือฉันเห็นเป้ยในสภาพที่เธอตาย...ขอบอกตามตรงว่าทุกวันนี้ฉันยังกลัวเธออยู่เลยค่ะ...กลัวจนไม่กล้าอยู่คนเดียว ภาพของเธอติดตา แม้จะไม่ได้เห็นเธอหลังจากการเสียชีวิตก็ตาม
หิมะบอกว่าเป้ยไม่เคยใส่เลนส์บิ๊กอายส์ ไม่เคยอมลูกอมสตรอว์เบอร์รี่ที่จะทำให้ฟันแดง...ทุกอย่างนั้นฉันเห็นไปเองด้วยแรงสังหรณ์แท้ ๆ นึกแล้วขนลุกค่ะ!
ขอขอบคุณข้อมูลจาก
