เส้นชัยของความเจ็บปวด

การเดินทาง . . . ที่จบลงด้วยความเจ็บปวด
เส้นชัยนั้น . . . มีน้ำตาพร่างพรมอยู่ตรงหน้า
ฉันเดินมาถึงด้วยความเหนื่อยหอบ โดยลำพัง
และอยากจะทิ้งความเจ็บปวดนั้น . . . ไว้ตรงเส้นชัย
บางคนเคยพูดว่า . . . ความรักเสมือนลูกโป่งหรือดอกไม้
เราไม่อาจเชยชมมันได้ตลอดกาล

 

 

 

ใครว่า ...
ฉันยังได้กลิ่นความรักอันหอมหวาน ภายใต้ดอกไม้อันแห้งกรอบ
ฉันยังเห็นลูกโป่งลอยอยู่ ท่ามกลางดวงดาวยามมืดมิด
ความสุขที่ฉันยังสัมผัสได้ ไม่เคยลดหายตายจาก
หรือถูกลั่นทอน ไปจากความเจ็บปวดที่ได้รับ

 

 

 

 

แม้ในบางครั้ง ...
มันจะกลืนกินหัวใจของฉันไป จนแทบไม่เหลือตัวตน
ความหวัง ความฝัน ความสุข
โรยราไปพร้อมกับสายลมเพียงบางเบา
… ฉันเหงาแทบบ้า…
และไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาถึงปลายทาง ของเส้นชัยแห่งนี้ได้อย่างไร
หรืออาจเป็นเพราะความรู้สึกถูกปลิดแยกออกจากหัวใจ

 

 

 

 

หรือเพราะความสุข
เริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้
เข้ามาใกล้...
เข้ามาใกล้...
เข้ามาใกล้...
ในนาทีที่ความเจ็บปวดอำลาหัวใจฉันไปไกลตา

 

 

ข้อมูลจาก
   
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต