การเดินทางของความรัก . . .
ก็เปรียบเหมือนป้ายจราจรบนถนน
เมื่อความรักเริ่มต้น . . .
ฉันมองเห็น . . . สัญญาณให้เดินตรงไปข้างหน้า
และมีความสุขกับระยะทางที่เดิน
ข้างทางมีแต่สิ่งสวยงาม มีเพียงเธอและฉันที่จูงมือกันไป
จนเมื่อความรักของเรางอกงาม . . .
และหล่อหลอมจนเป็นความผูกพัน
สัญญาณหนึ่งที่บอกกับฉัน . . .
คือการหยุดหัวใจ เอาไว้ตรงนี้
หยุดไขว่คว้าเพื่อให้ได้มา มากกว่าเธอที่ฉันมีอยู่
และฉันก็เชื่อในสัญญาณ
แต่ . . . ไม่ว่าเส้นทางจะทอดไปไกลแค่ไหน
ยังไงก็ย่อมมีทางแยกเสมอ
เธออยากไป ตามทางของเธอ
และนั่นก็เป็นสัญญาณหนึ่ง . . .
ที่ทำให้เราต้องลงเอยด้วยการจากลา
แต่ฉันก็มักละเลยที่สัญญาณหัวใจบอกว่า . . .
. . . อย่าย้อนกลับไปเพื่อเริ่มต้นใหม่
ทางนั้นมันตัน มันอันตราย
และมันก็มีเครื่องกีดขวางมากมาย ที่รอคอยเราอยู่
ฉันไม่เคยเชื่อ . . .
จนเมื่อเจอหนทางที่ไม่มีสัญญาณให้ล่วงรู้
สำหรับฉัน . . . มันเหมือนกับความเจ็บปวดที่เธอมอบให้
เสมือนเดินอยู่บนถนนที่ทอดยาวไกลสุดตา และไว้ซึ่งแสงนำทาง
. . . ฉันหาทางออกไม่เจอ . . .
ตอนนี้ . . .
ฉันกำลังนั่งพักอยู่ริมทาง
ณ จุดพักของคนที่ไปต่อไม่ไหว
นั่งรอจนกว่าฉัน จะมีแรงขับเคลื่อนหัวใจ
และพามันเดินหน้าต่อไป . . . บนเส้นทางงดงามที่รอให้พบเจอ
ขอขอบคุณข้อมูลจาก
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
จากหนังสือ : "หัวใจ" มีไว้...รักตัวเอง
เขียนโดย : นิด'วันนา
