สรุปข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก นิตยสาร ฅ คน
มาถึงวันนี้นับเป็นเวลากว่า 1 เดือนแล้วที่ ปู่เย็น เฒ่าทระนง แห่งลุ่มน้ำเพชรบุรี ได้จบชีวิตลง หลายคนยังจำได้ดี เมื่อช่วงสายของวันที่ 12 ตุลาคม ภาพข่าวการจากไปถูกตีแผ่ พร้อมกับภาพของการพยายามยื้อชีวิตของทีมแพทย์โรงพยาบาลพระจอมเกล้าที่ทำกันอย่างสุดกำลัง แต่แน่นอน นั่นสายเกินไป หัวใจของปู่เย็นไร้ซึ่งการตอบสนอง จบชีวิตเฒ่าทระนงในวัยหนึ่งร้อยแปดปี ด้วยอาการหัวใจล้มเหลว ประกอบกับมีโรคประจำตัวหลายโรค ทั้งเบาหวาน ความดันโลหิตสูง ปอดอักเสบ และขาดสารอาหาร
"เป็นภาพที่ใครเห็นก็สะเทือนใจนะ เราเห็นปู่ถูกปั๊มหัวใจแล้วก็สงสาร ปู่ผอมออกอย่างนั้น ซี่โครงจะหักไหม"
หนึ่งเสียงที่สะท้อนออกมาจากใจ ของ ปอ-รุ่งอรุณ พูนทรัพย์ไพบูลย์ เธอคือผู้หนึ่งที่หอบหิ้วของฝาก ความรัก ความปรารถนาดี มาหาปู่เย็นอย่างสม่ำเสมอ หลังทราบข่าวเธอยอมรับว่าตกใจ แต่ในความตกใจนั้นมีความแปลกใจระคนอยู่... ก็อาทิตย์ก่อนนี้เอง เธอเพิ่งไปเจอปู่ หลังเหตุการณ์เรือล่ม ซึ่งแกก็ยังดูแข็งแรง คุยสนุก จนไม่แม้แต่จะคิดว่าข่าวสารล่าสุดที่มีมาถึง คือการจากไป
ปอ เล่าว่า ก่อนหน้านั้นปู่เจ็บออดๆ แอดๆ มาตลอด ถ้าครั้งใดที่มาเยี่ยมแล้วแกไม่มีแรง ลุกไม่ไหว ก็มักจะเปรยบ่อยๆ ว่าคงอยู่ไม่พ้นปีนี้ แต่ถ้าครั้งไหนสบายดี ก็จะคุยว่า พ้นปีนี้ไป จะอยู่ต่ออีกสัก 5 ปี ...จริงหรือไม่ว่าการจากลาครานี้ ชายชราอาจเตรียมใจรอคอยวาระนี้มานานแล้ว
"มีครั้งหนึ่งเรามาแล้วปู่บอกว่า ไม่ได้กินข้าวมา 2 วัน เพราะไม่มีแรงไปซื้อ เราก็บอกว่า เดี๋ยวไปซื้อนมมาให้ เป็นครั้งแรกที่แกยอมให้เราซื้อของกินให้ ทั้งที่เมื่อก่อนแกมีฟอร์ม ซื้ออะไรมาก็ไม่กิน จนเรากลับแกถึงค่อยๆ แอบแกะ แต่ครั้งนี้ปู่รีบเจาะดูดเหมือนหิวมาก เราเห็นแล้วก็เสียใจ"
สำหรับความประทับใจในตัวปู่เย็น แน่นอนว่าในใจของหญิงสาวคนนี้คงเปี่ยมล้น แต่สิ่งหนึ่งที่เธอบอกว่าชอบเป็นที่สุดก็คือ ความเรียบง่าย เพราะสังคมปัจจุบันผู้คนมักดิ้นรนอยากมี อยากได้ของแพงๆ ซึ่งบางครั้งสิ่งของเหล่านั้นก็เกินจำเป็นในชีวิตมากมายนัก และทุกครั้งที่มาเยี่ยมเธอมักจะชอบมองเท้าของปู่ เพราะเพียงพินิจดู ก็ทำให้อยากรู้ว่าเจ้าของเท้าแบบนี้ใช้ชีวิตมาอย่างไร ลำบากไหม
ปู่เย็นเคยเล่าว่า สมัยตีนเท่าฝาหอย แกอาศัยอยู่ในชุมชนมุสลิมแห่งบ้านป่าขวาง ตำบลท่าแร่ จังหวัดเพชรบุรี ในสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ครอบครัวมีอาชีพทำนา อยู่กันอย่างพอกินพอใช้ ไม่ได้แร้นแค้นฝืดเคือง แต่ก็ยังไกลจากความสบายนัก จวบจนเติบใหญ่ก็ออกไปรับจ้างเลี้ยงวัวบ้าง ชำแหละเนื้อบ้าง และใช้ชีวิตเช่นนั้นเรื่อยมา
ครั้งหนึ่ง ในวัยหนุ่ม ปู่เย็นเคยถูกโจรปล้นวัว ขณะรับจ้างต้อนวัวไปเลี้ยงที่ทุ่งแถววัดลาด โดยถูกโจรจับมัดไว้กับต้นไม้ แล้วยึดวัวไป กระทั่งมีคนผ่านมาช่วยแก้มัดให้ คราวนั้นปู่เย็นแสดงความรับผิดชอบโดยขอให้ เรณู คาลเดล ผู้เป็นนายจ้าง หักเงินเดือนเป็นค่าวัวที่ถูกปล้นไป กระนั้นเรณูก็ไม่หัก เพราะถือเป็นเหตุสุดวิสัย และหลังจากนั้นไม่นาน สงครามโลกครั้งที่สองอุบัติขึ้น หนุ่มเย็นต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ด้วยภาวะข้าวยากหมากแพง อดบ้าง กินบ้าง ...ประสบการณ์ช่วงนี้แล ที่หล่อหลอมชีวิตของปู่เย็นให้เป็นคนมัธยัสถ์ รู้จักพอ มาจนวันสุดท้ายของชีวิต
ก่อนที่ปู่เย็นจะตัดสินใจมาใช้ชีวิตเรียบง่าย บนเรือลำน้อย ปู่เคยอาศัยอยู่ห้องเช่าหน้าวัดลาด กับย่าเอิบ หรือ เอิบ เจริญสุข คู่ชีวิตอันเป็นที่รักยิ่งของปู่เย็น เดิมทีย่าเอิบนั้นเป็นหญิงสาวชาวพุทธผู้เข้ามารับจ้างทำงานบ้านให้กับนายจ้าง ของปู่เย็น หลังจากความรักถักทอขึ้น ทั้งคู่จึงตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกันจนแก่เฒ่า โดยไม่มีทายาท เพราะปู่เย็นเป็นหมัน
กระทั่ง ค่ำวันหนึ่งในปี 2536 เมียคู่ทุกข์คู่ยากของแกได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ เสียงสะอื้นไห้ของชายชราที่อยู่เพียงลำพังในห้องเช่าคืนแล้วคืนเล่านานถึงสามเดือน คนละแวกนั้นมักจะเห็นภาพสะเทือนใจของชายเฒ่าถือรูปหญิงคนรักติดตัวไปไหนต่อไหน และการสูญเสียครั้งนั้นเองที่ทำให้แกตระหนักว่า การเสียเงิน 800 บาท ค่าห้องเช่าสำหรับชีวิตเดียวนั้น ไม่มีประโยชน์อันใดเลย แกจึงตัดสินใจเก็บข้าวของย้ายลงมาอยู่ในเรือ อาศัยสะพานลำไยคุ้มหัวบังแดดฝน แล้วดำเนินชีวิตอันเรียบง่ายจนกลายเป็นตำนาน "เฒ่าทรนงแห่งลุ่มแม่น้ำเพชรบุรี"
ปัจจุบัน แม่น้ำเพชรบุรี ไม่เหลือเรือสักลำ สะพานลำไยในวันนี้เงียบเหงา เรือสีขาวลำหนึ่งของปู่ที่เคยจอดอยู่ ถูกนำไปเก็บรักษาไว้ที่บ้านของ เกียรติศักดิ์ กล่อมสกุล สหายต่างวัย พร้อมกับทรัพย์สินที่ใครต่อใครมอบให้แกรวมแล้วกว่า 3 แสนบาท ถูกเตรียมนำไปมอบไว้ให้กับทายาท
แม้วันนี้สายน้ำเพชรบุรีจะเงียบเหงา ไร้ซึ่งชีวิตชีวาดังเดิม แต่สิ่งที่เหลือ คือภาพจางๆ ของชายชราใบหน้าเปื้อนยิ้ม และจากคำบอกเล่าของหญิงสาว ได้ย้ำแนวความคิดอันแสนธรรมดา แต่มีค่ามหาศาลที่จะงอกงามในหัวใจของคน
คลิกอ่านความคิดเห็นของเพื่อนๆ ได้ที่นี่ค่ะ
ขอขอบคุณข้อมูลจาก 
นิตยสาร ฅ คน ฉบับที่ 37 เดือนพฤศจิกายน พ.ศ.2551
แนะนำเนื้อหาในนิตยสาร ฅ คน ฉบับที่ 37 เดือนพฤศจิกายน พ.ศ.2551
เรื่องจากปกฟ้าเมื่อหลังฝน
- ชีวิตของเธอสมควรจะแต้มประดับด้วยรอยยิ้ม และความหวังใหม่ๆ ในวันที่เมฆร้ายพัดผ่าน ได้อยู่ใกล้ๆกับแม่ ทำความฝันให้เป็นจริง หากวันนี้ สำหรับสไบทอง บางทีฟ้าหลังฝน ยังไม่ใส รายงานพิเศษ รอยยิ้ม เรือ และ ความทรงจำพิเศษ
- ปู่เย็นจากไปแล้วในปีที่ร้อยแปด อย่างเดียวดาย บนเรือกลางลำน้ำเพชร ทิ้งไว้ก็แต่ภาพประทับอันจีรังของชีวิตที่มันควรจะเรียบง่าย งดงาม และทระนง สัมภาษณ์พิเศษ ดร. อัมมาร สยามวาลา
- วิกฤตเศรษฐกิจหนนี้ สำหรับเขา, ไม่ใช่สึนามิ เป็นเพียงพายุลมแรงที่รับมือได้โดยไม่ต้องอพยพหนี ท่ามกลางความปั่นป่วนของระบบการเงินโลก เขามองทุนนิยมในแบบที่มันเป็น ไม่ใช่ในแบบที่เรากลัว สกูปพิเศษ นิวโลว์แห่งชีวิต
- เมื่อหนี้สินพาชีวิตลงไปถึงจุดต่ำสุด ในไม่ช้ามันก็ต้องดีดตัวขึ้นมาเอง ฟังปรัชญาชีวิตของคนเป็นหนี้ ที่ไม่จำเป็นต้องจบลงด้วยการฆ่าตัวตาย ทำร้ายลูกเมีย ของฝากนักอยากเขียน สารคดีอย่างไร
- วันชัย ตันติวิทยาพิทักษ์ แห่งนิตยสาร สารคดี มาบอกถึงการทำงานกับความจริง ที่ต้องอาศัยความคิดที่สร้างสรรค์ในทุกขั้นตอน
