แม่ป่วยแปลกโรคหายาก ได้ยินเสียงลูก ๆ หัวเราะทนไม่ไหว ต้องเจ็บปวดแสนทรมาน

 
           แม่ป่วยแปลกโรคหายาก หูไวเกิน ได้ยินเสียงอะไรก็ทนไม่ไหว ลูก ๆ หัวเราะยังฟังไม่ได้ ต้องเจ็บปวดแสนทรมาน

            เมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2567 เว็บไซต์อ็อดดิตี้เซ็นทรัล เผยเรื่องราวของคุณแม่ชาวอังกฤษวัย 49 ปีรายหนึ่ง ซึ่งอยู่ ๆ วันหนึ่งต้องเผชิญกับโรคประหลาดหาพบยาก เกี่ยวกับความผิดปกติทางการได้ยิน ที่เรียกว่า ภาวะหูไวเกิน (Hyperacusis) ส่งผลให้เกิดความอ่อนไหวต่อเสียงมากเป็นพิเศษ จนทำให้รู้สึกเจ็บปวด แม้กระทั่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขลูก ๆ ของเธอหัวเราะ กลับทำให้ทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส   

            คาเรน คุก อาศัยอยู่ในเซาธ์พอร์ต ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษ เธอแต่งงานกับสามีและมีลูกชายด้วยกัน 2 คน ก่อนหน้านี้เธอเคยทำงานเป็นลูกเรือของสายการบิน และใช้ชีวิตตามปกติอย่างสมบูรณ์ แต่แล้วในปี 2565 เธอก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่ทั้งแปลกและเจ็บปวด เหมือนว่าเธอจะสูญเสียประสาทสัมผัสการได้ยิน จนกระทั่งเมื่อเธอไปพบแพทย์ ก็ทำให้ทราบว่า เธอมีอาการของภาวะหูไวเกิน หรือ Hyperacusis  

            เมื่อได้ยินเสียงต่าง ๆ ในชีวิตประจำวัน จะกลายเป็นความทรมานสำหรับคาเรน ไม่ว่าจะเป็นเสียงของสามีที่รัก เสียงของลูก ๆ หัวเราะ หรือเสียงของเพื่อน ๆ คุยกัน รวมทั้งเพลงโปรดที่เธอเคยชอบฟัง ไม่เว้นแม้กระทั่งเสียงที่เกิดขึ้นจากสภาพแวดล้อมรอบตัวทั่ว ๆ ไป  ก็ทำให้เธอปวดหัวจนแทบทนไม่ไหว และจำเป็นต้องแยกตัวเองออกมาอยู่อย่างสันโดษ

            "มันเหมือนกับว่ามีใครราดลาวาร้อน ๆ เข้าไปในหูของฉัน และหัวของฉันก็ลุกเป็นไฟ ฉันรู้สึกเจ็บไปทั้งหัว โดยเฉพาะที่หลังตา มันเหมือนกับเป็นไมเกรน แล้วคุณต้องการทำให้หัวโล่งเพื่อคลายความกดดัน" คาเรน กล่าว


            หลังจากได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคหายากนี้ คาเรนพยายามอย่างมากที่จะหาวิธีการรักษา หรืออย่างน้อยก็ช่วยไม่ให้อาการแย่ลงไปกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่าอาการของเธอกลับยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ ในขณะนี้ เธอจำเป็นต้องใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในบ้าน เพราะเธอไม่สามารถรับมือกับเสียงรบกวนจากโลกภายนอกได้เลย และแม้แต่ตอนที่เธออยู่บ้านคนเดียว เธอก็ยังต้องสวมที่อุดหูและอุปกรณ์ป้องกันเสียงรบกวน

            เมื่อวันคริสต์มาส ที่ผ่านมา ในขณะที่ลูกชายของเธอวัย 7 ขวบ และ 11 ปี กำลังเปิดของขวัญอย่างตื่นเต้น เธอกลับต้องแยกตัวเองไปอยู่อีกห้องที่ปิดเอาไว้ แล้วทำได้เพียงมองดูพวกเขาจากด้านหลังผ่านทางหน้าต่าง เนื่องจากเธอไม่สามารถทนฟังเสียงหัวเราะและเสียงดัง ๆ ของพวกเขาได้ แล้วเมื่อลูก ๆ แกะของขวัญเสร็จก็ทำได้แค่เอามาโชว์เธอผ่านหน้าต่าง  

            "เสียงหัวเราะของลูก ๆ คือความสวยงามสำหรับแม่ แต่การได้ยินเสียงนั้น กลับกลายเป็นความทรมานสำหรับฉัน" คาเรน กล่าว

            ชีวิตของคาเรนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากที่เคยเป็นคนกระตือรือร้นและชอบทำกิจกรรมกลางแจ้งมาก แต่ทุกวันนี้สิ่งสำคัญของเธอคือการปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวดทรมานที่เกิดจากเสียงต่าง ๆ ในทุก ๆ วัน และสิ่งเดียวที่ทำให้เธอยังดำเนินชีวิตต่อไปได้ก็คือลูก ๆ อย่างไรก็ดี เธอยังคงไม่หมดหวังที่จะค้นพบวิธีรักษาโรคประหลาดนี้ แม้ปัจจุบันยังไม่มีวี่แววก็ตาม