หนังสือคือ อาหารสมอง วันนี้เรามีหนังสือดีๆ มาแนะนำให้อ่านกัน
สำนักพิมพ์สกายบุ๊กส์
โลกสมมุติโดย อาทิตย์ วงศ์แสวง
นวนิยายว่าด้วยการเดินทางแห่งจิตวิญญาณ ผสานข้อเท็จจริงทางพุทธศาสนาที่สอนให้มนุษย์เข้าใจในเรื่องของการดำรงชีวิตในปัจจุบัน ซึ่งจะย้อนผ่านการเดินทางในอดีตของชายนิรนามผู้หนึ่ง จิตจะพาเขาไปยังที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นดินแดนในยุคมิคสัญญี ดินแดนที่ผู้คนมีพร้อมทุกอย่าง แต่ไร้ซึ่งความสุข หรือดินแดนที่มีแต่กลิ่นอายของสงครามจนสุดท้ายจิตได้พาการเดินทางของชายนิรนามผู้นี้มายังจุดหมายสุดท้าย ก่อนที่เขาจะได้เกิดเป็นมนุษย์
"หนังสือเล่มนี้จะมีคุณค่ากับคุณในช่วงเวลาหนึ่งอย่างแน่นอน... ตราบที่คุณยังเป็นมนุษย์"
ผจญภัยตามรอยพระพุทธเจ้า เล่ม 5 (พระเจ้า 500 ชาติ) โดย สุรศักดิ์ ตรีนนท์ , พิศาล เพ็งทรวง
การเดินทางยังคงดำเนินต่อไปอย่างน่าติดตาม หลายต่อหลายชาติ พระชาติที่พระพุทธเจ้าทรงเสวยในอดีตล้วนเป็นสิ่งที่ควรค่าต่อการศึกษา และมีคุณค่าอันมหาศาล
เหล่าเพื่อนทั้งห้าที่ออกติดตามนั้น ได้พบเจอเรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความกล้าหาญ ความกตัญญู การเป็นคนช่างสังเกต ซึ่งการเป็นคนช่างสังเกต และพิจารณาสิ่งต่างๆ จะทำให้เราผ่านอุปสรรคต่างๆ ไปได้อย่างง่ายดาย สิ่งที่สำคัญอักอย่างก็คือ ปัญญานับว่าเป็นสิ่งสำคัญอันดับต้นๆ เลยก็ว่าได้ อยากรู้ว่าสำคัญอย่างไร เชิญอ่านกันในเล่ม 5 นี้ได้เลย
E-Booking ใครก็จองได้ โดย ธนา ใคร่ครวญ
หนังสือลูกครึ่งท่องเที่ยว และการใช้งานอินเทอร์เน็ต เกิดจากแรงบันดาลใจจากกลุ่ม Backpacker มีอยู่มากมาย มีไม่น้อยที่ต้องซื้อตั๋วผ่าน Agent ซึ่งแพงแสนแพง แต่ราคาของ E-Booking E-Ticket ถูกกว่าเป็นเท่าตัว
E-Booking สื่อให้เห็นว่า การจองผ่านอินเทอร์เน็ตไม่จำเป็นต้องมีบัตรเครดิตเสมอไป แค่รู้เท่าทันวิธีการ และตรวจสอบราคาจาก E-Booking ไม่ว่าจะบิน จะพัก จะเที่ยวก็ถูกไปหมดเหมือนเที่ยวฟรี
E-Booking มิได้เน้นเพียงการจองเท่านั้น ยังให้ความสำคัญเริ่มจากสิ่งที่จำเป็นพื้นฐานสำหรับการเดินทาง ตั้งแต่การขอหนังสือเดินทาง (Passport) ข้อมูลการทำประกันภัยการเดินทาง ข้อมูล 14 ประเทศที่ไม่ต้องขอวีซ่า รวมถึงวิธีการขอ VISA จีน ญี่ปุ่น และยุโรปทั้ง 15 ประเทศ นอจากนี้หนังสือ E-Booking ยังได้รวบรวมข้อมูลติดต่อสายการบิน ข้อมูลโรงแรม ข้อมูล Agent และเว็บไซต์ท่องเที่ยวอยู่ในเล่มเดียวกัน
สำนักพิมพ์สถาพรบุ๊คส์
พิศวงมนตร์ซาตาน เล่ม 2 ดินแดนซาตาน โดย Lunarita
เมื่อสิ่งสำคัญต่อสามดินแดนได้ตกไปอยู่ในมือของอาเธอร์ เจ้าแห่งซาตานผู้ฝักใฝ่ในอำนาจและไม่เคยหวังดีกับใคร ทว่า...มันกลับไม่สามารถใช้งานได้ อาเธอร์จึงคืนให้แก่กษัตริย์ออซิสแต่ติดอยู่ตรงที่ว่า องค์ชายแห่งออซิสและองค์หญิงแห่งเฮเซลต้องเป็นผู้ไปรับคืน เพราะเหตุใดกันล่ะ...
แล้วการเดินทางอันน่าปวดหัวก็เริ่มขึ้น เมื่อบุคลิกของออสตินและลูนาริต้าเปลี่ยนไป การผจญภัยในดินแดนซาตานจะเป็นแบบใด ทั้งคู่จะสามารถนำของสำคัญกลับคืนมาได้หรือไม่ แล้วปัญหาหัวใจจะถูกแก้ไขอย่างไร...ปัญหาหัวใจที่ไม่ใช่แค่เพียงของลูนาริต้าและออสติน...
Zealinar เจ้ามนตราแห่งกาล เล่ม 1 โดย Sheepy-bell
เกิดความผิดพลาดเล็กน้อย... เมื่อ ผู้ควบคุมแห่งกาลเวลา "เซรินเฟรย่า" ใช้พลังเวทของเธอเพื่อจุดประสงค์อันน่าเอร็ดอร่อยอะไรบางอย่าง แต่ผลของความพลาดเผลอในครั้งนั้นทำให้องค์ชายรัชทายาทแห่งอาณาจักรเฟบีร่าอันยิ่งใหญ่ต้องกลายเป็น "หญิง!"
เมื่อถึงขวบวัยอันควร องค์จักรพรรดิได้ส่งองค์ชายที่กลายเป็น "หญิง!" เข้าเรียน ณ โรงเรียนเวทมนตร์เฟบีเธลอันเลื่องชื่อ และหน้าที่รับผิดชอบเพื่อเป็นการชดใช้ความผิดของ "เซรินเฟรย่า" ก็คือต้องแปลงตัว และแฝงตัวเข้าไปเรียนในโรงเรียนเวทฯ แห่งนี้ด้วย เพื่อช่วยคุ้มครององค์ชาย
... แล้วการผจญภัย และความป่วนปั่นอันสุดแสนก็บังเกิดขึ้น เมื่อ ผู้ควบคุมแห่งกาลเวลา ได้พบเพื่อนใหม่ และเรื่องราวแปลกประหลาดในโรงเรียนเวทฯ แห่งนี้!
สำนักพิมพ์ใยไหม
ผ้าเหลืองเปื้อนยิ้ม โดย กิตติเมธี
ภาษาพระ
ทุกครั้งก่อนจะทำการสนทนากัน สิ่งหนึ่งคือ ต้องใช้ภาษาเขา ในขณะเดียวกันก็ให้คนสนทนาด้วยเข้าใจภาษาเราด้วย เพื่อเปลี่ยนถ่ายข้อมูลกันได้อย่างถูกต้อง มีหลายครั้งที่คนไม่เข้าใจภาษาพระ และใช้ตามที่เคยปฏิบัติเป็นประจำ ก็ไม่ผิดอะไรบางครั้งน่ารักดีไปอีกแบบ
มีครั้งหนึ่งมีโยมมาถวายอาหาร ด้วยความที่เป็นเจ้าหน้าที่ทำงานในวังมาโดยตลอด จึงไม่คุ้นเคยกับคำพูดที่ใช้กับพระนัก พอประเคนเสร็จ เธอก็เชิญชวนให้ลองลิ้มรสอาหารทันที
"ลองเสวยดูสิเพคะ" พระเณรก็ได้แต่อมยิ้ม ไม่รู้มีเชื้อเจ้ากันตั้งแต่เมื่อไร ที่จริงถ้าจะใช้ให้ถูกคือ คำว่า "ฉัน" หมายถึง รับประทานอาหาร
และยังมีอีกครั้งหนึ่งพระอาจารย์แก้วไปสอนสามเณรที่เข้ามาบวชใหม่ๆ ให้รู้จักภาษาที่พระนิยมใช้กันก็เลยถามไป "ใครรู้บ้างพระอาบน้ำใช้คำว่าอะไร" สามเณรหลายคนพยายามทำท่าคิดแต่ก็ยังไม่รู้จะตอบอะไร
"เรียกว่า สรงน้ำ" เพื่อไม่ให้สามเณรเครียดเกินจำเป็นจึงตอบแทนให้ก่อนจะถามต่อไป
"แล้วพระนอนล่ะใช้อะไร" สามเณรน้อยรีบยกมือขึ้นก่อนจะลุกขึ้นตอบด้วยความมั่นใจเต็ม ๑๐๐
"หมอนครับ" พระอาจารย์ถึงกับอมยิ้มก่อนจะถามใหม่
"ไม่ใช่ ที่พระอาจารย์ถามหมายถึง พระนอนใช้คำว่าอะไร"
"อ้อ...ครับ แล้วใช้คำว่าอะไรครับ"
"พระนอน เรียกว่า จำวัด"
"กลัวลืมหรือครับ" สามเณรน้อยเริ่มสงสัยกับการใช้คำพระ ...พระอาจารย์เลยต้องอธิบายอีกยาวเลยทีนี้...
"การจะรู้จักหรือพูดคุยกับใครจำเป็นอย่างยิ่งที่เราควรจะรู้ว่าเขาใช้ภาษาอะไร และชอบพูดกันอย่างไร เพื่อพูดคุย และสอนเขาได้มากขึ้น" เป็นคำที่พระอาจารย์บอกสามเณรไม่ให้ดูถูกภาษา
อุ่นจัง โดย ณาชิ
วันแห่งความรักกับมือที่ว่างเปล่า
แม่ค้ายืนอยู่หลังดอกกุหลาบมากมายที่ถูกจัดแต่งไว้เป็นช่อ ราคาดอกไม้ที่พุ่งสูงขึ้นในวันวาเลนไทน์ ทำให้มูลค่าของมันเพิ่มขึ้นด้วย
ในร้านกาแฟเล็กๆ ฝั่งตรงข้ามของถนน ชายหนุ่มผู้ไม่สนใจแฟชั่นวาเลนไทน์ กำลังไม่เข้าใจว่าทำไมแฟนของเขาถึงอารมณ์เสีย เมื่อเขาไม่ซื้อดอกไม้ให้ ในขณะที่หญิงสาวที่แค่ต้องการการเอาใจใส่จากคนรักก็ไม่เข้าใจว่า เมื่อเขารู้ว่าการให้ดอกไม้จะทำให้เธอมีความสุข และในเมื่อไม่ใช่เรื่องที่เหนือบ่ากว่าแรง ทำไมเขาถึงให้เธอไม่ได้
สองคนเถียงกันเรื่องวันวาเลนไทน์ ชายหนุ่มบอกว่า ไม่มีเหตุผลที่คนเราจะต้องมาตื่นเต้น ในวันที่เซนต์วาเลนไทน์โดนประหาร หญิงสาวบอกว่า ไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องนั้น เธอแค่อยากได้ดอกไม้จากเขา ในวันที่ทุกคนต่างให้ดอกไม้แก่คนรัก ความไม่เข้าใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งทั้งสองคนไม่อยากแม้แต่จะคุยกันอีกต่อไป
วันวาเลนไทน์ผ่านไป...ไม่มีคนเดินถือดอกไม้ช่อใหญ่ๆ ในเมืองอีก หญิงสาวยังนึกน้อยใจต่อความเมินเฉยของคนที่เธอรัก และเขาก็ยังไม่เข้าใจในความเอาแต่ใจของเธอ หญิงสาวนัดคนรักมาที่ร้านกาแฟร้านเดิมอีกครั้ง เธอยังรู้สึกแย่อยู่เหมือนเดิม เพราะสำหรับเธอแล้ว การที่เขาไม่ให้ดอกไม้ทั้งที่รู้ว่าเธอชอบ ก็เท่ากับเขาไม่เคยมองเห็นความสำคัญของจิตใจ ชายหนุ่มเองก็ยังรู้สึกวุ่นวายใจ เพราะเหนื่อยกับการต้องทนต่อความไม่มีเหตุผลของคนรัก
ฝนตกหนัก...ชายหนุ่มหุบร่มเมื่อก้าวผ่านประตูร้านเข้ามา เขาเห็นเธอนั่งรออยู่ในร้านก่อนหน้านั้นแล้ว ร่างกายของเธอเปียกปอนและกำลังนั่งตัวสั่นเมื่อทั้งสองมองเห็นกัน ชายหนุ่มรีบสละเสื้อตัวนอกให้เธอใส่ พร้อมๆ กับที่เธอยื่นแก้วกาแฟร้อนๆ ให้เขาเพื่อแก้หนาว เธอมองดูเสื้อที่มีกลิ่นตัวของเขาอ่อนๆ เขามองกาแฟร้อนไม่ใส่น้ำตาลที่เธอสั่งรอเขาไว้อย่างรู้ใจ แล้วทั้งสองคนก็ยิ้มออกมาพร้อมๆ กัน
ที่ฝั่งตรงข้ามของถนน...แม่ค้ากำลังเก็บดอกกุหลาบแห้งเหี่ยวที่ขายไม่หมดทิ้งขยะคู่รักบางคู่ที่เคยซื้อดอกไม้จากแม่ค้าในวันก่อน กลับแยกทางกันในไม่กี่วันถัดมา ในขณะที่บางคู่ ก็ยังเดินเคียงข้างกันต่อไป เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
ดอกกุหลาบที่ให้กันในวันวาเลนไทน์แห้งเหี่ยวไปตามกาลเวลา ต่างกับดอกไม้ที่เรียกว่าความรัก ที่หากดูแลกันและกัน มันจะเติบโต เบ่งบาน และไม่มีวันตาย
หญิงสาวกับชายหนุ่มเดินจูงมือกันออกมาจากร้านกาแฟ มืออีกข้างหนึ่งของชายหนุ่ม ถือร่มและเอียงมาให้ทางหญิงสาวมากกว่าตัวเอง ในขณะที่มืออีกข้างของหญิงสาวปล่อยว่างอย่างอิสระ แต่เธอไม่รู้สึกว่างเปล่าอีกแล้ว แม้จะไม่ได้ถือดอกกุหลาบสักดอกเลยก็ตาม
สำนักพิมพ์อักขรบันเทิง
"ลูก" ผู้ให้กำเนิดคำว่า "แม่" โดย ต้นกล้า นัยนา
แม่ไม่อยากให้ลูกแม่เป็นคนน่าสงสาร
แม่ไม่อยากให้ลูกแม่เป็นคนที่มัวแต่นั่งรอโชคชะตา
แม่ไม่อยากให้ลูกแม่คาดหวัง แต่ไม่ลงมือทำ
. . . . .
ที่แม่พยายามให้ลูกดูแลตัวเอง
ให้ได้มากที่สุดในวันที่แม่ยังอยู่
เพราะแม่จะได้มั่นใจไง
เมื่อไรที่ไม่มีแม่แล้ว
ลูกของแม่จะ "ไปต่อ" ได้อย่างสวยงาม
คนรักที่เธอไม่ต้องการ
คือฉันที่ทรมานเพราะรักเธอ โดย แอมป์
หากการจับมือกันมีความหมายเพียงแค่หน้าที่ ก็ปล่อยมือฉันเสียเถอะคนดี...อย่าได้ทนฝืน หากคำรักที่เคยบอกไว้...วันนี้อยากได้ก็จะให้คืน เมื่อหัวใจเธอรักคนอื่น...ก็ไม่ขอรื้อฟื้นเรื่องวันวาน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ฉันพยายามเต็มที่แล้ว...แต่เหมือนเดินมาเจอทางตัน ทุกสิ่งที่ทำเพื่อเธอนั้น...เหมือนแค่สายลมที่พัดผ่าน คำตอบที่ได้คืน...คือฉันเป็นเพียงคนรักที่เธอไม่ต้องการ และต้องรับบทคนทรมาน...เพราะรักเธอ
ละอองหัวใจ...ละไอความรัก โดย จันทร์เจ้าขา
"เดียรันดา" กับ "การิน" ตกลงคบหากันในปีสุดท้ายของการเรียนมหาวิทยาลัย ท่ามกลางความดีอกดีใจของกลุ่มเพื่อนชาวนิเทศศาสตร์ที่ลุ้นทั้งคู่มาตั้งแต่ปีหนึ่ง ซึ่งทุกอย่างคงจะราบรื่นลงตัว ถ้าไม่มี "ไมล์" อดีตแฟนเก่าของเดียรันดาที่เผอิญได้โอนย้ายหน่วยกิตเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน
กระทั่งมีโปรเจกต์ของชมรมในทริป "แอดเวนเจอร์" ซึ่งสมาชิกทุกคนต้องร่วมเดินทางไปถ่ายทำกันที่เกาะแสงดาว... อันเป็นบ้านเกิดของไมล์ ที่นั่น...ความทรงจำระหว่างเดียรันดาและไมล์ได้ก่อตัวขึ้นมาเป็นรูปร่างอีกครั้ง และระหว่างที่เพื่อนๆ กำลังสงสัย ความสัมพันธ์ของทั้งคู่อยู่นั้น ก็เกิดเหตุไม่คาดฝัน... เมื่อคนงานจากรีสอร์ตบนเกาะที่สมาชิกในชมรมเคยเผลอไปถ่ายรูปด้วยความไม่ตั้งใจจนเกิดความเข้าใจผิด ได้กลับมาแก้แค้น ทำให้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายมากมาย
และไมล์...ถูกยิง!
เดียรันดาไม่อาจปิดบังความห่วงใยที่มีต่อไมล์ไว้เพียงในสายตาได้อีกต่อไป ซึ่งนั่นทำให้การินปวดร้าวอย่างไม่อาจทนเก็บไว้ได้เช่นกัน เขาจึงยื่นคำขาดให้เธอเลือก...
หัวใจของผู้ชายสองคนอยู่ตรงหน้า...
ทว่า "รักแรก" กับ "รักปัจจุบัน" ...ใครกันที่จะเป็นรักสุดท้ายของเธอ?
ขอขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
