ครูคำพลอย - หมอวรวิทย์ คนดีของแผ่นดิน ณ ชายขอบ

เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก ทีวีบูรพา

          เป็นที่รู้กันทั่วไปว่า พื้นที่บริเวณรอยต่อของดินแดนไทย กับประเทศเพื่อนบ้านในหลาย ๆ แห่ง มีทั้งความแห้งแล้ง กันดาร ห่างไกลความเจริญมากมาย และคงมีคนต่างถิ่นเพียงไม่กี่คนนัก จะยอมเลือกมาปักหลักทำงาน ณ ดินแดนเหล่านี้ที่ไร้ซึ่งความสะดวกสบาย และโอกาสขยับขยายก้าวหน้าในชีวิต แต่ทว่า...ยังมีข้าราชการครูอย่างน้อย 1 คน และข้าราชการทางการแพทย์อีกกลุ่มหนึ่ง ที่สมัครใจขออุทิศตนจากบ้านเกิด มาอยู่ ณ ดินแดนชายขอบอันแสนห่างไกล เพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

          อย่างเช่น ณ อำเภอปราสาท อำเภอเล็ก ๆ ในจังหวัดสุรินทร์ เราได้พบกับ "ครูคำพลอย" หรือ สิบตำรวจเอกหญิงคำพลอย นันทวงศ์ ซึ่งเป็นครู ตชด. ที่ขอย้ายตัวเองมาจากภาคเหนือ เพื่อประจำการยังโรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดนพีระยานุเคราะห์ 2  ณ อำเภอปราสาทแห่งนี้ โดยติดตามครอบครัวมาตั้งแต่ 6 ปีก่อน

          "ครูคำพลอย" บอกว่า การเป็นครู ตชด. คอยสอนหนังสือให้กับเด็ก ๆ นับร้อยที่ขาดการศึกษา เป็นเพียงงานรองของเธอ แต่งานหลักที่สำคัญที่สุดในฐานะข้าราชการคนหนึ่ง ก็คือ การพัฒนาชุมชนแห่งนี้ในทุกเรื่อง ๆ โดยเฉพาะเรื่องความมั่นคง เพราะที่อำเภอปราสาท จะอยู่ติดกับชายแดน เธอจึงพยายามปลูกฝังเด็ก ๆ ให้เกิดความรักชาติ ศาสน์ กษัตริย์

          แต่นอกจาก "ครูคำพลอย" จะมีภาระหนักอึ้งในการพัฒนาชุมชนแห่งนี้แล้ว เธอยังต้องรับภาระชีวิตครอบครัวที่ถูกโชคะชะตากลั่นแกล้งเช่นกัน เมื่อเธอและสามีที่เป็น ครู ตชด. อยู่ ณ โรงเรียนเดียวกัน ต้องคอยดูแลลูกชาย วัย 15 ปี และลูกสาววัย 5 ปีที่มีปัญหาทางสมอง ไม่สมประกอบเหมือนเด็กคนอื่น ๆ

          แม้จะมีภาระที่หนักอึ้ง ทั้งฐานะ "ครู" ของเด็ก ๆ , "พยาบาล" ของชาวบ้านในยามที่เจ็บป่วย แต่ "ครูคำพลอย" ก็ยังไม่ลืมสถานะความเป็น "แม่" ที่ต้องทำหน้าที่เหล่านี้ควบคู่กัน โดยไม่แบ่งแยก หรือท้อแท้กับโชคชะตาในชีวิต นั่นเพราะเธอตระหนักดีถึงหน้าที่ของคำว่า "ข้าราชการ" คือการเป็นที่พึ่งพิงของชาวบ้าน และกำลังใจจากครอบครัว ที่จะทำงานเพื่อแผ่นดินเกิด



          ขณะที่อีกด้าน ณ ตะเข็บชายแดนไทย-พม่า ที่จังหวัดตาก ยังมีทีมแพทย์และพยาบาลในโรงพยาบาลอุ้มผาง คอยช่วยเหลือเยียวยาผู้ป่วยจำนวนมาก ที่หวังจะเข้ามาพึ่งพิงโรงพยาบาลแห่งนี้อย่างเต็มที่ นำโดย "นายแพทย์วรวิทย์ ตันติวัฒนทรัพย์" ผู้อำนวยการโรงพยาบาลอุ้มผาง ที่ทุ่มเทเวลาให้กับโรงพยาบาลแห่งนี้มานานกว่า 20 ปี

          นอกจากทีมแพทย์ของโรงพยาบาลอุ้มผาง จะคอยรักษาคนไข้ที่เดินทางเข้ามาในโรงพยาบาลอย่างไม่ขาดสายแล้ว บ่อยครั้งที่บุคลากรซึ่งมีอยู่จำนวนน้อยนิดอยู่แล้ว เมื่อเทียบกับจำนวนผู้ป่วยจำนวนมหาศาล ต้องเดินทางอย่างทุลักทุเล เข้าไปยังดินแดนห่างไกลออกไป เพื่อให้การรักษาพยาบาลชาวบ้าน ชาวเขาที่ห่างไกลจากการสาธารณสุข

          แม้โรงพยาบาลอุ้มผางแห่งนี้ จะต้องรับภาระงานหนักทุก ๆ วัน แถมเครื่องมือเครื่องไม้ยังขาดแคลน ซ้ำโรงพยาบาลต้องแบกรับภาระปีละกว่า 25-35 ล้าน ในการช่วยเหลือผู้ป่วยที่ไม่มีหลักประกันสุขภาพ แต่ทีมแพทย์และพยาบาล ก็ยังคงมุ่งมั่นช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่มีการเลือกชั้นวรรณะ ไม่ว่าจะเป็นคนไทย ชาวเขา หรือคนต่างด้าว



          โดยคุณหมอวรวิทย์ บอกว่า สิ่งที่เขาอยากเห็นมากที่สุด ก็คืออยากให้มนุษย์ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคนไทย คนต่างด้าว หรือใครก็ตามมีหลักประกันสุขภาพ และโรงพยาบาลของรัฐควรให้ความช่วยเหลืออย่างครอบคลุม ในฐานะที่เขาเป็น "มนุษย์" เหมือนกันกับเรา ซึ่งเขาก็ปรารถนาจะทำงานช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ต่อไปเรื่อย ๆ เพราะงานของที่โรงพยาบาลแห่งนี้ต้องได้รับการพัฒนาอีกมาก

          การเสียสละประโยชน์ส่วนตัว เพื่อช่วยเหลือให้ชีวิตของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเองดีขึ้น ถือเป็นความเสียสละด้วยหัวใจอันยิ่งใหญ่ อย่างเช่นเรื่องราวของครูคำพลอย และคุณหมอวรวิทย์ พร้อมทั้งบุคลากรในโรงพยาบาลอุ้มผางทุกคน ซึ่งถือว่าเป็น "ข้าราชการตัวอย่าง" และเป็น "คนดีของแผ่นดิน" อย่างแท้จริง

   ร่วมปลุกพลังบวก เปลี่ยนประเทศไทย ได้ที่นี่ค่ะ     

ขอขอบคุณข้อมูลจาก