ตีแผ่เรื่องราวชีวิตของ เฮียฮะ ผู้จัดการโลกีย์

คมสัน แซ่ตัง หรือ เฮียฮะ

เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก บริษัท ทีวีบูรพา จำกัด


            สังคมทุกวันนี้เต็มไปด้วยการแข่งขัน ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดของชีวิตทั้งสิ้น จึงไม่แปลกที่เราจะเห็นคนบางกลุ่มยอมทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะถูกบังคับ หรือเลือกเส้นทางเดินเองก็ตาม เพื่อเอาชีวิตตัวเองให้อยู่รอด หรือเพียงเพื่อตอบสนองความฟุ้งเฟ้อในวัตถุนิยม

          และนี่ก็คืออีกหนึ่งเรื่องราวในมุมมืดของสังคม ที่รายการ "คนค้นฅน" นำเสนอ ผ่าน "คมสัน แซ่ตัง" หรือ "เฮียฮะ" ผู้จัดการแห่งสถานบันเทิงที่แปดเปื้อนไปด้วยคาวโลกีย์มาค่อนชีวิต แม้ว่าเรื่องราวของเขาจะไม่ใช่ตัวอย่างที่ดีของสังคม แต่เรื่องราวนี้ก็ให้แง่คิดหลาย ๆ อย่างได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

          โลกกลางคืน อาจไม่ใช่โลกที่ใครปรารถนา แต่สำหรับ "เฮียฮะ" เขาก้าวเข้ามาในโลกนี้ ในฐานะผู้จัดการสถานอาบอบนวดแห่งหนึ่งในย่านรัชดา กรุงเทพฯ หรือหากจะเรียกตำแหน่งหน้าที่ของ "เฮียฮะ" ว่า "แมงดา" หรือ "พ่อเล้า" ก็คงจะไม่ผิดนัก เมื่องานหลักของ "เฮียฮะ" นอกจากการดูแลความเรียบร้อยของสถานบันเทิงแล้ว เขายังมีหน้าที่เป็นผู้ "ดูตัว" หญิงสาวรูปร่างหน้าตาดีมาขายบริการในสถานบันเทิงแห่งนี้

          ไม่น่าเชื่อว่า โลกของคนกลางคืนช่างเป็นโลกความจริงที่แสนโหดร้าย โดยเฉพาะ "ผู้หญิง" ที่เลือกจะทำอาชีพกลางคืน พวกเธอต้องถูกดูตัว ด้วยการถอดเสื้อผ้า เพื่อให้ผู้จัดการร้านประเมินรูปร่าง หน้าตา หน้าอก แล้วนำไปตั้งราคา ราวกับเป็นสินค้าที่ถูกวางโชว์เรียงรายอยู่ในตู้กระจก แต่พวกเธอทั้งหลายที่มุ่งหน้ามายังที่แห่งนี้ ก็ไม่ได้ยี่หระ เพราะล้วนแต่เต็มใจที่จะทำงานนี้แทบทั้งสิ้น

          ดังเช่น "มินท์" สาวสวยนางหนึ่งที่เดินเข้ามาในเส้นทางสายนี้ โดยให้เหตุผลว่า เพราะงานนี้เป็นทางลัดที่ทำแล้วมีรายได้ดี มีเงินเก็บให้ครอบครัว แม้จะถูกคนดูถูกว่าเป็น "สินค้า" แต่พวกเธอก็บอกว่า ถึงจะเป็นสินค้าก็เป็นสินค้าที่มีมูลค่าสูงกว่าอาชีพอื่น ๆ และอยากให้คนเปิดโลกเปิดใจให้กว้างขึ้นด้วย แต่อย่างไรเสีย แม้ "มินท์" จะบอกตัวเองว่างานที่เธอทำอยู่นี้ไม่ได้ผิดศีล 5 และเป็นงานที่เธอมองว่า "บริสุทธิ์" แต่เธอก็ต้องปิดบังครอบครัว คนรู้จักทุกคน ไม่ให้รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

          ขณะที่ เฮียฮะ เล่าว่า ทุก ๆ วันจะมีเด็กสาววัยรุ่นเข้ามาให้ดูตัววันละ 2-3 คนเสมอ ๆ และส่วนใหญ่เด็กสาวที่เลือกทำอาชีพนี้ มักเป็นเด็กสาวที่ชอบเที่ยว เด็กใจแตก ส่วนนักศึกษาก็มีบ้างประปราย ซึ่งแต่ละคนต่างมองว่า เส้นทางนี้ได้เงินมาแสนง่ายดาย ทำให้ไม่อยากออกจากวงการนี้ไปทำอาชีพอื่นที่ได้เงินยากกว่า ลำบากกว่า จึงบอกได้ว่า ใครที่เลือกเส้นทางนี้แล้ว ก็เหมือนถูกสาป เพราะ "เข้าง่ายแต่ออกยาก"

คมสัน แซ่ตัง หรือ เฮียฮะ

          อย่างไรก็ดี ไม่ใช่แค่ "ผู้หญิงกลางคืน" เท่านั้น เพราะสำหรับตัวของ "เฮียฮะ" เองก็ไม่ต่างกัน ทุกวันนี้ เขายอมรับว่า เหมือนอยู่คนละโลกกับคนอื่น ๆ ตารางเวลาชีวิตเปลี่ยนแปลงไปหมด นอนเช้า ตื่นบ่าย กินข้าวเที่ยงตอนเที่ยงคืน ไปเดินห้าง ไปธนาคารเหมือนเวลาเลิกงานของคนปกติไม่ได้ และการจะออกจากโลกมืดนี้ไป ก็ดูเป็นเรื่องยากราวกับเข็นครกขึ้นภูเขา

          แน่นอนว่า เมื่ออาชีพของ "เฮียฮะ" ไม่เป็นที่ยอมรับของคนในสังคม เขาจึงไม่สามารถเปิดปากบอกใครได้ แม้กระทั่งญาติพี่น้อง มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่า "เฮียฮะ" ประกอบอาชีพอะไร และหนึ่งในคนที่รู้ก็คือ ลูกสาวคนโตของเฮียฮะที่เกิดจากภรรยาคนแรก ซึ่งเลิกรากันไปนานแล้ว และตอนนี้ลูกสาวกำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน ซึ่งเฮียฮะจะเดินทางไปร่วมงานด้วย

          เฮียฮะ ยอมรับว่า รู้สึกละอายใจที่ไม่ได้เลี้ยงดูลูกสาวคนนี้ แต่ก็ปรารถนาจะเดินทางไปร่วมงานแต่งงานของลูกสาว เพราะสายเลือดตัดกันไม่ขาด แม้จะยังตะขิดตะขวงใจที่ต้องเจอญาติฝั่งภรรยา ซึ่งไม่รู้ว่า เขาทำงานอะไรอยู่ ขณะที่ลูกสาวเองก็ไม่ได้อยากได้ข้าวของเงินทอง หรือของขวัญวันแต่งงานซึ่งเป็นทองคำหนัก 1 บาท ที่พ่อนำมอบให้ เพราะหากย้อนเวลากลับไปได้ เธออยากได้ความรัก และการดูแลเอาใจใส่จากผู้ที่ได้ชื่อว่า "พ่อ" มากกว่า

          คนภายนอกที่มองเข้ามาในมุมมืดของสังคมแห่งนี้ อาจจะมองว่า คนประกอบอาชีพในแวดวงโลกีย์เหล่านี้ น่าจะมีความสุขกับรายได้ที่พอมีพอกิน มีเงินทองไว้ซื้อของสวย ๆ งาม ๆ แต่จริง ๆ แล้ว พวกเขากำลังมีความสุขจริง ๆ หรือกำลังต่อสู้กับความขัดแย้งในจิตใจที่ถลำลึกลงไปแล้ว ในเมื่อคนกลุ่มนี้คงไม่สามารถภาคภูมิใจ และยืดอกบอกใครได้เต็มปาก ว่า "เขาเป็นใคร"