เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก youtube โพสต์โดย thailifechannel
หลังจากทำคนไทยซึ้งสะเทือนใจไปกับโฆษณาชุด Silence of Love จากไทยประกันชีวิต ที่ขนาดอออนแอร์วันแรกในประเทศไทยก็ทำเอาฮิตเป็นกระแสซึ้งเศร้าเรารักพ่อ ประทับใจคนไทยไปทั้งประเทศ ล่าสุดยังซึ้งข้ามประเทศไปไกลถึงแดนมังกร เรียกน้ำตาชาวจีนได้ไม่แพ้ชาวไทยเช่นกัน
กระแสซึ้งข้ามประเทศนี้รายงานมาจากเว็บไซต์ไชน่าสแม็ค ของจีน ที่ยกพื้นที่หนึ่งหน้ากล่าวถึงกระแสความเศร้าสะเทือนใจที่โฆษณาตัวนี้มีผลต่อผู้ชมชาวจีน ซึ่งทำเอาอาตี๋อาหมวยชาวจีนน้ำตาหยดแหมะ! สะอึกสะอื้นตามกันไปเป็นแถว หลังจากได้ดูโฆษณาชุด Silence of Love ที่เล่าเรื่องราวของเด็กหญิงและพ่อผู้เป็นใบ้ หลังบริษัทไทยประกันชีวิตได้จากอัพโหลดโฆษณาดังกล่าวขึ้นไปยังเว็บไซต์วิดีโอแชร์อย่างยูทูบ พร้อมทำซับไตเติ้ลภาษาอังกฤษประกอบด้วย ล่าสุดมีผู้คนจากทั่งโลกคลิกเข้าไปชมแล้วกว่า 470,000 คน และดูเหมือนจะดังเป็นพิเศษท่ามกลางหมู่ชาวจีน ถึงขนาดมีคนนำไปอัพโหลดซ้ำลงในเว็บไซต์ tudou.com เสิร์ชเอ็นจิ้นสุดอิตของจีนตามมาอีกมากมาย และได้ฟีดแบ็คซึ้ง เศร้า ประทับใจ ไม่แพ้กับในเมืองไทยเช่นกัน
โดยมีชาวจีนบางรายแสดงความคิดเห็นที่มีต่อโฆษณาตัวนี้เอาไว้ในเว็บไซต์ไชน่าสแม็ค และยูทูบ ว่า "กลั้นน้ำตาไม่อยู่จริง ๆ", "โฆษณายาวแค่สามนาที แต่ทำเอาฉันร้องไห้ไม่หยุด", "น่าจะเอามาทำเป็นหนังด้วยซ้ำ" หรือ "ทำไมเมืองไทยถึงมีแต่โฆษณาซึ้ง ๆ ดี ๆ" ซึ่งนับว่าเป็นกระแสตอบรับที่น่าตกใจและน่าดีใจเป็นอย่างมาก
ทั้งนี้สำหรับเรื่องราวใน Silence of Love ว่ากันว่ามีเค้าโครงที่ดัดแปลงมาจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงในประเทศจีน ของเด็กสาวคนหนึ่งกับพ่อผู้เป็นใบ้ของเธอ โดยเรื่องราวนี้ได้ถูกส่งต่อกันทางฟอร์เวิร์ดเมลมาระยะหนึ่งแล้ว ซึ่งเราเองก็ไม่อาจทราบได้ว่าเป็นเรื่องจริงมากน้อยเพียงใด นี้รู้เพียงแต่ว่า ตอนนี้ไม่ว่าใครได้อ่านมีอันต้องหลั่งน้ำตาให้กับเรื่องราวต้นฉบับ ไม่แพ้กับโฆษณาทางโทรทัศน์เลยทีเดียว เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ซึ้งเศร้ากินใจขนาดไหน ลองติดตามกันดูค่ะ ...
เรื่องราวคนขายเต้าหู้ คือพ่อฉันผู้เป็นใบ้
เรื่องจริงที่เปี่ยมด้วยความเป็นมนุษย์ เกิดขึ้นในจีนแผ่นดินใหญ่ ทางตอนเหนือของมณฑลเหลียวหนิง ประเทศจีน มีเมืองขนาดกลาง ชื่อว่า เทือกเหล็ก เกือบทุกเช้าตรู่หรือพลบค่ำ บนท้องถนนกรรมกรจะเห็นผู้เฒ่าเข็นรถขายเต้าหู้เคลื่อนไปอย่างช้า ๆ ลำโพงที่ต่อกับแบตเตอรี่บนรถกระจายเสียงใสของหญิงสาว
"เต้าหู้มาแล้วจ้า เต้าหู้อ่อนสูตรโบราณ เต้าหู้อร่อยจ้า - เสียงนี่เป็นของฉัน คนขายคือพ่อฉัน พ่อฉันเป็นใบ้"
ตราบถึงวันนี้อายุกว่ายี่สิบแล้ว ฉันจึงใจกล้าพอที่จะบันทึกเสียงตัวเองไว้บนรถขายเต้าหู้ของพ่อ แทนกริ่งทองเหลืองที่พ่อเขย่ามาหลายสิบปี เมื่อตอนฉันอายุแค่ 2-3 ขวบ ฉันก็รู้ว่ามีพ่อเป็นใบ้น่าอัปยศเพียงใด ดังนั้น ฉันจึงเกลียดชังพ่อแต่เล็ก เมื่อฉันเห็นเด็กบางคนถูกแม่สั่งให้มาซื้อเต้าหู้กลับหยิบเต้าหู้ไปโดยไม่จ่ายเงิน พ่อโก่งคอยาวแต่ไม่อาจตะเบ็งเสียงออกมา ฉันไม่อาจทำเหมือนพี่ชายที่ไล่ตามไปต่อยเด็กได้ แต่เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ปริปาก ฉันไม่ชังเด็กคนนั้น แต่กลับชังพ่อที่เป็นใบ้
ถึงแม้ว่าทุกครั้งที่พี่ชายช่วยหวีผมให้และเจ็บจนต้องสูดปากซี๊ด ฉันก็แข็งใจไม่ยอมให้พ่อถักผมเปีย.. ที่บ้านไม่มีรูปถ่ายบานใหญ่ของแม่ มีเพียงรูปขาวดำขนาด 2 นิ้ว ที่ถ่ายร่วมกับสาวเพื่อนบ้านก่อนแต่งงาน เป็นตัวแทนแม่ที่จากพวกเราไป และเมื่อใดที่พ่อถูกฉันเมินเฉยก็มักจะหันกระจกเงากลับมาดูรูปแม่อีกด้านหนึ่ง เพ่งจนนานพอแล้วค่อยจากไปทำงานอย่างซึมเศร้า
ที่น่าโมโหที่สุดคือเด็กคนอื่นเรียกฉันว่า อีใบ้สาม (ฉันเป็นลูกคนเล็กสุด ในบรรดาพี่น้องสามคน) ฉันจะวิ่งกลับบ้านเมื่อด่าสู้เด็กพวกนั้นไม่ได้ ต่อหน้าพ่อที่กำลังโม่เต้าหู้อยู่ ฉันเขียนวงกลมบนพื้นแล้วถ่มน้ำลายที่ตรงกลาง ถึงแม้ฉันไม่เข้าใจว่าที่ตนทำนั้นหมายความว่าอย่างไร แต่ก็ทำเช่นนี้เมื่อถูกเด็กด่าว่า ฉันคิดว่า นี่คงเป็นการแสดงคำด่าคนใบ้ที่ร้ายกาจที่สุดแล้ว ครั้งแรกที่ฉันด่าพ่อด้วยวิธีนี้ ทำให้พ่อต้องหยุดงานในมือ มองดูฉันอย่างงุนงง น้ำตาไหลนองหน้าอยู่นาน น้อยครั้งที่ฉันเห็นพ่อร้องไห้ แต่วันนั้นพ่อขดตัวในโรงเต้าหู้ร้องไห้ตลอดทั้งคืน เป็นการสะอึกสะอื้นที่ไม่ส่งเสียงดัง เพราะเห็นพ่อหลั่งน้ำตา จึงดูเหมือนฉันสามารถหาทางออกให้กับความน้อยใจของตัวเองได้ในที่สุด ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันมักจะไปด่าพ่อต่อหน้าต่อตาแล้วเดินหนี ปล่อยให้พ่องงเป็นไก่ตาแตก ทว่าพ่อไม่หลั่งน้ำตาอีกแล้ว แต่จะขดตัวที่ผอมเซียวให้ลีบเล็กลง พิงกับคานโม่หรือจานโม่ ดูน่าเกลียดยิ่งในสายตาฉัน ฉันต้องเรียนหนังสือให้ดี เพื่อเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้ จะได้ไปให้พ้นจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ใคร ๆ ก็รู้ว่าพ่อฉันเป็นใบ้ นี่เป็นความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ของฉันในขณะนั้น
ฉันไม่รู้ว่าพี่ชายสองคนมีเหย้าเรือนได้อย่างไร ไม่รู้ว่าโรงเต้าหู้นั้นพ่อเปลี่ยนคานโม่ใหม่อีกกี่ด้าม ไม่รู้ว่ากริ่งทองเหลืองลั่นจนริมขอบสึก ผ่านไปแล้วกี่ฤดูกาล กี่ตำบลหมู่บ้าน รู้เพียงว่าฉันปฏิบัติต่อตนอย่างเคืองแค้น เรียนหนังสืออย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดฉันก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้...
เสื้อม่อฮ่อมกรมท่าซึ่งอาโกวตัดเย็บให้ตั้งแต่ปี 1979 พ่อเพิ่งเอามาใส่เป็นครั้งแรกในต้นฤดูใบไม้ร่วงปี 1992 ท่ามกลางแสงตะเกียงในยามค่ำ พ่อหน้าตาชื่นบานขณะยัดธนบัตรกำใหญ่ซึ่งยังติดกลิ่นคาวเต้าหู้ไว้ที่ฝ่ามือฉันอย่างพิถีพิถัน ปากก็เอะอะเออออไม่หยุดยั้ง ฉันมองดูความดีใจและภาคภูมิของพ่อโดยวางตัวไม่ถูก เหม่อมองพ่อเที่ยวแจ้งให้ญาติโยมเพื่อนบ้านทราบด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มพอใจ เมื่อฉันเห็นพ่อพาคุณอาและพี่ ๆ มาช่วยลากหมูตัวที่พ่อบรรจงขุนมา 2 ปี จนอ้วนพี ลงมือชำแหละเพื่อเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้าน เพื่อเป็นการฉลองที่ฉันเข้ามหาวิทยาลัยได้ หัวใจที่เคยแข็งดุจท่อนไม้ของฉันไม่รู้ถูกอะไรสะกิดเข้า จนฉันร้องไห้โฮ
บนโต๊ะอาหาร ฉันคีบหมูหลายชิ้นให้พ่อต่อหน้าคนหลาย ๆ คน ฉันน้ำตานองหน้าเรียกพ่อให้กินเนื้อหมู พ่อไม่ได้ยินหรอก แต่เข้าใจความหมายของฉัน นัยน์ตาพ่อฉายประกายที่ไม่เคยมีมาก่อน ดวดเหล้าเกาเหลียงที่ตวงซื้อมา พร้อมกินกับที่เป็นชิ้นหมูที่ลูกสาวคีบให้ พ่อคงเมาแล้ว หน้าแดงก่ำ หลังยืดตรง ส่งภาษามืออย่างองอาจ เป็นความจริงที่ว่า ผ่านมา 18 ปีเต็ม ๆ พ่อเพิ่งเคยเห็นรูปริมฝีปากฉันขณะเรียกคำว่า "พ่อ" เป็นครั้งแรก พ่อโม่เต้าหู้ด้วยความยากลำบาก เอาธนบัตรที่คลุกด้วยกลิ่นไอเต้าหู้ส่งเสียให้ฉันเรียนจนจบมหาวิทยาลัย
ปี 1996 ฉันเรียนจบ และได้รับบรรจุเข้าทำงานที่เทือกเหล็ก ห่างจากบ้านเกิด 40 กิโลเมตร เมื่อจัดที่พักเรียบร้อย ฉันจึงเดินทางไปรับพ่อผู้ใช้ชีวิตคนเดียวมาอยู่ด้วยในเมือง เพื่อรับความสุขที่ลูกสาวมอบให้ แม้จะดูสายเกินไปก็ตาม ทว่าระหว่างทางนั่งแท็กซี่กลับหมู่บ้าน เกิดอุบัติเหตุขึ้น...
เรื่องราวต่าง ๆ หลังจากอุบัติเหตุ ฉันทราบจากที่พี่สะใภ้เล่าให้ฟัง มีคนเดินทางจำได้ว่าผู้ประสบเหตุ คือลูกสาวคนเล็กของเฒ่าถู ดังนั้น พี่ใหญ่พี่รอง สะใภ้ใหญ่ สะใภ้รอง ต่างมาถึงที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว ทุกคนได้แต่ร้องไห้เมื่อเห็นฉันสลบคาที่ ทำอะไรไม่ถูก พ่อมาถึงที่เกิดเหตุเป็นคนสุดท้าย รีบช้อนร่างฉันขึ้นมา และโบกรถใหญ่ข้างทางให้หยุด ผู้คนในเหตุการณ์ต่างเห็นว่าฉันไม่รอดแน่ แต่พ่อใช้ขายันร่างฉันไว้ แล้วใช้มือล้วงธนบัตรปึกใหญ่ออกจากกระเป๋าเสื้อ ยัดใส่มือคนขับรถ พร้อมกับขีดเขียนรูปกากบาทถี่ ๆ ขอร้องให้พาส่งโรงพยาบาล พี่สะใภ้เล่าว่า แต่ไหนแต่ไรพ่อร่างกายอ่อนแอ แต่ขณะนั้นพ่อสำแดงพลังความแข็งแกร่งมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ
หลังจากพยาบาลเบื้องต้นแล้ว หมอให้ย้ายไปรักษาที่โรงพยาบาลอื่น และเปรยกับพี่ ๆ ว่า รักษาต่อไปก็ป่วยการเปล่า เพราะขณะนั้นความดันโลหิตฉันเกือบวัดไม่ได้ หัวกบาลถูกชนน่วมเป็นลูกน้ำเต้า ชุดสวมศพที่พี่ใหญ่ซื้อมาโดยเห็นว่าหมดหวังแล้วถูกพ่อฉีกทิ้ง พ่อชี้ที่ตาตัวเอง ชูหัวแม่มือ จ่อที่ขมับตัวเอง จากนั้นชูสองนิ้วชี้ที่ตัวฉัน แล้วชูหัวแม่มืออีก โบกมือแล้วหลับตา นั่นหมายความว่า "พวกคุณอย่าร้องไห้ พ่อยังไม่ร้องเลย น้องสาวคุณไม่ตายหรอก เธออายุเพียง 20 กว่า ยังไหวแน่ เราช่วยชีวิตเธอได้แน่" หมอยังคงยืนยันว่าหมดทาง ให้พี่ใหญ่บอกกับพ่อว่า หนูไม่รอดแน่ ถึงจะรักษาก็ต้องใช้เงินมหาศาล และยังไม่แน่ว่าจะรักษาได้ ทันใดนั้นพ่อคุกเข่าลง แล้วลุกขึ้นทันที ชี้มายังฉันพร้อมกับชูแขนสูง จากนั้นก็ทำท่าเพาะปลูก เลี้ยงหมู ถางหญ้า โม่เต้าหู้ แล้วปลิ้นกระเป๋าเสื้อซึ่งภายในว่างเปล่า พร้อมกับชูมือสองข้างกลับฝ่ามือไปมาสองรอบ นั่นหมายความว่า "ขอร้องคุณหมอเถิด ช่วยชีวิตลูกสาวฉัน เธอมีอนาคตดี เป็นคนเก่ง คุณหมอต้องช่วยเธอ ผมจะหาเงินมาเสียค่ารักษา ผมเลี้ยงหมู ทำนา ทำเต้าหู้ได้ ผมมีเงิน ตอนนี้ก็มีอยู่ 4 พันหยวน"
หมอจับมือพ่อพร้อมกับสั่นหัว นัยว่า แค่ 4 พันหยวนยังขาดอีกเยอะ พ่อไม่รีรอ ชี้ไปยังพี่ ๆ และพี่สะใภ้ กำมือแน่น หมายความว่า "ผมยังมีคนเหล่านี้ ถ้าช่วยกันพยายามเราทำได้แน่" เห็นหมอยังทำเฉย พ่อชี้ที่หลังคา ก้มหัวใช้เท้ากระทืบพื้น พนมมือสองข้างไว้ด้านขวาของศีรษะ แล้วหลับตา หมายความว่า "ผมมีบ้านขายได้ ผมนอนบนพื้นดินก็ได้ แม้จะหมดเนื้อหมดตัว ผมก็ขอให้ลูกสาวอยู่รอด" พ่อชี้ไปยังหน้าอกคุณหมอ แล้ววางมือลง หมายความว่า "ขอให้คุณหมอไว้ใจ เราไม่เบี้ยวค่ารักษาหรอก เรื่องเงินเราจะหาทางออก" พี่ใหญ่แปลภาษามือของพ่อให้หมอฟังพลางร้องไห้ไป ไม่ทันแปลจบ หมอซึ่งเห็นเรื่องเกิดแก่เจ็บตายจนชินชา บัดนี้ก็อดกลั้นน้ำตาไม่อยู่เช่นกัน
พ่อใช้ท่ามือที่รวดเร็ว สื่อความแม่นยำ ใคร ๆ เห็นแล้วต้องร้องไห้ หมอบอกอีกว่า ทำศัลยกรรมก็ไม่รับรองว่าจะช่วยชีวิตได้ เกิดพลาดขึ้นมาจะทำอย่างไร พ่อตบกระเป๋าเสื้อตัวเองแล้วลูบที่หน้าอก หมายความว่า "ขอให้หมอช่วยเต็มที่ แม้จะไม่ไหวก็จะจ่ายเงินให้ครบ โดยไม่บ่นโทษแม้แต่คำเดียว" ความรักอันยิ่งใหญ่ของพ่อ ไม่เพียงแต่ค้ำจุนชีวิตฉัน ยังค้ำจุนกำลังใจและความแน่วแน่ให้หมอในการช่วยชีวิตฉัน ฉันถูกนำเข้าห้องผ่าตัด พ่อรออยู่นอกห้องเดินไปมาอย่างลุกลี้ลุกลนตามระเบียงจนรองเท้าสึกเป็นรู พ่อไม่หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว แต่กลับเป็นแผลพุพองเต็มปากหลังจากเฝ้ารออยู่นอกห้องสิบกว่าชั่วโมง พ่อทำท่าอธิษฐานขอพรจากพระเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างสับสนไม่เป็นระเบียบ จนฟ้าดินปรานี ให้ฉันรอดมาได้
ฉันสลบเหมือดตลอดระยะเวลาครึ่งเดือน ไม่ตอบสนองต่อความรักจากพ่อ ทุกคนหมดกำลังใจในตัวฉันซึ่งกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา มีเพียงพ่อคนเดียวที่ยืนหยัดเฝ้าอยู่ข้างเตียงคนไข้รอฉันฟื้นขึ้นมา พ่อใช้มืออันหยาบกร้านบรรจงนวดให้ฉัน กล่องเสียงพิการของพ่อได้แต่เปล่งลมเออออเรียกฉัน เหมือนกับพูดว่า "ลูกหยูน ตื่นเถิด ลูกหยูน พ่อทำน้ำเต้าหู้สด ๆ รอลูกอยู่"
เพื่อเอาใจหมอและพยาบาล พ่อจะอาศัยเวลาที่พี่มาเฝ้าไข้แทน ทำเต้าหู้ร้อน ๆ ถาดใหญ่ มาแจกแก่เจ้าหน้าที่พยาบาลเกือบทุกคนในแผนกศัลยกรรม แม้โรงพยาบาลตั้งระเบียบไม่ให้รับของจากคนไข้ แต่ด้วยคำขอร้องที่บริสุทธิ์จริงใจเช่นนี้ พวกเขาก็รับไว้อย่างเงียบ ๆ แค่นี้พ่อก็พอใจและมีความมั่นใจยิ่งขึ้น พ่อใช้ภาษามือสื่อความว่า ท่านทั้งหลายเป็นผู้ใจบุญ เชื่อว่าต้องรักษาลูกสาวผมได้แน่
ระหว่างนั้น เพื่อระดมค่ารักษา พ่อเดินสายไปทุกหมู่บ้านที่เคยไปขายเต้าหู้ ความซื่อสัตย์สุจริตตลอดชีวิตที่ผ่านมา ได้รับความสนับสนุนเพียงพอที่จะช่วยลูกสาวรอดพ้นจากเส้นตาย ชาวบ้านต่างออกเงินช่วยเหลือ พ่อก็ไม่ปล่อยปละละเลย ใช้ดินสอจดบัญชีเต้าหู้บันทึกรายละเอียดด้วยลายมือหงิกงอ ทว่าชัดเจนดังนี้ คุณจัง 20 หยวน คุณลี่ 100 หยวน อาซ้อหวัง 65 หยวน...
ในที่สุดฉันฟื้นขึ้นมาจนได้ตอนเช้าตรู่วันหนึ่ง หลังจากครึ่งเดือนผ่านไป ฉันเห็นผู้เฒ่าผอมเซียวจนเสียรูป อ้าปากกว้าง เปล่งเสียงเออออดังลั่นด้วยความดีใจและตื่นเต้นที่ได้เห็นฉันตื่นขึ้นมา ผมขาวโพลนของเขาเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ ครึ่งเดือนก่อนพ่อยังมีผมดำเต็มศีรษะ ครึ่งเดือนผ่านไปพ่อแก่ไปตั้ง 20 ปี หัวโกนจนเกลี้ยงของฉันเริ่มมีเส้นผมงอกขึ้นแล้ว พ่อลูบไล้หัวฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมตตา การลูบไล้เช่นนี้ในอดีตถือเป็นความสุขเกินตัวสำหรับพ่อ เวลาผ่านไปครึ่งปี ผมฉันยาวพอที่จะถักเปียได้ ฉันจูงมือพ่อขอร้องช่วยหวีผมให้ พ่อกลับออกอาการเปิ่นเก้อ พ่อหวีทีละกระจุก หมดไปค่อนวันก็ยังไม่อาจหาทรงที่ถูกใจพ่อ มีอยู่ครั้งหนึ่ง พ่อหันมาอยู่หน้าฉัน ทำท่าอุ้มฉันโยนออกไป แล้วงอนิ้วมือเหมือนท่านับเงิน อ้อ… พ่อคิดจะเอาตัวฉันไปขายเหมือนขายเต้าหู้ละสิ ฉันแสร้งปิดหน้าร้องไห้ จนพ่อดีใจหัวเราะ ฉันแอบดูพ่อผ่านช่องนิ้วมือ เห็นพ่อหัวเราะจนขดตัวยอง ๆ กับพื้น เกมนี้เราเล่นจนกระทั่งฉันลุกขึ้นยืนและเดินได้
ทุกวันนี้ มีเพียงอาการปวดหัวเป็นครั้งคราวเท่านั้น สุขภาพโดยทั่วไปฉันดูแข็งแรงดี พ่อจึงพึงพอใจยิ่ง เราช่วยกันชำระหนี้สินจนหมด แล้วพ่อก็ย้ายเข้าเมืองอยู่กับฉัน โดยที่พ่อขยันทำงานมาตลอด ทนไม่ได้กับชีวิตอยู่เฉย ๆ ฉันจึงเช่าเพิงเล็กๆ ใกล้บ้านให้พ่อทำเป็นโรงเต้าหู้ เต้าหู้ที่พ่อทำ รสชาตินุ่มหอมก้อนใหญ่ดี เป็นที่นิยมของชาวบ้าน ฉันติดตั้งชุดลำโพงกับแบตเตอรี่บนรถเข็นเต้าหู้ให้พ่อ แม้ว่าพ่อไม่ได้ยินเสียงกังวานของฉัน แต่ท่านย่อมทราบดี ทุกครั้งที่พ่อกดปุ่มเสียง ท่านจะอกผายไหล่ผึ่ง รู้สึกถึงความสุขและพอเพียง เรื่องราวในอดีตที่ฉันเหยียดหยามพ่อ ท่านมิได้จดจำจองเวรไว้เลยแม้แต่น้อย จนตัวฉันเองก็ใจไม่ถึงพอที่จะสารภาพผิดต่อท่าน
ฉันคิดอยู่เสมอว่า โลกเราเปี่ยมล้นด้วยสังคีตแห่งความรัก เราสดับฟัง สาธยาย สัมผัส และสะเทือนใจ แต่แล้ว พ่อผู้เป็นใบ้ของฉันกลับสอนให้ฉันเข้าใจว่า อันที่จริงแล้ว สังคีตอันยิ่งใหญ่ที่สุดคือปลอดเสียง เป็นพลังที่ไม่พึงสงสัย ทำให้ฉันตีความความรักให้สูงขึ้นไปอีก
ขอให้เราปฏิบัติต่อกันด้วยความจริงใจ เพราะชีวิตเราได้มาไม่ง่าย มีโอกาสพบกันถือเป็นบุญวาสนาขอให้เราปรนนิบัติต่อพ่อแม่ด้วยความกตัญญูกตเวที เพราะหลังจากท่านสิ้นบุญแล้ว จะเหลือแต่ความรำลึกขอให้เราปฏิบัติต่อคู่ชีวิตด้วยความจริงใจ เพราะหลังจากจากกันแล้ว จะไม่มีโอกาสจูงมือกันเดินเที่ยว ขอให้เราทะนุถนอมการเจริญเติบโตของบุตร เพราะเมื่อถึงเวลาอันควรจะไม่มีโอกาสได้โอบกอดลูก ๆ อีกขอให้เราทุ่มเทและให้อย่างเต็มที่ ขอบคุณและอุทิศโดยไม่เห็นแก่ตัว ต่อการพบปะในบุญวาสนาทุกโอกาส 
