บัณฑิตเกียรตินิยมสุดอัดอั้น พ่อ-แม่ไม่เคยมาร่วมยินดีวันสำคัญ สักครั้งในชีวิต

 
 
              โซเชียลแห่เห็นใจ บัณฑิตเกียรตินิยมจากฟิลิปปินส์สุดอัดอั้น พ่อ-แม่ไม่เคยมาร่วมยินดีในวันสำคัญทั้งชีวิต ไม่รู้จะเอาใบปริญญาไปอวดใคร อยากให้ภูมิใจในความสำเร็จลูก
              พิธีสำเร็จการศึกษาเป็นหนึ่งในงานสำคัญของชีวิต คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ล้วนภาคภูมิใจในตัวลูก ๆ ของตนเอง ต่างเฝ้ารอวันที่จะได้มาร่วมแสดงยินดี แต่สำหรับเรื่องราวของบัณฑิตเกียรตินิยมรายนี้ มันไม่เป็นเช่นนั้น และไม่เคยเป็นเช่นนั้นเลยสักครั้ง...


              หลังจากได้ยินเสียงประกาศชื่อ เจอริค เดินขึ้นไปบนเวทีด้วยน้ำตา และภายหลังจากได้รับปริญญาบัตร เขาก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม เพราะถึงแม้เขาจะประสบความสำเร็จในชีวิต เรียนดีเรียนเก่งแค่ไหน แต่คนที่เขาอยากให้เห็น กลับไม่เคยมาชื่นชมมันเลยสักครั้ง สิ่งที่เขาเฝ้าหวังและตั้งหน้าตั้งตารอมาทั้งชีวิตไม่เคยเป็นจริงแม้แต่ครั้งเดียว

              "ตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยม ผมได้รับเหรียญเชิดชูเกียรติสูงสุดในฐานะนักเรียนดีเด่น แต่พ่อและแม่ของผมก็ไม่มา ทั้ง ๆ ที่พวกเขาควรจะเป็นคนขึ้นไปบนเวทีแล้วเป็นผู้มอบเหรียญนั้นใส่ลงที่คอของผม แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น และผมก็ต้องปฏิเสธเหรียญนั่นไป" เจอริค กล่าว

              ทั้งนี้ เจอริค ยังเล่าต่อว่า ภายหลังจากเรียนจบชั้นมัธยม เขาได้ออกจากบ้านเกิดบนเกาะชิบูยาน ในจังหวัดโรมโบลน เพื่อสร้างอนาคตที่ดีขึ้น กระทั่งใช้ความพยายามจนสามารถเข้าเรียนที่วิทยาลัยดังกล่าว ซึ่งเป็นสถานศึกษาชั้นนำและมีชื่อเสียง ได้สำเร็จ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเรียนเก่ง แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เจอริค ต้องรับจ้างทำงานพิเศษหลายอย่าง ตั้งแต่พาร์ตไทม์ ไปจนถึงพ่อบ้าน เพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอม


              ภายหลังจากที่ทราบเรื่องราวของเจอริค  อาจารย์ที่วิทยาลัยหลายท่านคอยช่วยเหลือและสนับสนุนเขามาตลอด จนกลายเป็นเหมือนบ้านหลังที่สองของเขา แม้กระทั่งในวันงานรับปริญญา เหล่าอาจารย์ของเขาก็ขึ้นไปบนเวทีเพื่อเคียงข้างเจอริค เพื่อเป็นครอบครัวให้ ในขณะที่บัณฑิตคนอื่น ๆ มีพ่อและแม่มาเคียงข้าง

              "ตอนที่ผมเดินขึ้นเวทีไป หนึ่งในอาจารย์ของผมที่ยืนรออยู่ด้านบนก็เข้ามากอดผมอย่างอบอุ่น ในนาทีนั้น ความทุกข์บางอย่างในใจของผมได้หายไป แต่ผมก็ยังร้องไห้ออกมาต่อหน้าทุกคนอยู่ดี" เจอริค กล่าว

              ทั้งนี้ เจอริค อยากจะขอบคุณคณะอาจารย์ที่ให้ความเมตตาและรักเขาเสมือนลูก คอยช่วยเหลือและดูแลมาตลอดช่วงเวลาที่ยากลำบากกระทั่งประสบความสำเร็จในวันนี้ ส่วนพ่อและแม่ของเขานั้น แม้ว่าพวกท่านจะปฏิเสธไม่มาร่วมยินดี และทำให้เจอริคต้องเสียใจหลายครั้งหลายหนจนถึงวันนี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกขอบคุณอยู่เสมอ และหวังว่าสักวันหนึ่งทั้งสองจะรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเขาบ้าง

              ข้อความสุดท้ายจากเจอริค ระบุว่า "ถึงพ่อและแม่ของผม ที่จนถึงตอนนี้ยังไม่ยอมรับผมเข้าไปในชีวิต หากพวกคุณกำลังอ่านอยู่ อยากให้รู้ว่านี่คือผมเอง และผมหวังว่าผมได้ทำให้พ่อแม่ภูมิใจนะครับ"

              เรื่องราวและภาพสุดเศร้าของเจอริคขณะนั่งกอดเข่าร้องไห้ในชุดบัณฑิตสร้างความสะเทือนใจต่อหลาย ๆ คนต่างรู้สึกเห็นใจเขา พากันคอมเมนต์ให้กำลังกันล้นหลาม โพสต์ดังกล่าวมีผู้เข้าไปกดแสดงความรู้สึกมากกว่า 4 หมื่นครั้ง และแชร์ต่อกันอีกกว่าหมื่นครั้ง