กุ้ยย้ง เมื่องานจิตอาสาคือยารักษาโรคร้าย

เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก ทีวีบูรพา

           ใครหลาย ๆ คน เคยตีค่า "กุ้ยย้ง แซ่ล้อ" หญิงสาววัยเกือบ 50 ปี ในอำเภอเบตง เป็นเพียงผู้ป่วยจิตเวทขั้นรุนแรง และไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยวด้วย แต่ ณ วันนี้ "กุ้ยย้ง แซ่ล้อ" กลับกลายเป็นขวัญใจของผู้คนมากมายในโรงพยาบาลเบตง ในฐานะผู้ปฏิบัติงานจิตอาสา

           เป็นประจำทุกเช้าที่ "กุ้ยย้ง แซ่ล้อ" หญิงไทยเชื้อสายจีนที่ตั้งรกรากอยู่ที่อำเภอเบตง จังหวัดยะลา จะเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองในโรงพยาบาลเบตง ก่อนที่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลจะมาถึง แม้ "กุ้ยย้ง" จะไม่มีหัวหน้า ไม่มีใครคอยบังคับบัญชาให้ "กุ้ยย้ง" ทำงานอย่างนั้น ทำงานอย่างนี้ และไม่ได้รับค่าตอบแทนใด ๆ แต่เธอใช้ "จิตใจ" อันเต็มเปี่ยมไปด้วย "น้ำใจ" ในการสั่งให้ตัวเองทำงานจิตอาสาภายในโรงพยาบาลแห่งนี้



           หน้าที่แรกของ "กุ้ยย้ง" ในทุก ๆ เช้า คือการจัดเตรียมอุปกรณ์สำนักงาน และเครื่องมือทางการแพทย์ที่แผนกอายุรกรรมตั้งแต่เช้าตรู่ จากนั้นเธอจะคอยช่วยเหลือดูแลผู้ป่วยที่เดินทางมารักษาในโรงพยาบาล รวมทั้งยังเป็นพนักงานต้อนรับ คอยให้คำแนะนำต่าง ๆ แก่ผู้ที่มาติดต่อโรงพยาบาล ช่วยผู้ป่วยวัดความดัน ชั่งน้ำหนัก และด้วยความที่ "กุ้ยย้ง" พูดได้ทั้งภาษาไทย ภาษาจีน และภาษาที่ชาวมุสลิมในอำเภอเบตงพูดกัน "กุ้ยย้ง" จึงรับหน้าที่ช่วยเป็นล่ามให้กับคนไข้หลากหลายเชื้อชาติไปในตัว จนกลายเป็นภาพชินตาของเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาล รวมทั้งผู้ป่วยหลาย ๆ คนไปแล้ว เรียกได้ว่า หากพูดถึงโรงพยาบาลเบตง ต้องนึกถึง "กุ้ยย้ง"

          "งานบริสุทธิ์อย่างนี้ชอบทำ ไม่มีอะไรต้องเขิน ต้องอาย เพราะทำแล้วสบายใจ มีความสุข ดีใจที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น" กุ้ยย้ง กล่าวถึงงานจิตอาสาที่เธอรัก



          ในช่วงเย็น หลังเลิกงานที่แผนกอายุรกรรมแล้ว "กุ้ยย้ง" ก็จะกลับมาที่หอพักผู้ป่วย อันเป็นที่หลับนอนของเธอ แต่เธอก็ยังไม่ได้นอนหลับพักผ่อนตามที่ควรจะเป็น ส่วนใหญ่แล้ว "กุ้ยย้ง" จะเดินกลับมานั่งเหม่ออยู่ที่แผนกอายุรกรรม ซึ่งแทบไม่มีคนไข้นอก และเจ้าหน้าที่หลงเหลืออยู่แล้ว แต่ทุก ๆ วัน "กุ้ยย้ง" จะมานั่้งมองคนที่กำลังเดินกลับบ้าน ด้วยความรู้สึกคิดถึง "บ้าน" และ "ครอบครัว" ซึ่งเธอแทบไม่ได้สัมผัสกับคำ ๆ นั้น

          แต่ทุก ๆ เช้าวันพุธ "กุ้ยย้ง" จะเดินทางออกจากโรงพยาบาลกลับไปที่บ้านของเธอ โดยใช้เวลาเดินราว 1 ชั่วโมง เพื่อมาทำความสะอาดบ้าน ซักเสื้อผ้า เมื่อทำงานอะไรเสร็จสรรพแล้ว ในช่วงบ่าย "กุ้ยย้ง" ก็จะกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพื่อทำกิจกรรมรวมกลุ่ม หรือ "กลุ่มบำบัด" กับผู้ป่วยทางจิตเวทหลาย ๆ คน

           นั่นอาจเป็นเพราะในอดีต "กุ้ยย้ง" เคยเป็นผู้ป่วยมาก่อน ซ้ำยังเป็นผู้ป่วยจิตเวทขั้นรุนแรง ทำให้เธอมีอาการทางจิต หวาดระแวง กลัว เห็นภาพหลอน เป็นโรคซึมเศร้า และแสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ซึ่งเกิดจากสารสื่อสมองในประสาทผิดปกติ ด้วยเหตุนี้ ทำให้ครอบครัวของเธอต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้มายุ่งเกี่ยวกับ "กุ้ยย้ง" อีก แต่ ณ วันนี้ อาการของ "กุ้ยย้ง" ค่อย ๆ ดีขึ้น หลังจากเธอมาช่วยงานจิตอาสาได้ไม่นาน





          หลายเดือนผ่านไป แทบไม่มีใครเชื่อว่า ณ วันนี้ "กุ้ยย้ง" สามารถกลับมาใช้ชีวิตอย่างคนปกติ กลับมาอยู่ที่บ้าน และอยู่ร่วมกับสังคมได้อีกครั้ง หลังจากที่ก่อนหน้านี้ "กุ้ยย้ง" แทบไม่มีเพื่อน วัน ๆ ได้แต่นั่งซึมเศร้า ขาดความอบอุ่นในชีวิต แต่ทุกวันนี้ "กุ้ยย้ง" มีเพื่อน และมีกำลังใจกลับมาเหมือนเดิม

           สุดท้ายแล้ว การช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยจิตใจจิตอาสา กลับกลายเป็น "ยาขนานเอก" ที่่ช่วยบำบัดรักษาอาการป่วยทางจิตของ "กุ้ยย้ง" ให้ดีขึ้นราวกับปาฏิหาริย์ และด้วยจิตใจที่ดีงามนี้เอง ได้ช่วยให้ "กุ้ยย้ง" ฝ่าฟันอุปสรรคครั้งสำคัญของชีวิตมาได้ จนปัจจุบันเธอได้รับการยอมรับจากคนอื่น และกลับมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขดังเดิม

 

ขอขอบคุณข้อมูลจาก