หนุ่มไปกินเลี้ยง แต่โดนดูถูกหลังห่ออาหารเหลือ จนรู้ว่าเอาไปให้ใคร ถึงกับพูดไม่ออก

          โดยวันที่ 26 สิงหาคม 2567 เว็บไซต์ Soha ของเวียดนาม รายงานว่า ไม่กี่วันก่อน นายเจื่อง เพิ่งได้รับข้อความที่ส่งมาจากประธานรุ่นสมัยมหาวิทยาลัย ชวนให้เขาไปร่วมงานสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนหากมีเวลาว่างกลับมายังเมืองที่พวกเขาเคยเรียนด้วยกัน คำเชิญชวนนี้ทำให้เขารู้สึกตื้นตันใจมาก เพราะเขาก็ไม่ได้กลับไปเจอเพื่อนเก่านานหลายปีแล้ว และเขาก็คิดถึงวันเวลาอันสวยงามในวันเรียน รวมถึงเพื่อน ๆ ที่อยู่ด้วยกันมา จึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปร่วมงานครั้งนี้

          อีก 3 วันต่อมา ชายคนนี้พร้อมเพื่อน ๆ อีก 14 คน ก็มาพบกันในภัตตาคารข้าง ๆ มหาวิทยาลัย เพื่อรับประทานอาหารกลางวันร่วมกัน เมื่อทุกคนมาถึงแล้วก็มีตัวแทนจัดแจงสั่งอาหารให้ แต่หลังจากพวกเขากินกันเสร็จแล้ว นายเจื่องสังเกตเห็นว่ามีอาหารหลายจานที่ถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครแตะต้อง เขาคิดว่าไหน ๆ ก็ต้องจ่ายเงินอยู่แล้ว จึงเกิดความคิดบางอย่างและขอให้พนักงานเสิร์ฟนำอาหารที่เหลือไปห่อใส่กล่องพลาสติก

          แต่หลังจากที่เขาทำแบบนั้น อยู่ ๆ นายหว่อง ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ้มแล้วกล่าวขึ้นว่า "เจื่อง นายก็เห็นว่าเรามาเจอเพื่อนเก่ากัน แต่นายยังจะห่ออาหารเหลือกลับบ้าน ทำแบบนี้มันหยาบคายต่อคนอื่นและตัวนายเองนะ ไม่รู้สึกละอายบ้างหรือไง"

          สำหรับนายหว่องคนนี้ เคยอาศัยอยู่หอพักเดียวกับนายเจื่องสมัยเป็นนักศึกษา ทำให้นายเจื่องรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นคนใจแคบ ที่ชอบนำจุดด้อยของคนอื่นมาเยาะเย้ยและดูถูก เขารู้นิสัยของเพื่อนคนนี้ดีจึงไม่อยากเสียเวลาเถียงอะไรด้วย แต่เมื่อมองดูไปรอบ ๆ โต๊ะ ก็เห็นเพื่อนคนอื่นมองมาที่เขาแบบเห็นอกเห็นใจ และน่าจะคิดกันว่าเขาทำงานมาหลายปีแล้วแต่ก็ยังคงต้องลำบากอยู่ จึงต้องการอาหารที่เหลือทิ้งเหล่านี้

          นายเจื่องรู้ดีว่าเพื่อน ๆ คิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม หลังได้รับอาหารที่พนักงานห่อมาให้แล้ว เขายังหันไปบอกเพื่อน ๆ ชวนให้นำอาหารที่ยังไม่มีใครกินนี้กลับไปกันบ้าง

          ทั้งนี้ เมื่อถึงเวลาที่ต้องรำลา นายเจื่องก็เดินถือถุงอาหารเหล่านี้ไปยังประตูโรงแรม ที่มีขอทานนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่ง และมอบอาหารในมือแก่ขอทาน เพื่อให้อีกฝ่ายได้กินอาหารดี ๆ ที่ยังสะอาด จะได้ไม่ต้องทนหิวอยู่เช่นนั้น
 
          การกระทำของนายเจื่องทำให้เพื่อน ๆ ประหลาดใจไม่น้อย แต่จากนั้นทุกคนก็ต้องเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าเดิม เมื่อได้เห็นว่ามีรถหรูคันหนึ่งขับเข้ามาใกล้ ก่อนที่คนขับจะรีบลงจากรถ เดินเข้าไปหานายเจื่องแล้วกล่าวขอโทษ บอกว่า "เจ้านายครับ ผมขอโทษที่มาช้าไปหน่อย"
 
          ด้วยความประหลาดใจ เพื่อน ๆ จึงเดินเข้าไปถามสิ่งที่สงสัยกับนายเจื่อง ก่อนจะทราบว่าในช่วงเวลาหลายปีที่ไม่ได้เจอกันนี้ นายเจื่องได้ใช้ความสามารถไต่เต้าตัวเองจนขึ้นเป็นซีอีโอของบริษัทชั้นนำ กลายเป็นว่าเบื้องหลังรูปลักษณ์ที่เรียบง่ายนี้ เขากลับกลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด ซึ่งนั่นทำให้เพื่อน ๆ รวมถึงนายหว่อง ที่เพิ่งดูถูกเขา ต่างก็ตกใจกับการเปลี่ยนแปลงนี้

          สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เพื่อนหลายคนแอบถอนใจ และคิดได้ว่าไม่ควรดูถูกคนที่มีจุดเริ่มต้นจากความยากลำบาก หรือฐานะยากจน เพราะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าคนเหล่านี้มีความสามารถและความพยายามซ่อนอยู่มากแค่ไหน ขณะเดียวกันก็ไม่ควรตัดสินคนจากภายนอก เพราะแท้จริงแล้วคนที่ดูสมถะเรียบง่าย อาจร่ำรวยทั้งจิตใจและทรัพย์สิน โดยไม่จำเป็นต้องอาศัยความฟุ่มเฟือยมาโอ้อวดสิ่งที่มี ดังเช่นนายเจื่องผู้นี้