วิญญาณยังอยู่ (ข่าวสด)
"อ๋อง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อผีเพื่อนมาหาถึงบ้าน
ผมมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อ นิค เป็นคนรูปร่างหน้าตาดี อายุ 25 เท่าๆ กับผมนี่ละครับ เราเรียนมัธยมมาด้วยกัน และนิคก็มาบ้านผมเกือบทุกวัน เพราะเขามีบ้านอยู่ห่างจากผมไปแค่สองซอย แต่บ้านนิคน่ะมีคนอยู่ด้วยกันเยอะ ค่อนข้างแออัด ไม่เป็นส่วนตัว
นับไปนับมาตั้งแต่ ม.4 จนถึงตอนนี้ เราก็คบกันมาสิบปีแล้วละครับ แม่ผมน่ะเห็นเจ้านิคเป็นลูกคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ บางวันมันก็มานอนค้างเหมือนบ้านผมเป็นบ้านมันเลยละ!
ตอนหลังๆ สัก 2-3 เดือนมานี่ นิคมีงานที่ต้องออกต่างจังหวัดบ่อย เชื่อไหมครับ บางทีมันกลับมาดึกๆ ดื่นๆ ก็จะโทร.เข้ามือถือผม บอกว่าเดี๋ยวเปิดประตูบ้านให้ด้วย...ดูเหอะ! มันไม่ยักกลับไปนอนบ้านมันหรอก เห็นมั้ยครับว่าเราสนิทกันแค่ไหน? สนิทจนแม่ค้าส้มตำหน้าบ้านรู้จักมักคุ้นเป็นอย่างดี
เมื่อเดือนที่แล้วนิคออกต่างจังหวัด คือมีงานที่โคราชน่ะครับ และบอกว่าไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่?!
ปกติเวลาใครพูดกับเราแบบนี้ก็รู้สึกเฉยๆ ใช่ไหมครับ? แต่ผมฟังแล้วใจหายวูบพิกล ยิ่งตอนเย็นแม่ถามว่านิคจะมากินข้าวด้วยหรือเปล่า? ผมบอกว่านิคไปโคราชแล้วแม่ถอนใจเฮือกใหญ่ บอกว่าแม่ไม่ชอบงานของนิคเลย ต้องเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ ขับรถไปเอง รถก็เก่า...แม่เป็นห่วงมาก
มีอยู่คำหนึ่งที่แม่พูดแล้วผมถึงกับผวา คือแม่ทักว่าเราอยู่ในวัยเบญจเพส ต้องระวังตัวให้มากๆ
ฟังแล้วก็ใจคอไม่ดี เย็นวันนั้นดูบรรยากาศรอบๆ ตัวเหงาหงอยอย่างบอกไม่ถูก...
ใช่แล้วละครับ นั่นคือลางสังหรณ์ที่เกิดขึ้นกับผม เป็นลางที่บอกให้รู้ว่า นับจากนี้ไปผมจะไม่ได้เห็นหน้าเพื่อนรักของผมอีกแล้ว...เขาจะจากผมไปตลอดกาล!
นิคประสบอุบัติเหตุที่น่าสยดสยอง รถของมันเสยท้ายรถบรรทุกที่จอดอยู่ไหล่ทาง เข้าใจว่า นิคไม่รู้ว่ารถจอด หรือไม่มันก็หลับใน เพราะเป็นการชนที่รุนแรงมาก ไม่มีเบรกเลย
สรุปว่านิคตายแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว!!
เราไปงานศพของนิคกันทั้งบ้าน มีตัวผม พี่สาวและแม่ บ้านเราอยู่กันสามคนแค่นี้เอง... ต่อจากนี้เราคงเหงา ขาดนิคไปคนหนึ่งก็เหมือนขาดสมาชิกในบ้าน
ป้าส้มที่ขายส้มตำไก่ย่างอยู่หน้าบ้านเรา ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับบ้านผมคงจะงง ที่เห็นเราแต่งดำมืดไปงานศพกันหมด โดยปิดบ้านไว้
"ฝากบ้านด้วยนะป้า" แม่ผมร้องบอกอย่างสนิทสนม เออ...ผมก็ลืมบอกป้าส้มว่า เจ้านิคลูกค้าประจำของแกจากโลกนี้ไปแล้ว ที่จริงผมน่าจะบอกแกนะ! อะไรที่ทำให้ผมปากหนักขนาดนั้นก็ไม่รู้ซิ
สามทุ่มกว่า พวกผมกลับมาถึงบ้าน พอจอดรถที่หน้าประตูใหญ่แล้วลงไปเปิดประตูนั้น ป้าส้มก็ตะโกนมา
"คุณอ๋องคะ เมื่อตอนพลบน่ะคุณนิคมาเรียกอยู่หน้าบ้าน แกเดินวนไปวนมาจนน่าสงสาร เข้าบ้านไม่ได้! ป้าบอกแกว่าพวกคุณไปงานศพ คุณนิคก็ทำท่างงๆ แกรออยู่พักใหญ่ละ ป้าก็ไม่ทันดูว่าแกกลับออกไปตอนไหน?"
ผมตัวชาวาบตะลึงอยู่ตั้งนานกว่าจะหันไปดูแม่กับพี่สาวที่นั่งหน้าซีดอยู่บนรถ
"นิคจริงๆ รึป้าส้ม?" แม่ผมเปิดกระจกหน้าต่างรถ ชะโงกหน้าถาม
"จริงค่ะ แหม! รู้จักกันมาตั้งนานจะจำผิดได้ยังไงคะ?"
"นิคตายแล้วนะป้าส้ม นี่น่ะเราเพิ่งไปงานศพเขามา" แม่ของผมเฉลย เล่นเอาป้าส้มผงะหน้า อ้าปากค้าง ตบอกผางก่อนจะร้องดังลั่น
"ไฮ้! เป็นไปได้ยังไง? ถ้างั้นที่มาเรียกอยู่หน้าบ้านคุณตอนนั้นก็ไม่ใช่คนเป็นๆ น่ะซี! แต่เป็น...เป็นผี! ว้าย...ตายแล้ว!"
เราเหลียวซ้ายแลขวา...ทั้งซอยมืดสนิท มีแต่ไฟถนน เสียวไส้เหลือเกินว่าจะเห็นร่างที่คุ้นตาโผล่ออกมาจากเงามืดนั้น! ขนาดเข้าบ้านแล้วยังหน้าซีดหน้าเซียวไปตามๆ กันเพราะไม่รู้ว่าจะเห็นภาพสุดสยองอะไรเข้า...
ต่อให้รักกันขนาดไหน พอตายไปเราก็กลัวผีเขาทั้งนั้นละครับ! พวกเรากลัวผีเจ้านิคอยู่นานเชียว นึกๆ แล้วก็น่าสงสาร...ผมบอกแล้วว่านิคน่ะตายไม่รู้ตัว! เผื่อมันยังคิดว่าตัวยังไม่ตายแล้วจะเป็นยังไง? บรื๋อออ...
อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นการปรากฏตัวเพียงครั้งเดียว จากนั้นนิคก็ไม่เคยมาอีกเลย...แม้แต่มาเข้าฝัน เขาคงไปสู่สุคติแล้วนะครับ!
ขอขอบคุณข้อมูลจาก
คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
