ไม่ได้ล้ม...เพื่อให้ใครข้าม (หนังสือห้องนั่งเล่นของความคิด)
โดย ลูกปัด
ทุกคนเคยล้ม...
แต่ลักษณะการล้มไม่เหมือนกัน
บางคนพอใจจะนอนชมอยู่กับบาดแผล
และคร่ำครวญกล่าวโทษการเดินที่ไม่ระมัดระวังของตัวเอง
และรอให้บาดแผลมันเปื่อยเน่าจนไม่อาจเยียวยา
ในขณะที่เราเดิน
มีคนนับสิบที่เดนิตามหลังเรามาติด ๆ
เพื่อที่จะรอโอกาสที่จะเดินแซงขึ้นไปทุกขณะ
หนึ่งก้าวที่เรารีรอ คือสิบก้าวที่เขาเร่งฝีเท้า
ในเวลาชั่วนาที...ไม่มีใครบอกได้ว่า
จะทำให้ชีวิตเธอยิ่งใหญ่หรือล้มเหลวหรือไม่
แต่ในขณะที่เธอนอนเจ็บหนักอยู่ที่พื้น
ต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด
เพราะเพียงเสี้ยววินาทีเดียว
คนพวกนั้นจะเดนิข้ามเธอไป
คลิกอ่านความคิดเห็นของเพื่อน ๆ ได้ที่นี่ค่ะ
แต่ลักษณะการล้มไม่เหมือนกัน
บางคนพอใจจะนอนชมอยู่กับบาดแผล
และคร่ำครวญกล่าวโทษการเดินที่ไม่ระมัดระวังของตัวเอง
และรอให้บาดแผลมันเปื่อยเน่าจนไม่อาจเยียวยา
ในขณะที่เราเดิน
มีคนนับสิบที่เดนิตามหลังเรามาติด ๆ
เพื่อที่จะรอโอกาสที่จะเดินแซงขึ้นไปทุกขณะ
หนึ่งก้าวที่เรารีรอ คือสิบก้าวที่เขาเร่งฝีเท้า
ในเวลาชั่วนาที...ไม่มีใครบอกได้ว่า
จะทำให้ชีวิตเธอยิ่งใหญ่หรือล้มเหลวหรือไม่
แต่ในขณะที่เธอนอนเจ็บหนักอยู่ที่พื้น
ต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด
เพราะเพียงเสี้ยววินาทีเดียว
คนพวกนั้นจะเดนิข้ามเธอไป
คลิกอ่านความคิดเห็นของเพื่อน ๆ ได้ที่นี่ค่ะขอขอบคุณข้อมูลจาก
หนังสือห้องนั่งเล่นของความคิด โดย ลูกปัด
