ข้อมูลจาก Forward mail
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
เกือบปีแล้วสินะ . . . ที่ฉันต้องทนเหงา อยู่คนเดียว
เพราะใครบางคน เลือกที่จะเดินไปจากฉัน
ฉันเสียใจ . . . ฉันเจ็บ . . .
และที่สำคัญ มันทิ้งรอยแผลไว้ในใจฉัน
ฉันเจ็บจนเริ่มชินชา แทบไม่มีความรู้สึกอะไร
เขาจากไป พร้อมกับการที่ฉันเริ่มสร้างกำแพงขึ้น เพื่อมาป้องกัน
เพื่อหลีกหนีจากความเจ็บปวด มันเป็นกำแพงทางความคิด
ที่กั้นไม่ให้ใครเข้ามา เกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้ตัวมาก่อน
เวลาที่ผ่านไป . . .
ฉันได้รู้จักกับคนดีดี คนแล้วคนเล่า ผ่านมาก็ผ่านไป
คนที่เป็นห่วงฉันและรักฉัน ฉันรู้ดี ทั้งที่เค้าดีแสนดีกับฉัน
แต่ทำไม ทำไมฉันจึงไม่รักเค้า ฉันพยายามที่จะรักแต่ก็ทำไม่ได้
ฉันไม่ได้มีความรักให้แบบคนรักกัน
แต่มันเป็นมิตรภาพ ที่ไม่มีวันหายไปมากกว่า
คงผิดที่ฉันเองแหละ . . . ที่ไม่กล้าจะบอกความจริงข้อนี้แต่แรก
ฉันเคยคิดจะบอกหลายครั้ง แต่ไม่กล้าสักที จนทำให้เค้าคิดไปเอง
เมื่อปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ . . . จนฉันรู้สึกอึดอัด
เหมือนมีใครกำลังปีนข้ามกำแพงของฉัน . . .
ฉันกลัว ฉันวิ่งหนีออกไป ด้วยเหตุผลบางอย่าง
หรืออะไรก็ช่างทำให้เราได้กับมาสร้าง
ความสัมพันธ์ขึ้นอีกครั้ง . . .
ความรู้สึกที่เค้ามีให้ฉันมันยังคงเหมือนเดิม
เค้าไม่โกรธ เกลียด และรู้สึกแย่ต่อฉันเลย
แต่การกลับมาในครั้งนี้ . . .
ฉันตัดสินใจพูดออกไปถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา
มันทำให้ฉันรู้สึกดีมากขึ้น
การสร้างมิตรภาพแบบนี้คงจะยั่งยืน และคงไม่มีใครต้องเจ็บปวด
มันดูเหมือนจะสนิทสนมกันมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น
โดยฉันไม่รู้ว่าเค้าคิดกับฉันเช่นไร
ฉันเหมือนถูกโอบกอดเอาไว้ แน่นเข้าๆๆ จนฉันหายใจไม่ออก
และผลักตัวเองออกมาจากอ้อมกอดที่เหมือนเชือก
พอฉันหลุดจากเชือกเส้นนั้น . . .
ฉันถอยออกมาให้ห่าง และคอยมองอยู่ไกลๆ
ฉันเองก็เสียใจที่หนีไม่พ้นวัฏจักรบ้าๆ นี้สักที
มันเป็นวัฏจักรของฉันงั้นเหรอ??
เหมือนกับเกมส์เกมส์หนึ่ง ที่ต้องเดินทางไปสู่เส้นชัย
. . . ซึ่งฉันรอเค้าอยู่ที่นั่น
แต่เมื่อเค้าวิ่งเข้ามาใกล้เท่าไหร่ ตัวฉันค่อยๆ จางหายไป
เค้ายังวิ่งมาไม่ถึงเส้นชัยด้วยซ้ำ เกมส์ก็จบลง
ถ้าอยากจะเล่นต่อก็ต้องเริ่มเดินทางใหม่ทั้งหมด เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ
แน่ละ . . . คงไม่มีใครทนเล่นเกมส์นี้อีกต่อไป
ถึงอย่างไร ฉันคิดเสมอว่า . . .
ตลอดเวลาที่ผ่านมาอย่างน้อย
มันยังคงหลงเหลือมิตรภาพที่ดี ที่ฉันต้องการ
มากกว่าการเป็นคนรักที่ฉันไม่สามารถให้เค้าได้
ฉันรู้ว่า . . . วันนี้มันอาจจะเรียกร้องอะไรกลับคืนมาอีกไม่ได้
แม้คนเคยรู้จัก . . .
ฉันได้ทำลายความรู้สึก ทำลายมิตรภาพที่ดีเหล่านั้นไป
โดยไม่ได้ตั้งใจ . . .
สุดท้ายทุกคนก็พบแต่ความเสียใจ . . .
ฉันขอโทษที่หัวใจของฉันมันปิดตายอยู่
ฉันหวังว่า . . .
เวลาจะช่วยให้แผลเป็นของฉันค่อยๆ จางหายไป
. . . และจะมีใครสักคนมาเปิดประตูหัวใจฉัน
ทำลายกำแพงนั้นได้ด้วย "ความรัก" ที่เค้ามี
จนทำให้ฉันมีความรู้สึกกับสิ่งที่เรียกว่า . . . ความรัก ขึ้นมาอีกครั้ง
หนึ่งคนที่ฉันรอ . . . มีจริงใช่ไหม ?
เพราะใครบางคน เลือกที่จะเดินไปจากฉัน
ฉันเสียใจ . . . ฉันเจ็บ . . .
และที่สำคัญ มันทิ้งรอยแผลไว้ในใจฉัน
ฉันเจ็บจนเริ่มชินชา แทบไม่มีความรู้สึกอะไร
เขาจากไป พร้อมกับการที่ฉันเริ่มสร้างกำแพงขึ้น เพื่อมาป้องกัน
เพื่อหลีกหนีจากความเจ็บปวด มันเป็นกำแพงทางความคิด
ที่กั้นไม่ให้ใครเข้ามา เกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้ตัวมาก่อน
เวลาที่ผ่านไป . . .
ฉันได้รู้จักกับคนดีดี คนแล้วคนเล่า ผ่านมาก็ผ่านไป
คนที่เป็นห่วงฉันและรักฉัน ฉันรู้ดี ทั้งที่เค้าดีแสนดีกับฉัน
แต่ทำไม ทำไมฉันจึงไม่รักเค้า ฉันพยายามที่จะรักแต่ก็ทำไม่ได้
ฉันไม่ได้มีความรักให้แบบคนรักกัน
แต่มันเป็นมิตรภาพ ที่ไม่มีวันหายไปมากกว่า
คงผิดที่ฉันเองแหละ . . . ที่ไม่กล้าจะบอกความจริงข้อนี้แต่แรก
ฉันเคยคิดจะบอกหลายครั้ง แต่ไม่กล้าสักที จนทำให้เค้าคิดไปเอง
เมื่อปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ . . . จนฉันรู้สึกอึดอัด
เหมือนมีใครกำลังปีนข้ามกำแพงของฉัน . . .
ฉันกลัว ฉันวิ่งหนีออกไป ด้วยเหตุผลบางอย่าง
หรืออะไรก็ช่างทำให้เราได้กับมาสร้าง
ความสัมพันธ์ขึ้นอีกครั้ง . . .
ความรู้สึกที่เค้ามีให้ฉันมันยังคงเหมือนเดิม
เค้าไม่โกรธ เกลียด และรู้สึกแย่ต่อฉันเลย
แต่การกลับมาในครั้งนี้ . . .
ฉันตัดสินใจพูดออกไปถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา
มันทำให้ฉันรู้สึกดีมากขึ้น
การสร้างมิตรภาพแบบนี้คงจะยั่งยืน และคงไม่มีใครต้องเจ็บปวด
มันดูเหมือนจะสนิทสนมกันมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น
โดยฉันไม่รู้ว่าเค้าคิดกับฉันเช่นไร
ฉันเหมือนถูกโอบกอดเอาไว้ แน่นเข้าๆๆ จนฉันหายใจไม่ออก
และผลักตัวเองออกมาจากอ้อมกอดที่เหมือนเชือก
พอฉันหลุดจากเชือกเส้นนั้น . . .
ฉันถอยออกมาให้ห่าง และคอยมองอยู่ไกลๆ
ฉันเองก็เสียใจที่หนีไม่พ้นวัฏจักรบ้าๆ นี้สักที
มันเป็นวัฏจักรของฉันงั้นเหรอ??
เหมือนกับเกมส์เกมส์หนึ่ง ที่ต้องเดินทางไปสู่เส้นชัย
. . . ซึ่งฉันรอเค้าอยู่ที่นั่น
แต่เมื่อเค้าวิ่งเข้ามาใกล้เท่าไหร่ ตัวฉันค่อยๆ จางหายไป
เค้ายังวิ่งมาไม่ถึงเส้นชัยด้วยซ้ำ เกมส์ก็จบลง
ถ้าอยากจะเล่นต่อก็ต้องเริ่มเดินทางใหม่ทั้งหมด เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ
แน่ละ . . . คงไม่มีใครทนเล่นเกมส์นี้อีกต่อไป
ถึงอย่างไร ฉันคิดเสมอว่า . . .
ตลอดเวลาที่ผ่านมาอย่างน้อย
มันยังคงหลงเหลือมิตรภาพที่ดี ที่ฉันต้องการ
มากกว่าการเป็นคนรักที่ฉันไม่สามารถให้เค้าได้
ฉันรู้ว่า . . . วันนี้มันอาจจะเรียกร้องอะไรกลับคืนมาอีกไม่ได้
แม้คนเคยรู้จัก . . .
ฉันได้ทำลายความรู้สึก ทำลายมิตรภาพที่ดีเหล่านั้นไป
โดยไม่ได้ตั้งใจ . . .
สุดท้ายทุกคนก็พบแต่ความเสียใจ . . .
ฉันขอโทษที่หัวใจของฉันมันปิดตายอยู่
ฉันหวังว่า . . .
เวลาจะช่วยให้แผลเป็นของฉันค่อยๆ จางหายไป
. . . และจะมีใครสักคนมาเปิดประตูหัวใจฉัน
ทำลายกำแพงนั้นได้ด้วย "ความรัก" ที่เค้ามี
จนทำให้ฉันมีความรู้สึกกับสิ่งที่เรียกว่า . . . ความรัก ขึ้นมาอีกครั้ง
หนึ่งคนที่ฉันรอ . . . มีจริงใช่ไหม ?
คลิกอ่านความคิดเห็นของเพื่อนๆ ได้ที่นี่ค่ะ
