100 สุภาษิตกฎหมาย (อสมท)
001 : คำพิพากษาของศาลย่อมเป็นอันเด็ดขาด
002 : ผู้เสียหายเท่านั้นจึงมีอำนาจฟ้องคดี
003 : ถ้าโจทก์ไม่นำสืบจำเลยย่อมพ้นผิด
004 : หน้าที่นำสืบย่อมตกอยู่แก่โจทก์
005 : ความเป็นธรรมนั่นแหละคือความเสมอภาค
006 : ผู้กระทำหรือผู้ยินยอมพร้อมใจด้วยย่อมมีโทษดุจกัน
007 : การอำพรางต่างกับการทำเฉย
008 : ผู้รับโอนย่อมมีสิทธิเช่นเดียวกับผู้โอน
009 : ความยินยอมย่อมกำจัดเสียซึ่งความผิดพลาด
010 : คำสารภาพที่ให้ในศาลย่อมมีน้ำหนักมากกว่าการพิสูจน์อื่นใด
011 : การตีความในกฎหมายย่อมไม่ก่อให้เกิดความเสียหาย
012 : หนี้ย่อมไล่ตามตัวลูกหนี้
013 : เป็นลูกหนี้ย่อมไม่สันนิษฐานว่าจะให้เงินโดยเสน่หาแก่เจ้าหนี้
014 : อาชญากรรมยังผลให้ทุกสิ่งซึ่งเกิดขึ้นจากการนั้นเป็นโมฆะ
015 : ผู้มีอำนาจกระทำสิ่งใหญ่ย่อมมีอำนาจกระทำสิ่งย่อยด้วย
016 : กฎหมายไม่นำพาในสิ่งเล็กน้อย
017 : ดุลพินิจคือการวินิจฉัยโดยอาศัยกฎหมายว่าอะไรยุติธรรม
018 : สัญญาซึ่งทำขึ้นโดยกลฉ้อฉล กฎหมายไม่รับรองบังคับบัญชาให้
019 : บ้านของบุคคลใดย่อมเป็นที่รโหฐานของบุคคลนั้น
020 : ของกำนัลซึ่งลักลอบให้ ย่อมเป็นสิ่งที่มีพิรุธเสมอ
021 : การให้สมบูรณ์เมื่อผู้รับได้ครอบครองของให้นั้น
022 : สิ่งที่ให้ย่อมจะไม่สันนิษฐานว่าเป็นการให้โดยเสน่หา
023 : เมื่อข้อความใดเคลือบคลุม ในการตีความต้องละเว้นสิ่งที่ไร้ผลและสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
024 : กฎหมายนอนหลับบางคราวแต่ไม่เคยตาย
025 : ผู้ที่ถูกบังคับให้เชื่อฟังย่อมไม่ต้องรับผิด
026 : ความฉ้อฉลของตนย่อมไม่ก่อให้เกิดสิทธิฟ้องร้องกล่าวหาบุคคลอื่นได้
027 : ข้อยกเว้นจะต้องตีความโดยเคร่งครัด
028 : สัญญาไม่อาจเกิดขึ้นจากการกระทำอันมิชอบด้วยกฎหมาย
029 : ไม่มีการฟ้องร้องโดยอ้างสัญญาที่ไม่ชอบ
030 : บุคคลวิกลจริตไม่มีเจตนา
031 : จงประสาทความยุติธรรมแม้ฟ้าจะถล่มก็ตามที
032 : ผู้ซึ่งปกปิดการฉ้อย่อมกระทำการฉ้อเอง
033 : ความไม่รู้ข้อเท็จจริงเป็นข้อแก้ตัวได้
034 : ความไม่รู้ในสิ่งซึ่งกฎหมายถือว่าต้องรู้ไม่เป็นข้อแก้ตัว
035 : ความไม่รู้กฎหมายไม่เป็นข้อแก้ตัว
036 : การไร้ความสามารถคงเป็นข้อแก้ตัวได้ตามกฎหมาย
037 : เมื่อมีสิทธิเสมอกันแล้ว ผู้ครอบครองทรัพย์สินย่อมมีสิทธิดีกว่า
038 : ในคดีอาญาทั้งมวล ควรจะพิสูจน์ให้ประจักษ์แจ้งดั่งแสงตะวัน
039 : กฎหมายรับรู้กับสิ่งที่อยู่ใกล้กับเหตุเท่านั้น
040 : สองผิดจะไม่ทำให้เป็นถูกขึ้นเลย
041 : ในพินัยกรรมนั้นเราจักต้องค้นหาเจตนารมณ์ของผู้ตายให้จงได้
042 : ตุลาการควรคำนึงถึงความยุติธรรมเสมอ
043 : สิทธิมหาชนย่อมมาก่อนสิทธิเอกชน
044 : กฎหมายออกโดยอำนาจนิติบัญญัติ จะเลิกไปก็โดยอำนาจนิติบัญญัติ
045 : กฎหมายย่อมเคารพต่อความเป็นธรรม
046 : ความยุติธรรมไม่เป็นสิ่งที่จะพึงปฏิเสธหรือผัดผ่อน
047 : กฎหมายย่อมช่วยผู้บริสุทธิ์
048 : กฎหมายย่อมมุ่งถึงสิ่งอนาคตไม่ใช่สิ่งอดีต
049 : กฎหมายท้องถิ่นย่อมใช้บังคับแก่การกระทำในท้องถิ่นนั้น
050 : ผู้ปล่อยคนผิด คือ ผู้สร้างความหวาดเกรงให้แก่ผู้บริสุทธิ์
051 : กรรมเป็นเครื่องชี้เจตนา
052 : ความเป็นธรรมย่อมดำเนินตามกฎหมาย
053 : ความเป็นธรรมย่อมไม่ขัดแย้งกับกฎหมาย
054 : กฎหมายให้ความเป็นธรรมมากกว่าปุถุชน
055 : กฎหมายย่อมจักทำให้เหมาะสมกับคดีที่เกิดขึ้นเป็นเนืองนิตย์
056 : การรับสินจ้างรางวัลในการตัดสินความเท่ากับเป็นการข่มขู่เรียกเอารางวัลนั้น
057 : การเลินเล่ออย่างร้ายแรงก็เท่ากับจงใจกระทำความผิด
058 : เมื่อมีกฎหมายอันไม่แน่นอน ย่อมมีผลเท่ากับไม่มีกฎหมาย
059 : เมื่อไม่มีตัวการ ย่อมไม่มีผู้สนับสนุน
060 : เมื่อมีสิทธิย่อมสมควรมีทางบังคับตามสิทธินั้นด้วย
061 : เมื่อมีเหตุอย่างเดียวกัน ย่อมต้องใช้กฎหมายอย่างเดียว
062 : พยานปากเดียวมีผลเสมือนไม่มีพยาน
063 : พึงชั่งน้ำหนักพยานหลักฐานแทนการนับจำนวนพยาน
064 : บทบัญญัติอันสูงสุดคือบทบัญญัติที่ส่งเสริมศาสนา
065 : กฎหมายสิทธิพิเศษยกเว้นกฎหมายทั่วไป
066 : เมื่อผู้ซื้อถูกครองสิทธิทั้งหมดหรือบางส่วน ผู้ซื้ออาจไล่เบี้ยเอาแก่ผู้ขายได้
067 : ประโยชน์สุขขของประชาชนย่อมเป็นกฎหมายสูงสุด
068 : เจ้าของไม่อาจมีภาระจำยอมเหนือทรัพย์ของตนเอง
069 : ภัยพิบัติอันเกิดแก่ทรัพย์ย่อมตกแก่เจ้าของทรัพย์
070 : เหตุการณ์ย่อมแจ้งอยู่ในตัว
071 : คดีความซึ่งฟ้องร้องระหว่างคู่ความไม่ควรจะทำให้บุคคลภายนอกเสียหาย
072 : สิ่งอุปกรณ์ย่อมตามสิ่งประธาน
073 : ราชอาณาจักรเป็นสิ่งซึ่งไม่อาจแบ่งแยกได้
074 : การให้สัตยาบันก็เปรียบเสมือนการสั่งให้กระทำ
075 : ทรัพย์ไม่มีเจ้าของตกเป็นของแผ่นดิน
076 : ถือว่าผู้ที่นิ่งเฉยได้ให้ความยินยอม
077 : ใครมาก่อนผู้นั้นย่อมมีสิทธิเรียกร้องตามกฎหมายได้สูงสุด
078 : ผู้ออกคำสั่งย่อมเป็นผู้กระทำ
079 : ผู้ใดใช้ให้ผู้อื่นกระทำการอย่างใดถือว่าผู้นั้นได้กระทำการนั้นด้วยตนเอง
080 : สิ่งใดติดกับที่ดิน ย่อมเป็นส่วนหนึ่งของที่ดิน
081 : เมื่อสิ่งประธานถูกทำลาย สิ่งอุปกรณ์ย่อมสิ้นสุดลงด้วย
082 : ความจำเป็นอาจใช้เป็นข้อต่อสู้ได้
083 : สัญญาเอกชนจะก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้อื่นไม่ได้เป็นอันขาด
084 : ผู้ครอบครองย่อมมีสิทธิดีกว่าผู้อื่น
085 : ประจักษ์พยานหนึ่งปากดีกว่าพยานบอกเล่าสิบปาก
086 : ไม่พึงมีการเพิ่มประเด็นระหว่างมีการพิจารณาคดี
087 : ลูกสัตว์ย่อมเป็นทรัพย์อันตกแก่ผู้เป็นเจ้าของเม่สัตว์
088 : กรรมสิทธิ์ในสิ่งปลูกสร้างย่อมตามกรรมสิทธิ์ในที่ดิน
089 : ความเคารพต่อกฎหมายเป็นปัจจัยสำคัญแห่งกฎหมาย
090 : ไม่มีกฎหมายไม่มีการลงโทษ
091 : จะทำสัญญายกเว้นความรับผิดอันเกิดจากการฉ้อฉลมิได้
092 : กฎหมายใหม่พึงใช้บังคับในอนาคตหาควรมีผลบังคับย้อนหลังไม่
093 : ไม่มีผู้ใดจะถูกลงโทษเพราะการกระทำของบุคคลอื่น
094 : บุคคลย่อมจะเป็นผู้ตัดสินคดีของตนเองไม่ได้
095 : ฟ้องซ้ำต้องห้าม
096 : ผู้รับโอนไม่มีสิทธิดีกว่าผู้โอน
097 : บุคคลจะต้องไม่ถูกลงโทษสองครั้งสำหรับความผิดอันเดียวกัน
098: กฎหมายซึ่งมีเหตุผลย่อมได้รับคำสรรเสริญยิ่ง
099 : ผู้เยาว์ไม่อาจสาบานตัว
คลิกอ่านความคิดเห็นของเพื่อนๆ ได้ที่นี่ค่ะ
ขอขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
